Πολύς ντόρος έγινε πριν λίγες μέρες για το περιστατικό στα εγκαίνια του γηπέδου του beach volley στην παραλία του Καρτερού. Στη διάρκεια της τελετής, ο Γιώργος Καπελλάκης, πρόεδρος της Παραολυμπιακής επιτροπής, βρισκόταν κάτω από την υπερυψωμένη εξέδρα, απομονωμένος από τους υπόλοιπους επίσημους. Άξιζε να γίνει τόση φασαρία για το «φτύσιμο» του προέδρου από τους διοργανωτές; Εξαρτάται πάντα από τα πρόσωπα και τις συνθήκες. Από τον κο Αυγενάκη, τέτοιου είδους περιστατικά δεν βρίσκονται στο εύρος της αντιληπτικής του ικανότητας και της συναισθηματικής του νοημοσύνης οπότε ουδεμία έκπληξη. Καταγράφεται απλά στο μακρύ βιογραφικό του. Λήξη συναγερμού
Ποιος είναι όμως ο κος Αυγενάκης; Ο υφυπουργός είναι μία ετερόφωτη πολιτική οντότητα που οφείλει την ύπαρξή της στην πολύχρονη υπηρεσία του στη Ντόρα. Υπάρχει ένα ψάρι που ονομάζεται ρεμόρα και με το χόνδρινο δίσκο σαν βεντούζα που βρίσκεται στο κεφάλι του, κολλάει σε ένα μεγάλο ψάρι-ξενιστή (καρχαρία, ξιφία) και τρέφεται από τα υπολείμματα της τροφής του. Ο υφυπουργός είναι μία πολιτική ρεμόρα.
Όσοι σπούδασαν στον μεγάλο διάδρομο του ΤΕΙ Αθήνας, θα τον θυμούνται να πουλάει ΟΝΝΕΔιτοφροσύνη ξεσηκώνοντας φοιτητές στο Τοπογραφικό της ΣΤΕΦ ως ένας επιβλητικός ποιμενικός που συγκεντρώνει το κοπάδι γύρω από την Ντόρα. Η εργατικότητά του (όχι στο διάβασμα αλλά στις κομματικές εκδηλώσεις) ανταμείφθηκε επάξια. Τον συγχαίρω που τα άλλα κορόιδα φοιτητές «μαλακίζονταν» στα εργαστήρια από τις 8 το πρωί και κανένας δεν έγινε υφυπουργός, το πολύ πολύ ιδιωτικοί υπάλληλοι. Ένα κλασσικό νεοελληνικό παράδειγμα βιασμού της έννοιας αξιοκρατίας και αποθέωσης της κομματοκρατίας.
Η σκοτοδίνη που βιώσαμε διαβάζοντας για το περιστατικό στην Κρήτη, δεν προέκυψε από τη μη ύπαρξη μπάρας στην εξέδρα που υποτίθεται θα φιλοξενούσε ΚΑΙ τον κύριο Καπελλάκη. Αυτό είναι ένα λάθος της διοργάνωσης που σίγουρα δεν έγινε σκόπιμα. Η σκοτοδίνη προέκυψε από την ανάγνωση ενός σημείου της απολογητικής δήλωσης του υφυπουργού και συγκεκριμένα της δεύτερης πρότασης : «Ήταν λάθος και δεσμεύομαι πως δεν θα επαναληφθεί!»
Καταρχάς, εδώ έχουμε μία παρανόηση της έννοιας λάθους. Το λάθος μπορεί να προκύψει ακόμα και στη διάρκεια μίας καλοπροαίρετης προσπάθειας, να είναι λειτουργικό, να είναι διαχειριστικό, να είναι στιγμιαίο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με λάθος αλλά με νοοτροπία. Δύο έννοιες εντελώς διαφορετικές. Η ύπαρξη ενός ανθρώπου με αναπηρία τόση ώρα κάτω από την υπερυψωμένη εξέδρα (πριν και κατά την εκδήλωση) χωρίς να προκαλέσει συνειδησιακό σοκ και άμεση διόρθωση είναι ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Προσοχή, δε λέμε ότι ο υφυπουργός διακατέχεται από τις ιδέες του Jozef Kramer, ίσα ίσα. Είμαστε όμως σίγουροι πως αυτή η αθέατη, μη «βιτρινίστικη» λεπτομέρεια της εκδήλωσης, δεν επεξεργάστηκε επαρκώς όπως θα γινόταν με κάποιον που έχει εμπεδώσει εγκεφαλικά και συναισθηματικά τη σχέση με ένα άτομο ΑμεΑ. Και η απόδειξη είναι ότι ο ίδιος ο υφυπουργός ανήρτησε τη θλιβερή φωτό στον λογαριασμό του μη μπορώντας να καταλάβει και ο ίδιος τη σοβαρότητα του συμβολισμού. Νοοτροπία λοιπόν, όχι λάθος.
Η υγιής σχέση με ένα άτομο με αναπηρία βασίζεται σε 2 δύσκολες προσωπικές υπερβάσεις : Η πρώτη έχει να κάνει με τη συναισθηματική νοημοσύνη απέναντι στο ψυχολογικό δέος του «για πάντα θα είμαι έτσι» που συνοδεύει αυτά τα άτομα. Η δεύτερη αφορά την αυθόρμητη αντίδρασή να παρηγορούμε αυτούς τους ανθρώπους, ένδειξη της μη εμπέδωσης της σχέσης ισότητας μαζί τους. Αυτά τα 2 αρκούν, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Ούτε φασαρία, ούτε εκδηλώσεις, ούτε φανφάρες. Οι ράμπες, τα επιδόματα, οι επαγγελματικές ευκαιρίες κάποια στιγμή θα γίνουν, όταν όμως η βιωματική σχέση με τους ΑμεΑ είναι ελλειμματική, όλα τα παραπάνω βγαίνουν άχρηστα. Το περιστατικό των εγκαινίων ήταν μία αφορμή δοκιμασίας αυτής της βιωματικής σχέσης.
Μαζί με τον υφυπουργό, ισότιμα αναίσθητη ήταν η στάση των εκπροσώπων της εκκλησίας στην εξέδρα. Ούτε μία φωνή, ούτε μία κίνηση να διακόψουν το Κυρ Ελέησον. «Ρε παιδιά, ο εκπρόσωπος των ανθρώπων με αναπηρία είναι παραγκωνισμένος κάτω, ας τον σηκώσουμε 2 λεπτά να τον μεταφέρουμε δίπλα μας». Μπα, τίποτα. Όσες καμπάνιες και αν έχουν γίνει, τα κύτταρα του εγκεφάλου κάποιων ανθρώπων έχουν πιάσει μάκα από τις παιδικές αναφορές της τριτοκοσμικής Βαλκανο-Ελλάδας όπου η αναπηρία ήταν στίγμα.
Παρεμπιπτόντως, ακόμα δεν κατάλαβα το λόγο ύπαρξης 5 παπάδων στα εγκαίνια. Ένας, δύο δεν έφταναν; Γιορτάζαμε τα Θεοφάνια ή κάναμε Ανάσταση; Τόσα πετραχήλια μαζεμένα ευλόγησαν καλύτερα το γήπεδο; Θα έχουμε καλύτερες υποδοχές, καλύτερες άμυνες στην άμμο; Γιατί δεν ανέβασαν και καμιά δεκαριά στρατιωτικούς, τον αστυνομικό διοικητή, τον δάσκαλο του χωριού; Α ρε Ελληνική επαρχιωτίλα, ο Φοίνικας ποτέ δεν έσβησε.
Καταλήγοντας, είναι ευχάριστο ότι ο κύριος υφυπουργός θα ολοκληρώσει τη θητεία του σε 3 μήνες, τότε που θα γίνουν εκλογές. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν θα έρθει κάποιος καλύτερος. Ο αθλητισμός, για όλες τις κυβερνήσεις, ήταν πάντα πλατφόρμα εξυπηρετήσεων και όχι οραμάτων. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, «τέτοια παράλειψη αποκλείεται να ξανασυμβεί» όπως ο ίδιος έγραψε στην απολογητική ανακοίνωσή του.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
