Δεν θα είναι μία διαχείριση κανονικότητας αλλά μία διαχείριση καταστροφής και μάλιστα μη αναστρέψιμη. Φανταστείτε έναν προϊστάμενο δασαρχείου που διαχειρίζεται ένα δάσος με δέντρα και έναν άλλο με αποκαϊδια μετά από πυρκαγιά. Οι νυν υποψήφιοι, χωρίς να το γνωρίζουν (οι περισσότεροι) θα ανακατεύουν τα επόμενα χρόνια τη στάχτη που άφησε μία φωτιά που έκαιγε 30 χρόνια. Χωρίς μάλιστα 112.

Όταν γνωρίζεις ότι διαχειρίζεσαι αποκαϊδια και καμένους κορμούς, τουλάχιστον δεν θα τα κάνεις χειρότερα. Θα κόψεις τους κορμούς, θα τους βάλεις αναχώματα στις βροχές, θα προσέχεις τη διάβρωση του εδάφους και θα αφήσεις τα νέα σπόρια της Χαλεπίου Πεύκης να πέσουν. Θα έχεις μία περιποιημένη καμένη πλαγιά και θα περιμένεις μπας και φυτρώσουν νέες φύτρες στους κροταφικούς λοβούς των ιθαγενών.

Όταν δεν το γνωρίζεις και βλέπεις ένα δάσος ανθηρό, θα το χρησιμοποιήσεις κι άλλο, θα το εκμεταλλευτείς, θα το στραγγίξεις, θα πατήσεις και το υπόλοιπο χορτάρι. Θα ακούς κελαηδίσματα, θα βλέπεις ζώα, πουλιά, έντομα, ποτάμια, ρυάκια. Θα ζεις μια μόνιμη οφθαλμαπάτη μέσα στην έρημο και θα βλέπεις οάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Σίγουρη αποτυχία.

Διαχείριση καταστροφής λοιπόν. Η μόνη ελπιδοφόρα λύση.

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.