Αυτό που συμβαίνει με τον Ντεσάν τα τελευταία 4 χρόνια είναι ένα καλαμπούρι που δεν εκθέτει τον ίδιο αλλά την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Γαλλίας. Μόνο ιδεοληψίες και παρασκήνιο δικαιολογούν αυτή την εμμονή να παραμένει αυτός ο άνθρωπος στον πάγκο της ιστορικής αυτής ομάδας. Αν κριτήριο είναι οι διακρίσεις (που δεν είναι και λίγες) τότε γιατί να μην είναι και τα αντίστοιχα τρόπαια που έχουν χαθεί υπό την χείριστη προπονητική του;
Το φετινό EURO ξεκαθάρισε τη θολή μας άποψη για το πως παίζει τελικά η Εθνική Γαλλίας. Είχε αμυδρά φανεί στο Μουντιάλ του Κατάρ (παρότι έφτασε τελικό) και στο EURO του 2021. Έχουμε πλέον μία κρυστάλλινη εικόνα. Πριν την αναλύσουμε τεχνικά, καλό είναι να βάλουμε στη συζήτηση τους παράγοντες εκείνους που καθορίζουν το βαθμό επιτυχίας ενός προπονητή. Για άλλους είναι η διάρκεια, για άλλους τα τρόπαια, για άλλους η ποιότητα ποδοσφαίρου των ομάδων που προπονεί κλπ. Για τον συντάκτη, το βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης αφορά τον βαθμό εκμετάλλευσης του ανθρώπινου δυναμικού. Το κλάσμα ποιότητα ρόστερ προς απόδοση. Ένας προπονητής που αποδίδει 8 με ένα ρόστερ του 7, είναι καλύτερος από έναν προπονητή που αποδίδει 8 με ένα ρόστερ του 9, τόσο απλά.
Στο κριτήριο αυτό, ο Ντεσάμπ παίρνει 0. Το υλικό της Γαλλίας, αξιολογώντας μεμονωμένα κάθε παίκτη, έχει πολύ υψηλό δείκτη ποιότητας, έχει βάθος, είναι πολυσχιδές. Πολυσχιδές σημαίνει ότι πάνω σε αυτό μπορούν να προσαρμοστούν πολλά τακτικά συστήματα με μεγάλη ευκολία. Είναι μία αστείρευτη πηγή που μπορείς να την πλάσεις όπως θες, όποτε θες. Συν τοις άλλοις, η σωματοδομή των Γάλλων είναι επιβλητική και συνολικά κυριαρχεί και στο physical game. Πρώτοι στις μονομαχίες, στα τρεξίματα, στην ταχυδύναμη.
Αυτό το ευλογημένο ανθρώπινο δυναμικό ο Ντεσάν το «ευνούχισε» αφαιρώντας του τα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αρχικά, τα χρονικά διαστήματα επιθετικού pressing είναι ελάχιστα. Η Γαλλία περιμένει πίσω. Αν οι physical παίκτες της Γαλλίας δεν μπορούν να κάνουν pressing και ο χρόνος ανάκτησης μπάλας είναι τόσο μεγάλος, τότε ποιος μπορεί να κάνει; Η δικαιολογία ότι γίνεται καταμερισμός δυνάμεων σε όλο τον αγώνα δεν ισχύει γιατί ακόμα και σε περιπτώσεις που ήταν πίσω στο σκορ (Ισπανία) δεν έβγαλε πάθος και αντίδραση μπροστά.
Αυτό όμως που προδίδει την ανεπάρκεια του Ντεσάν είναι οι αυτοματισμοί. Ένα από τα προτερήματα που πρέπει να έχει ένας ομοσπονδιακός προπονητής είναι να βγάλει στο λίγο χρονικό διάστημα που προπονεί μια ομάδα, τους επιθετικούς αυτοματισμούς. Η άμυνα κουτσά στραβά διδάσκεται πιο σύντομα μέσα από τη θεωρία. Η επίθεση όμως απαιτεί εφαρμογή στην προπόνηση και τα φιλικά. Οι βοήθειες των μπακ, τα overlaps, η θέση και οι κινήσεις του σέντερ φορ, οι τακτικές σε κλειστές άμυνες, οι κινήσεις στις αντεπιθέσεις κλπ. είναι μία πρόκληση που λύνεται σιγά σιγά πάνω στο γήπεδο. Ο τρόπος που έπαιζε η Γαλλία έδειξε ότι ο προπονητής δεν είχε όχι μόνο το χρόνο αλλά και τις ιδέες για να παρουσιάσει κάτι καλό. Η Γαλλία, επιθετικά, βασιζόταν στις ατομικές προσπάθειες του Εμπαπέ από αριστερά που κατάντησαν προβλέψιμες, στις εμπνεύσεις του Γκρισμάν και στην ταχυδύναμη του Ντεμπελέ. Αν η Γαλλία δεν είχε σωματοδομές (Τσουαμενί, Καμαβινγκά, Ραμπιό κλπ) και τρεξίματα (Καντέ) για να κυριαρχεί στις προσωπικές μονομαχίες και να ανακτά τη μπάλα, τότε ακόμα και αυτός ο λίγος επιθετικός της χρόνος θα καταντούσε ανύπαρκτος.
Να πάμε και λίγο πιο μακριά. Μια δικαιολογία που ακούστηκε είναι πως παραδοσιακά οι έγχρωμοι παίκτες δεν μπορούν να εφαρμόσουν κυκλοφορία μπάλας όπως οι Ισπανοί ή οι Πορτογάλοι και επειδή η Εθνική Γαλλίας αποτελείται κυρίως από αυτούς, προσαρμόζει και την τακτική της ανάλογα. Πράγματι, οι παίκτες από Αφρική (οι περισσότεροι έγχρωμοι Γάλλοι κατάγονται από εκεί) είναι πιο παρορμητικοί και «αυθόρμητοι» ως νοοτροπία οπότε δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε μία δημιουργία παιχνιδιού που απαιτεί ύψιστη αγωνιστική πειθαρχία. Αυτό όμως στην περίπτωση της Γαλλίας δεν ευσταθεί γιατί όλοι είναι γαλουχημένοι σε καλές Γαλλικές ακαδημίες ποδοσφαίρου που από νωρίς διδάσκουν την αγωνιστική πειθαρχία. Το ίδιο και τα μεγάλα clubs που αγωνίζονται.
Άρα, τι συμβαίνει; Προσπαθούσα να ερμηνεύσω το κακό παιχνίδι της Γαλλίας και όσες δικαιολογίες και αν έβαζα, από μόνες τους ακυρώνονταν. Ο προπονητής λοιπόν. Δεν πάει το μυαλό μου σε κάτι άλλο. Ένας προπονητής που αναμένω να δουλέψει σε κάποιο club μετά την Εθνική Γαλλίας και να με διαψεύσει. Έως τότε, δεν ξέρω αν μπορεί να ανατρέψει και πολλά πράγματα μέσα σε 2 χρόνια που αρχίζει το επόμενο Μουντιάλ. Χειρότερα μπορεί να τα πάει, καλύτερα σίγουρα όχι. Έως τότε, σωματεία των Κυκλάδων, μακριά.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
