Κάθε απόπειρα κριτικής μίας ομάδας οφείλει να έχει αφετηρία διάφορα σημεία αναφοράς. Στην προκειμένη περίπτωση, τα σημεία αναφοράς είναι η ποιότητα του ρόστερ που συμμετείχε και οι συνθήκες με τις οποίες έγινε η προετοιμασία. Η τελευταία ήταν σε γενικές γραμμές προβλεπόμενη αν και ξεχείλωσε λίγο χρονικά. Μία προετοιμασία πρέπει να φέρνει τις αθλήτριες την πρώτη μέρα των αγώνων στο peak της ψυχολογικής τους διάθεσης. Να μην έχουν κορεστεί από τις προπονήσεις και τα breakfast του ξενοδοχείου. Σε μέσες άκρες δεν παρατηρήθηκαν καμένα μοτέρ ούτε εκνευρισμοί, η διάθεση ήταν σε υψηλά επίπεδα.
Όσον αφορά το ρόστερ, υπήρχε μία περιρρέουσα ρητορική από δημοσιογράφους του χώρου ότι η Εθνική γυναικών είναι μια νέα και άπειρη ομάδα. Μεγάλο λάθος, ας το αποδείξουμε : Η Αρτακιανού είναι «παλιά» και έμπειρη, η Στράντζαλη το ίδιο, η Λαμπρόυση το ίδιο, η Καλατάτζε με αρκετές συμμετοχές έστω και όχι ως βασική πάντα, η Λαμπρινή βασική μετά το 2021, η Ανθούλη είχε συμμετοχή ήδη σε ένα Ευρωπαϊκό και μόνο η Νικολογιάννη πήρε ρόλο βασικής παρά τις συμμετοχές της σε προετοιμασίες. Ο πάγκος το ίδιο, υπήρχε μόνο μία «πρωτόκλιτη» αθλήτρια το καλοκαίρι του 23. Άρα, η σωστή έκφραση είναι ότι το συγκεκριμένο σχήμα ήταν νέο ως σύνολο αλλά με παίκτριες διόλου άπειρες. Τα προκαταβολικά άλλοθι κάποιων για να δικαιολογήσουν ενδεχόμενη αποτυχία είναι απλά εκ του πονηρού.
Κρίνοντας λοιπόν σύμφωνα με το τελευταίο δεδομένο, θα λέγαμε ότι το ισοζύγιο ήταν άκρως θετικό. Η Εθνική λειτούργησε ομαδικά, χωρίς να βασίζεται σε από μηχανής Θεούς (Θεές), σημάδι παρακμής σε μία ομάδα. Οι ρόλοι, οι ευθύνες, το μοίρασμα, όλα ήταν ισόποσα. Ένα σύνολο που έχει επίγνωση της τεχνικής υστέρησης σε σχέση με αντίστοιχες ομάδες (πχ Τουρκία) μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να επιβιώσει. Η Εθνική έδειξε ψυχολογικές και αγωνιστικές αντοχές σε δύσκολα σημεία αγώνων, σε μεγάλα προβαδίσματα, σε μεγάλους αντιπάλους και σε δύσκολες καταστάσεις. Το αν η πρόκριση δεν επετεύχθη είναι αδιάφορο μπροστά στην αντίσταση που προέκυψε απέναντι σε καλύτερες και πιο έμπειρες ομάδες. Ένα «γεμάτο» 3-0 με την Τουρκία ή μία νίκη απέναντι στη Σουηδία είναι πολύ μεγαλύτερη παρακαταθήκη από μία πρόκριση. Δείχνει γενναία προσέγγιση των ποιοτικών standards των κορυφαίων Ευρωπαϊκών ομάδων.
Η τεχνική ανάλυση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο είναι εκ των ουκ άνευ. Υποθέσεις για το τι θα πήγαινε καλύτερα αν δεν γίνονταν συγκεκριμένα λάθη δεν έχουν κανένα νόημα. Η συνισταμένη είναι θετική και διαχρονικά αμαρτήματα του Ελληνικού βόλλευ (υποδοχή) καλύφθηκαν όσο ήταν εφικτό, από άλλα θετικά στοιχεία, αν εξαιρέσουμε διαστήματα που εκτέθηκαν παίκτριες γι’ αυτή την αδυναμία τους (5ο σετ με Αζερμπαιτζαν). Ένα μειονέκτημα που μαστίζει χρόνια το Ελληνικό βόλλεϋ (υποδοχή) νομοτελειακά θα εξακολουθήσει να υφίσταται. Αν δεν υπάρξουν ανέλπιστες εξαιρέσεις, ένας οργανισμός θα πρέπει να μάθει να προσαρμόζεται σε αυτό το μειονέκτημα και να καταθέτει άλλα όπλα που θα το ισοσταθμίζουν. Αλλιώς, ας υποστούμε μοιρολατρικά την συγκεκριμένη ανεπάρκειά μας. Η Εθνική ποδοσφαίρου του 2004 αντιστάθμισε το αιώνιο πρόβλημα της αργής δημιουργικότητας στην επίθεση με ένα πειθαρχημένο αμυντικό προσανατολισμό και πέτυχε.
Ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το ποια παίκτρια θα μπορούσε να είχε προστεθεί στο ρόστερ ή ποια πρέπει να προστεθεί στο μέλλον. Το ζητούμενο είναι άλλο. Υπάρχουν τώρα παίκτριες που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά σε κάποια θέση και αν ναι, ποιες είναι αυτές; Αν, παρά τον «εμπλουτισμό» του ρόστερ, ο μέσος όρος ποιότητας παραμένει ο ίδιος, τότε οι προσδοκίες σε κάθε διοργάνωση θα είναι αντίστοιχα οι ίδιες και όλα τα άλλα είναι για τα καφενεία. Κάθε ταλέντο που ξεπετάγεται θα είναι μια εν δυνάμει διεθνής παίκτρια και στα συνοικιακά παρκέ θα υπάρχει άπειρη παραφιλολογία. Θα είναι αρκετή όμως για κάτι διαφορετικό; Μήπως προς το παρόν θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το εφικτό μέχρι να δούμε παίκτριες επιπέδου Παπαφωτίου να βγαίνουν στον ορίζοντα;
Επίσης, στον μικρόκοσμο του βόλλευ, γνωρίζουμε ότι κάποιες αθλήτριες της πρώτης επτάδας έπιασαν ταβάνι. Η σχέση ποιότητας – τιμής ήταν άψογη. Ως σύνολο όμως ίσως όχι, μας παίρνει για κάτι παραπάνω. Το «ανέβασμα» όμως του ταβανιού θα το κάνει ο συγκεκριμένος επιτυχημένος εργολάβος (Οτσάλ) ή η ΕΟΠΕ θα επιλέξει άλλον και φτου και από την αρχή; Κάθε φορά που καλείται ένας ομοσπονδιακός προπονητής, υπάρχουν εγγυήσεις για μακροχρόνια συνεργασία ή κάθε χρόνο θα ξηλώνεται το πουλόβερ; Και κάτι σημαντικό : Αν δεν κάνω λάθος, στη φετινή Volleyleague ελάχιστες ομάδες θα έχουν βασική Ελληνίδα πασαδόρο. Πίσω από την Κωνσταντινίδου υπάρχει το χάος, μήπως αυτό το χάος θα έπρεπε να παίζει κάπου βασικό ώστε τουλάχιστον να βελτιώνεται; Θα έπρεπε αλλά δε γίνεται, κάθε σύλλογος κοιτάζει το συμφέρον του. Εν αναμονή λοιπόν μιας νέας πασαδόρου (πάνω από 1.80) με φωτοστέφανο που θα «σώσει» την όλη κατάσταση. Η χαμηλή «γονιμότητα» σε πασαδόρους τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να είναι απλή σύμπτωση.
Τέλος, ας παραδεχθούμε το εξής : Παρότι το βόλλεϋ σχεδόν μονοπολεί το ενδιαφέρον των νέων κοριτσιών που θέλουν να αθληθούν, τα διαχρονικά αποτελέσματα αυτής της ζήτησης είναι πενιχρά σε επίπεδο Εθνικό. Κάποια αθλήματα έχουν μία φυσιογνωμία που ίσως δεν ταιριάζει με το DNA ενός λαού. Αντίθετά, το πόλο με πολύ μικρότερη ζήτηση (λόγω βαθμού δυσκολίας) βρίσκεται συνεχώς στην κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου. Πριν όμως συμβιβαστούμε με αυτή τη συνθήκη, μήπως η εκάστοτε ΕΟΠΕ οφείλει να εξαντλήσει τις πιθανότητες να αναδείξει στο έπακρο αυτή τη δυναμική του αθλήματος χαράσσοντας ένα συντονισμένο πρόγραμμα αξιολόγησης και ανάδειξης ποιοτικότερων μονάδων (αθλήτριες και προπονητές); Ως παράγοντας βόλλευ, θα ένιωθα πολύ μειονεκτικά απέναντι στο πόλο και θα ήθελα να «τερματίσω» τις πρωτοβουλίες που θα μπορούσα να πάρω για να μετουσιώσω σε πράξη αυτό το ενδιαφέρον. Και σίγουρα δεν θα αφορούσαν τις «γκουρμέ» τεχνητές παρεμβάσεις στο Ελληνικό πρωτάθλημα που δίνει σε κάποιους την ψευδαίσθηση ότι αντικατοπτρίζει και το επίπεδο του Ελληνικού βόλλεϋ.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
