Ένας θεσμός που με μύησε στη μυσταγωγία του καθεδρικού του ποδοσφαίρου, τη Μεγάλη Βρετανία. Πρόλαβα Αρντίλες, είδα τη θρυλική Wimbledon να λυγίζει τη Λίβερπουλ, είδα Coventry, είδα Νταλγκλίς, είδα Καντονά, είδα την Ελισσάβετ να χαιρετάει τους παίκτες.
Μου άρεσε πολύ αυτό το σκηνικό. Ήταν έτσι στημένο ώστε τα πάντα (ποδοσφαιριστές, θεατές, απονομή) να αποκτούν υπεραξία. Όλα με το Βρετανικό τελετουργικό που μνημονεύει τις ρίζες και τιμάει το τώρα. Το ίδιο και χθες. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μέλη της Βασιλικής οικογένειας να χαιρετούν τους παίκτες, μία μπάντα να συνοδεύει τον χαιρετισμό, επίσημοι και βετεράνοι ποδοσφαιριστές να κάθονται με τα κοστούμια τους στις εξέδρες, οι οπαδοί να χωρίζονται διακριτικά μεταξύ τους, η απονομή να γίνεται με το ίδιο σκαρφάλωμα στα σκαλιά του Wembley όπως παλιά. Όλα με τάξη και σεβασμό στον θεσμό που δίνει την δυνατότητα και στο πιο μικρό ερασιτεχνικό σωματείο της Αγγλίας να ονειρεύεται το Λονδίνο.
Ωρα 20.30. Μιάμιση ώρα μετά, από μαζοχιστικό βίτσιο έπρεπε να υποστώ αυτόν τον αθλητικό πολύποδα που λέγεται Ελληνικός τελικός κυπέλλου. Να υποστώ αυτό το πολιτισμικό σοκ μόλις μιάμιση ώρα μετά την απονομή του Αγγλικού τελικού. Να περιμένω (όπως πάντα) ένα αγωνιστικά ποιοτικό θέαμα να αντισταθμίσει την απογοήτευση της οργάνωσης. Μπας και μείνει κάτι στη μνήμη βρε αδερφέ. Προχθές, ούτε αυτό συνέβη. Ένα απογοητευτικό παιχνίδι από 2 φοβικές ομάδες που μετά τις κόκκινες κάρτες περίμεναν από ένστικτο αυτοσυντήρησης την παράταση.
Ο πάτος όμως δεν είχε φτάσει ακόμα. Η απουσία κόσμου και το οργανωτικό καρακατσουλιό φάνταζαν λεπτομέρειες. Μετά τη λήξη, αυτή η αναφυλαξία που ηγείται του ιστορικού συλλόγου Άρης Θεσσαλονίκης, επιτέθηκε στη γλυκύτατη και ακριβοδίκαιη Στεφανί Φραπάρ κυνηγώντας την μέχρι την καταπακτή. Να το επαναλάβω για όσους δεν το κατάλαβαν. Ο πρόεδρος του Άρη, μαζί με μερικά άλλα κιτρινόμαυρα εξαπτέρυγα, πήγαν να επιτεθούν στη ΓΥΝΑΙΚΑ διεθνή διαιτητή Στεφανί Φραπάρ η οποία, παρεμπιπτόντως, ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι το κράτησε παλικαρίσια.
Ακόμα όμως και αν έκανε λάθη, ήταν θεμιτό ο ακάλτσωτος (σε στυλ Σπάθα) παλετοφόρος πρόεδρος να επιτίθεται σε μία γυναίκα, ειδικά όταν αυτή έχει μία διεθνή αναγνώριση; Ήταν θεμιτό να τσαλακώνει αυτός ο κοστουμαρισμένος αγροίκος μία επιλογή ομοσπονδίας (από τις λίγες σωστές) που είχε έναν ωραίο συμβολισμό; Μήπως η Φραπάρ είναι μέλος της παράγκας που και ο ίδιος, έμμεσα, υπηρετεί; Μήπως πάει η γυναίκα για καφέ με τον Μάνταλο; Νταραβερίζεται με τον Γιαννάκη Παπαδόπουλο; Τι ντροπή θεέ μου. Τι να έλεγε από μέσα της αυτή η έκπληκτη γυναίκα όταν έτρεχε προς τα αποδυτήρια κοιτάζοντας τον άξεστο «Βόγλη» να την κυνηγάει; Τι διαφορετικές εικόνες θα είχε στην πτήση της από Γαλλία για την προχθεσινή ημέρα; Πόσο πάτος, τι ρεζιλίκι;
Και το πιο θλιβερό: Η Φραπάρ δέχθηκε επίθεση (όχι μόνο λεκτική) και από ποδοσφαιριστές του Άρη. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει στο θυμικό και τις ορμόνες ενός ποδοσφαιριστή που έχει τρέξει 90 λεπτά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τέτοια ξεφτίλα τον στιγματίζει για πάντα. Η όψη μίας γυναίκας που προσπαθεί να αντισταθμίσει την ανισορροπία ενός κατεστημένου (άρα χρήζει μεγαλύτερου σεβασμού) είναι από μόνη της ένας λόγος διαχείρισης βίας. Η θεμιτή διαμαρτυρία μπορεί να εκφραστεί με τακτ, με πολιτισμό. Γίνεται μία παράβαση στο δρόμο και όταν βλέπουμε ότι ο οδηγός είναι ηλικιωμένος ή γυναίκα, η οργή κάπως σβήνει, το γαμοσταυρίδι δεν μας βγαίνει ρε παιδί μου. Μήπως κάποιοι παίκτες του Άρη έχουν έναν τέτοιο παχυδερμισμό μπροστά στην εικόνα μίας γυναίκας ή τους βγήκε τυχαία χθες; Την περασμένη Κυριακή σίγουρα δεν τους βγήκε όταν ο Ισραηλινός διαιτητής «καθάρισε» τον Μιχαηλίδη του ΠΑΟΚ με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Γκρίνφιλντ ήταν πιο «σέξι» από τη Φραπάρ ή μήπως τους θύμιζε φυσιογνωμικά τον πατέρα τους;
Για να δούμε όμως τι γράφει στην ανακοίνωσή του το κιτρινόμαυρο παλετοφόρο : «Δύο κόκκινες σε έξι λεπτά» … Ναι στο ποδόσφαιρο μπορούν να δοθούν και 5 κόκκινες σε 6 λεπτά αν αυτές ισχύουν. Η κάρτα του Ζουλ είναι μαρς, η δεύτερη κίτρινη του Νταρίντα όχι. Συνεχίζει η ανακοίνωση … «σφύριξε τη λήξη αμέσως μετά τη σέντρα στο γκολ». Η γυναίκα σφύριξε τη λήξη γιατί το γκολ είχε μπει σχεδόν ακριβώς με τη λήξη οπότε έχει κάθε δικαίωμα να λήξει ένα ματς μετά τη σέντρα. Ο Άρης τότε περίμενε να βάλει το γκολ; Τόση ώρα τι έκανε; Η ανακοίνωση είναι τόσο ασύντακτη όσο και το μυαλό αυτών που την έγραψαν. Αδικεί 1,2 φάσεις που ενδεχομένως να ήταν υπέρ του Άρη.
Δεν είχα ποτέ αμφιβολία ότι η πλέμπα που ορίζει το Ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να κάνει ακόμα χειρότερα πράγματα. Τόσο χειρότερα ώστε όλο αυτό το χθεσινό να ήταν στημένο ώστε ο Τσέφεριν (ο πρόεδρος της UEFA) να διακόψει επιτέλους το δανεισμό των ξένων διαιτητών στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Κάτι που πολύ θα ήθελαν μερικοί, ακόμα και ο πρόεδρος του Άρη. Δεν θα με εξέπληττε καθόλου.
Το βέβαιο είναι πως του χρόνου πρέπει να μεταφέρουμε τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος σε άλλη ημερομηνία από αυτόν της Αγγλίας. Όσο υπάρχουν νέα παιδιά που θα κάνουν το λάθος να δουν πρώτα αυτόν της Αγγλίας, το Ελληνικό ποδόσφαιρο θα χάνει φιλάθλους. Η αποκατάσταση στο χάος είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση και δεν ξέρω ποιος και πότε θα τολμήσει να την κάνει. Έως τότε, η ΕΠΟ δικαιώθηκε για την επιλογή της να γίνει ο αγώνας χωρίς φιλάθλους. Σε έναν τελικό χωρίς φιλάθλους είχαμε 20 συλλήψεις (σε ανθρώπους με διαπιστεύσεις) και τα κυνηγητά στη Φραπάρ, φανταστείτε τι θα γινόταν με κόσμο.
Τέλος, συμμέτοχοι και συνένοχοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι (όπως πάντα) που ασχολήθηκαν περισσότερο με το άθλιο αγωνιστικό κομμάτι αντί να προτάξουν αυτόν τον διεθνή στιγματισμό. Όλα καταγράφονται στο δημόσιο λόγο και ο καθένας αξιολογείται.
Όσο για τον οργανισμό Άρη, αυτό ήταν απλά ένα ορεκτικό. Ακολουθεί τις επόμενες μέρες σχόλιο για το παιχνίδι του με τον ΠΑΟΚ.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
