Πολύ παλιά, μου είχε πει ένας φίλος του Πανιωνίου εδώ στη γειτονιά μου … «έβλεπα τον Μπαρζόφ, έτρωγα και ένα λουκάνικο έξω από το γήπεδο και αισθανόμουν πλήρης, ας με έπαιρνε ο Χάρος εκείνη τη στιγμή». Αναρωτιόμουν μετά την Τετάρτη, ένας οπαδός του Ολυμπιακού, από 50 και πάνω, τι άλλο χρειάζεται να ζήσει για να «φύγει» από αυτόν τον μάταιο κόσμο οπαδικά ικανοποιημένος; Ποια άλλη συγκλονιστική φαντασίωση μπορεί να έχει στο μυαλό του ως απωθημένο; Σε έναν πολυαθλητικό σύλλογο με πολυσυλλεκτικότητα σε διακρίσεις (Ελληνικές και Ευρωπαϊκές) το ερώτημα φαντάζει δύσκολο αλλά δεν παύει να είναι και μία ωραία πρόκληση.
Ένας οπαδός που έχει ποδοσφαιρικές μνήμες από 70ς και μετά, έχει ζήσει τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή, τη νίκη στο Κάλιαρι, τον Δεληκάρη, τον Γιούτσο, την ομάδα του Νταϊφά, τον Νίκο Αναστόπουλο, τον Μάρτιν Νοβοσέλατς, τον Νόιμαν, τον μεγάλο Τάκη Λεμονή, το μπαράζ με τον Άρη, τη Θύρα 7, την εξάρα στην ΑΕΚ, τη νίκη με τον Άγιαξ του Φαν Μπάστεν, τη νίκη με τη Μπενφίκα του Ντιαμαντίνο, τον Μίλος Σέστιτς, τις 72.000 κόσμου με την Παναχαϊκή, τα υπερηχητικά του Μπλαχίν, την πρόκριση με τη Μονακό, τα πέτρινα χρόνια, το δακρυγόνο, την ομαδάρα του Μπάγεβιτς, τη δυναστεία Κόκκαλη, τον Τζιοβάνι, τον Ριβάλντο, τις μεγάλες Ευρωπαϊκές νίκες, τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πίκρες, τον Δούρο, τα διπλά στην Άρσεναλ, τις νίκες με Λίβερπουλ, Μάντσεστερ, Ντόρτμουντ, Μαρσέιγ, Μπαρτσελόνα, Λάτσιο, πρωταθλήματα, κύπελλα. Και πρόσφατα, το σημείο αναφοράς, το σημείο 0. Το κύπελλο του Conference League.
Χρειάζεται σόδα ή λιμοντσέλο για τη χώνεψη των παραπάνω; Όχι, ένας οπαδός που επίλεξε να υποστηρίζει έναν από τους 4 μεγάλους συλλόγους, χωνεύει μόνο με τρόπαια. Γίνεται μονοφαγάς, γίνεται άπληστος. Θέλει όλο και περισσότερα. Αν εστιάσουμε στον Ολυμπιακό, ένας μεγάλος τίτλος είναι το κίνητρο για την επόμενη υπέρβαση. Δεν μπορεί ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού να περιμένει χτισίματα ομάδας και μακροπρόθεσμους στόχους. Δεν έχει την υπομονή. Ωστόσο, όσο και αν το όραμα μιας επόμενης υπέρβασης είναι γοητευτικό, το ίδιο ελκυστική είναι μία νεκρή περίοδος που «δένει» συναισθηματικά τους οπαδούς με το σύλλογο ή ένα «χτίσιμο» από παιδία των ακαδημιών. Κρίνοντας από τη νοοτροπία των σύγχρονων Ολυμπιακών, τα δύο τελευταία τους είναι απωθητικά. Δεν θέλουν να τα ζήσουν. Το υπερεγώ τους επιβεβαιώνεται με τη σύγκριση έναντι των άλλων 3 μεγάλων.
Ποιο θα μπορούσε λοιπόν να είναι το επόμενο όραμα; Μία κατάκτηση Champions League; Η κατάκτηση του Europa League; Ένα σερί πρωταθλημάτων; Μία νίκη αντιπάλου της κλάσης της Ρεάλ ή της Μπάγερν; Με τα σημερινά δεδομένα όλα τα παραπάνω είναι δύσκολα, έως ανέφικτα. Μήπως «ταβανιάσαμε» λοιπόν; Μήπως αρχίζει η εποχή των αναμνήσεων; Όχι, το ίδιο λέγαμε και για την Εθνική πριν το 2004 και για την Εθνική μπάσκετ πριν το 87. Ο θρίαμβος έρχεται απρόσμενα και ανέλπιστα. Μέχρι όμως να συμβεί, «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Όταν δεν εκμεταλλευτείς τη δυναμική του τελευταίου «θαύματος», το επόμενο θα αργήσει. Τώρα που γυρνάει λοιπόν, ο οργανισμός Ολυμπιακός να μετουσιώσει την αύρα της Φιλαδέλφειας και της πλατείας Κοραή σε έργο.
Ο Ηλίας Υφαντής πανηγύριζε στο μπαλκόνι του. Ήξερε μέσα του ότι ίσως ήταν το μέγιστο που θα μπορούσε να ζήσει στο φινάλε της ζωής του. Το κύπελλο της Τετάρτης δεν ήταν μία αθλητική επιτυχία αλλά μία βιωματική εμπειρία ζωής. Οι μεγαλύτεροι δεν αναφέρονταν τόσο στη νίκη όσο στην ικανοποίηση του «το έζησα και αυτό». Στην ιστορικότητα του γεγονότος. Για να ζήσεις όμως έντονα το μεγάλο, πρέπει να εκτιμάς το μικρό και το καθημερινό. Η καλύτερη λοιπόν εμπειρία μέχρι το τέλος της ποδοσφαιρικής ζωής μας δεν θα είναι ούτε το Champions League ούτε το Europa. Θα είναι η χαρά και της τελευταίας πάσας με τον ευκολότερο αντίπαλο στο Καραϊσκάκη, η ταπεινότερη νίκη στην Ευρώπη, η εμφάνιση ενός νέου παιδιού από τις ακαδημίες. Αν δεν χαρείς με αυτά δεν μπορείς να βιώσεις και το μεγάλο. Αν δεν ζήσεις την καρβουνόσκονη δεν μπορείς να νιώσεις συμμέτοχος μιας μεγάλης επιτυχίας όταν αυτή συμβεί. Δεν έχεις το δικαίωμα. «Μακάριοι οι πραείς» στο ποδόσφαιρο.
Ο κάθε θρίαμβος είναι τόσο δυνατός όσο και η χαρά της αναμονής. Ελπίζω το κύπελλο αυτό να μην εξελιχθεί σε μία ωδή στην αδηφαγία αλλά σε μία ραψωδία στην αναμονή και τη χαρά των μικρών στιγμών.
ΣΣ. Η φωτό είναι από την κηδεία του μεγάλου Χρήστου Ζαντέρογλου
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
