Περισσότερο και από την περιέργεια των ίδιων των μεταγραφών, αυτό που με συγκλονίζει ως φίλαθλο και αναγνώστη είναι το περιεχόμενο των ανακοινώσεων. Είναι αυτές οι «μαγικές» 4,5 προτάσεις μέσα στις οποίες συντάσσεται το καλωσόρισμα μίας νέας παίκτριας. Εκεί, μέσα σε αυτό το απαύγασμα της Νεοελληνικής Γραμματείας, μέσα σε αυτή τη ραψωδία εννοιών και νοημάτων, αφήνομαι νοητά με τέρψη και ηδονή κάθε φορά που ένας σύλλογος στέλνει μια ανακοίνωση. Ένα jankie των site του βόλεϊ γίνομαι αναμένοντας την επόμενη μεταγραφή για να διαβάσω το μικρό κείμενο που τη συνοδεύει.
Εδώ και αρκετά χρόνια, κάνω μία άτυπη στατιστική έρευνα σχετικά με το περιεχόμενο αυτών των ανακοινώσεων. Έχω καταλήξει στο εύκολο συμπέρασμα πως η λεκτική μανιέρα είναι η ίδια ανούσια, πληκτική και κοινότοπη μανιέρα εδώ και χρόνια. Ένα ίδιο και απαράλλακτο καλούπι που δεν έχει χρώματα, δεν έχει βάθος, δεν έχει λεπτομέρειες. Είναι ψυχρό, ουδέτερο και safe για να μη δημιουργηθούν παράπλευρες απώλειες. Ναι, ακόμα και στο καλωσόρισμα, επιλέγεται η φοβική σιγουριά παρά ο αυθορμητισμός. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις.
Νικητής στη Eurovision των καλωσορισμάτων βγαίνει η φράση … «Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό». Είναι μακράν η πιο popular φράση. Συμφωνώ κορίτσια, να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό. Υπήρχε όμως περίπτωση κάποια κοπέλα να έλεγε … «θα δώσω τον χειρότερό μου εαυτό»; Ή τον έτσι κι έτσι μου εαυτό; Όχι. Άρα είναι ένας γραμματικός πλεονασμός. Περιττός και αχρείαστος. Στην επόμενη μεταγραφή, λοιπόν, όχι άλλους εαυτούς, ευχαριστώ πολύ.
Πάμε παρακάτω. Πολύ δυνατά παίζει και η ευχή … «Ανυπομονώ να αρχίσει η προετοιμασία και να ενταχτώ στην ομάδα». Στοπ. Υπάρχουν αλήθεια παίκτριες που τώρα το κατακαλόκαιρο ανυπομονούν να ξεκινήσουν σκάλες, βάρη, σπριντάκια, άλματα και καθίσματα; Τα προτιμούν από το μοχίτο και το άπερολ στις ξαπλώστρες της παραλίας; Θα τρελαθούμε; Αν γινόταν άτυπο δημοψήφισμα για το ποιες αθλήτριες ανυπομονούν να ξεκινήσουν από τον Ιούνιο την προετοιμασία πιστεύω ότι τα ποσοστά του ΝΑΙ θα ήταν χαμηλότερα από αυτά που θα πάρει η Κωνσταντοπούλου στις Ευρωεκλογές την Κυριακή. Οπότε και αυτό θα μπορούσε να παραληφθεί. Ας κρατήσουμε μια σοβαρότητα κορίτσια.
Ένα άλλο που μου αρέσει πολύ είναι το … «θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να πετύχει τους στόχους της η ομάδα». Με πρόχειρους υπολογισμούς, 4 ομάδες πάνε για τίτλο άρα οι 3 θα αποτύχουν, 2 θα υποβιβαστούν και 4,5 δεν θα είναι ευχαριστημένες από την τελική κατάταξη. Άρα το 15-20% μόνο των αθλητριών θα βοηθήσουν στους στόχους. Το υπόλοιπο 80% θα έχει βοηθήσει μεν αλλά οι στόχοι θα παραμείνουν στόχοι. Οπότε, μεγάλη μπουκιά φάτε, μεγάλη κουβέντα μη λέτε.
Άφησα στο τέλος το αγαπημένο μου, αυτό που συντάσσεται από τους συλλόγους. «Καλωσορίζουμε την … στην οικογένεια του …» Πολύ μου αρέσει ο όρος οικογένεια. Αν εξαιρέσουμε κάποιες ομάδες όπου με τον πυρετό μιας αθλήτριας υποφέρουν όλοι, οικογένειες που χρωστάνε λεφτά στα παιδιά τους δεν υπάρχουν, οικογένειες που αποκληρώνουν κάθε σεζόν 7,8 παιδιά τους δεν υπάρχουν. Οπότε, καλύτερα να αποφεύγεται η φράση οικογένεια από κάποιους συλλόγους γιατί ο πρωταθλητισμός έχει σκληρούς όρους, δεν είναι συνάντηση του Συλλόγου Πολυτέκνων στο Caravel.
Γιατί όμως μία βαρετή τυπολατρία στη σύνταξη μιας ανακοίνωσης μπορεί να εμπεριέχει μία αθέατη επικινδυνότητα; Μα γιατί ο διάβολος κρύβεται στα μικρά γράμματα ενός συμβολαίου. Γιατί το ύφος του δημόσιου λόγου, έστω και μιας απλής ανακοίνωσης, κρύβει ποιότητες σχέσεων αθλητριών - συλλόγων, κρύβει άγνοια βασικών εννοιών, κρύβει στάσεις ζωής.
Όταν μία αθλήτρια λαμβάνει σε χαρτάκι μία copy paste «προτηγανισμένη» ανακοίνωση από ένα σύλλογο για να «αυτοπαρουσιαστεί» (έτσι γίνεται συνήθως), ουσιαστικά αυτοκαταργείται. Υποτιμάει τον εαυτό της, την προσωπικότητά της, τον αυθορμητισμό της. Δεν κινδυνεύει κανένας σύλλογος από τα 2 αυθόρμητα λόγια που θα ξεστομίσει μία κοπέλα όταν έρχεται σε αυτόν. Δεν θα δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο με το ΝΑΤΟ. Αλλιώς, είναι προτιμότερο και πιο τίμιο να βγαίνει μία απλή ανακοίνωση από το σύλλογο που θα ανακοινώνει τη μεταγραφή. Ο μινιμαλισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Όλο το παραπάνω θυμίζει τη σχέση κομμάτων και βουλευτών όπου δεν χωρούν αυτόνομες φωνές, λεκτικές αποκλίσεις ή αντίθετες γνώμες. Δεν το αξίζει όμως αυτό η κοινότητα των αθλητριών του βόλεϊ. Το καλούπωμα και το φασόν στον δημόσιο λόγο γεννάει μία νοοτροπία «κοπαδοποίησης» και απόκλισης από την αλήθεια, πράγμα παράταιρο σε τόσο νεανικές ηλικίες που θέλουν να πουν πράγματα. Γιατί ο αυθορμητισμός δεν παύει να είναι το κατώφλι της αλήθειας. Το Ελληνικό βόλεϊ θα ήταν πολύ πιο «αληθινό» αν κάποια στιγμή διαβάζαμε δηλώσεις του τύπου … «ήρθα στον … επειδή μου έσκασε 3 χιλιάρικα περισσότερα από τον …». Ή ότι … «υπέγραψα στην … επειδή εδώ σπουδάζει το αγόρι μου και ήθελα να είμαι κοντά του». Ή ότι … « ήρθα στον … επειδή ο προηγούμενος προπονητής μου είχε πρήξει το συκώτι και εδώ θα καταφέρω να καταξιωθώ ως παίκτρια με κάποιον που με σέβεται και δε με βάζει να κάνω σκάλα σε κάθε λάθος υποδοχή». Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν τα διάβαζα αυτά, κάτι θα άρχιζε να αλλάζει στον μικρόκοσμο των παρκέ.
Έγραψα πριν ότι υπάρχουν εξαιρέσεις απέναντι στον κανόνα. Πρόσφατα πχ διάβασα τις δηλώσεις της Amethyst Harper του Μαρκόπουλου (τι όμορφο και πρωτότυπο όνομα) όπου μεταξύ των άλλων έλεγε … «Αισθάνομαι και λίγο αγχωμένη καθώς ταξιδεύω πρώτη φορά τόσο μακριά από την οικογένειά μου, αλλά όλο το σταφ με έχει καλωσορίσει θερμά …». Να το ρε παιδί μου!! Αισθάνεται αγχωμένη η γλυκιά μου. Αυθόρμητα και αληθινά. Νιώσαμε ήδη οικειότητα με την Amethyst από μόλις 2 λέξεις καρδιάς (προτείνω, παρεμπιπτόντως, στον Πάρι να τη συνοδέψει, μετά το αεροδρόμιο, στο Οινοποιείο του φίλου Β. Παπαγιαννάκου για μια πλήρη γευσιγνωσία ώστε να μετριαστεί το πολιτισμικό σοκ που θα πάθει η κοπέλα. Από την Καλιφόρνια στο Μαρκόπουλο δεν είναι δα και μικρό πράγμα). Όσον αφορά τους συλλόγους, διαχρονική εξαίρεση είναι ο Πορφύρας. Σε κάθε νέα μεταγραφή ή ανανέωση, το κείμενο έχει ένα χρώμα ανθρωποκεντρικό, μια ζεστασιά, εκπέμπεται ένα ανθρώπινο καλωσόρισμα με κατάθεση ευρύτερου βιογραφικού και όχι μόνο αθλητικού. Ας το ακολουθήσουν κι άλλοι.
Εν κατακλείδι, αθλήτριες του Ελληνικού βόλεϊ μην είστε δουλοπρεπείς. Η ζωή έξω έχει αγριέψει. Είναι άδικη, βίαιη και τοξική. Χρειάζονται κραυγές και αλήθεια. Πολλή αλήθεια. Χρειάζονται προσωπικότητες. Αυτόνομες, ανεξάρτητες, αυτόφωτες. Αν από μία τόσο απλή συνθήκη (την ανακοίνωση μιας μεταγραφής) εγκλωβίζεστε στο φοβικό καλούπι ενός συλλόγου, τι θα γίνει στα δύσκολα; Στην οικονομική αφερεγγυότητα, στην αδικία, στην κριτική των οπαδών, τους όρους διεξαγωγής, την ιατρική ασφάλεια; Μην αναλώνεστε λοιπόν στο σοβαροφανές τίποτα με πρόσχημα τον επαγγελματισμό. Μην αφήνεστε στη μπουρδολογία. Είναι αντιαισθητικό.
Φωνάξτε λοιπόν και κραυγάστε. Μην κωλώνετε. Πείτε αυτό που νιώθετε και αυτό που αισθάνεστε για τα κακώς κείμενα γύρω σας, αυτό που σας λέει το ένστικτο και η συνείδησή σας. Και στο τώρα και στο αύριο και όλη τη χρονιά. Η επικοινωνιακή δομή των περισσότερων συλλόγων είναι σοβαροφανής, φοβική στο διαφορετικό και αυτό οφείλετε να το αλλάξετε. Άλλο διακριτικότητα και εχεμύθεια στα εσωτερικά θέματα και άλλο παθητικότητα στην τυπολατρία. Είστε όλες πρωταγωνίστριες και όχι παρατηρητές.
Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό γι’ αυτό το κείμενο. Ανυπομονώ να αρχίσει η προετοιμασία της ανάγνωσής του.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
