Κυριακή, 03 Ιουλίου 2022 13:42

Έφυγε ο Andy Goram

Aναμενόμενο το χθεσινό μοιραίο γεγονός αλλά ελπίζαμε να καθυστερήσει πολλές μέρες ακόμα. Ο Andy Goram, ο θρύλος του Σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, απεβίωσε χθες το πρωί μετά από σύντομη μάχη με τον επιθετικό καρκίνο. Ήταν από εκείνους που αρνήθηκαν την επιλογή της χημειοθεραπείας και θαρραλέα αφέθηκαν στη φυσική εξέλιξη της φθοράς μια που έκριναν ότι ήταν μάταιη η όποια παρέμβαση.

Να θυμηθούμε όμως τι είχε πει ο Andy σε εκείνη τη συνέντευξη σοκ στη Daily Record :

«Ο χειρουργός εξήγησε πού εμφανίστηκε ο καρκίνος και πως ήταν μη εγχειρήσιμος. Ήξερα ότι ερχόταν μάχη. Αν δεν κάνω τις χημειοθεραπείες, έχω κατά μέσο όρο έξι μήνες. "Κάνε χημειοθεραπεία και μετά αγωνία για άλλους τρεις μήνες και μηδενική ποιότητα ζωής;". Όχι, ευχαριστώ. Χρειάστηκε να μου βάλουν στεντ στον οισοφάγο για να με βοηθήσουν να καταπιώ ξανά. Η εγχείρηση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αλλά ο πόνος ήταν ακόμα αφόρητος. Θα πολεμήσω όπως δεν έχω πολεμήσει ποτέ πριν. Τώρα προτεραιότητα είναι να πάρω τη σωστή δόση παυσίπονων και μορφίνης. Πρέπει να παίρνω τα φάρμακά μου ευλαβικά διαφορετικά θα έχω σοβαρό πρόβλημα. Ο πόνος μου είναι διαχειρίσιμος. Θα είμαι εδώ όσο μπορώ. Θα πολεμήσω όπως ποτέ ξανά. Η μόνη διαφορά είναι ότι η ωρολογιακή βόμβα μετρά αντίστροφα»

Όταν ο Goram ανακοίνωνε καταβεβλημένος (δυσκολευτήκαμε να τον αναγνωρίσουμε) πριν ένα μήνα το μη αναστρέψιμο της υγείας του, η νοητή κλεψύδρα της ζωής του έφερε σε όλους τους Έλληνες λάτρεις του Σκωτσέζικου ποδοσφαίρου νοσταλγία, βιώματα και συγκίνηση. Το σημερινό άρθρο και οι μνήμες που γεννήθηκαν από την απώλεια του Andy Goram, είναι αφιερωμένο στους συνοδοιπόρους στα φοιτητικά χρόνια του Tayside, Παντελή και Γιώργο.

Η Σκωτία είναι ένας τόπος που δεν μπορεί με τίποτα να σου μείνει αδιάφορος. Θα σε συγκλονίσει, θα σε αγγίξει, θα σε προκαλέσει, θα την αγαπήσεις, θα την ερωτευτείς. Θα σε φτάσει στα άκρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες φοιτητές που είχαν την τύχη να σπουδάσουν εκεί τη νοσταλγούν για πάντα. Το Σκωτσέζικο ποδόσφαιρο εκφράζει τον ψυχισμό αυτού του ιδιαίτερου λαού. Είναι αυθεντικό από την Κέλτικη νοοτροπία να υπάρχει ευθύτητα στη σκέψη, είναι μαχητικό από την ιστορική διάθεση για ανεξαρτησία, είναι ατίθασο και δεν μπαίνει σε τακτικά καλούπια. Ακόμα και τώρα, την εποχή της ποδοσφαιρικής παγκοσμιοποίησης όπου η τακτική σε όλες τις πρώην εθνικές σχολές έχει ομογενοποιηθεί, οι Σκωτσέζοι μας θυμίζουν στιγμές άλλων δεκαετιών όπου κάθε Εθνική ομάδα κουβαλούσε τη δική της ιδιαιτερότητα.

Η ποδοσφαιρική Σκωτία δεν υπήρξε ούτε Βραζιλία, ούτε Ολλανδία, ούτε νεότερη Ισπανία. Δεν ήταν το πρότυπο της τακτικής πειθαρχίας, της τεχνικής ή έστω της ποδοσφαιρικής λογικής. Όταν όμως ακουγόταν το “Flower of Scotland” και ανέμιζε ο σταυρός του Αγίου Ανδρέα, το μάτι όσων lads είχαν κληθεί να παίξουν γυάλιζε επικίνδυνα και η μάχη για κάθε αντίπαλο γινόταν δύσκολη. Λίγες Εθνικές ομάδες στον κόσμο έχουν αυτό το αίσθημα υπέρβασης όπως η Σκωτία. Kάθε αγώνας, όσο αδιάφορος και αν είναι, έχει εκείνο τον ηλεκτρισμό πριν τη μάχη του Στέρλινγκ.

Ο αβάσιμος μύθος από τους άσχετους λαογράφους του ποδοσφαίρου ήθελε τους Σκωτσέζους άτεχνους και «τσουρουκάδες». Κι όμως, οι μεγαλύτεροι σολίστ του Βρετανικού ποδοσφαίρου ήταν Σκωτσέζοι γιατί δεν έμπαιναν σε νόρμες πειθαρχίας και βίωναν τη μπάλα ως προσωπική παράσταση. Να θυμηθούμε τον Κένι Νταλγκλίς, τον Τσάρλι Νίκολας, τον Άλαν Χάνσεν, τον Σούνες, τον Τζο Τζόρνταν, τον Αλι Μακ Κόιστ, τον Ντένις Λο, τον Στράχαν, τον Στιβ Άρτσιμπαλντ, τον σημερινό Ρομπερτσον … να συνεχίσουμε;

Εκτός από τις παραπάνω προσωπικότητες υψηλής ποδοσφαιρικής αξίας, υπήρξαν και αυτές οι αγαπημένες γραφικές καλτ φιγούρες που έβγαιναν από τα βάθη της Μεσαιωνικής Σκωτίας και σε έκαναν να αγαπήσεις το ανεπιτήδευτο και αυθεντικό. Σαν μια ταινία του Παζολίνι που έπαιζαν ερασιτέχνες ηθοποιοί από το δρόμο και μύριζε Ιταλική επαρχία. Στο μυαλό μας έρχονται ο κουτσοδόντης Τζίμι Λέιτον, ο απόγονος του Ουάλας κοκκινομάλλης Κόλιν Χέντρι, ο Μόρις Μάλπας, o Μακ Γκρέιν, ο Άλαν Μπραζίλ και γιατί όχι, ο δικός μας Γκρεγκ Μπρούστερ. Φάτσες αυθεντικές που έρχονται σε αντιδιαστολή με τα σημερινά αντιαισθητικά ρομπότ κοιλιακών και τατουάζ. Αυτές τις τόσο απόκοσμες φιγούρες playstation που δεν προκαλούν καμία συναισθηματική έλξη.

Ο αγαπημένος Andy, θρύλος των (μισητών) Rangers, πάλεψε σκληρά όπως έκανε τόσα χρόνια κάτω από τα δοκάρια στο Ibrox. Σκληρά και αθόρυβα. Η ανακοίνωση του τέλους, μας γέμισε καλοκαιριάτικα αναμνήσεις συννεφιασμένων Κυριακών στο Tannadice, την παρακολούθηση των old firm στις pub με μια Foster’s στο χέρι, τη χαρά των Σκωτσέζων στις ήττες της Αγγλίας, το ντεμπούτο του Κανίγια στους «εχθρούς» στο Dens Park, τα ξενύχτια με τον Τάσο Βενέτη στη λέσχη, τους οπαδούς της Celtic που τραγουδούσαν 90 λεπτά, το γκολ του Χάτσινσον στο Wembley το 99, τον Πάτερσον με 2 μπύρες στο χέρι παραμονές αγώνων της Dundee United.  

Οι ποδοσφαιρικές ιστορίες, θλιβερές η μη, συνεχίζονται στο Κέλτικο χωρίο της ποδοσφαιρικής αυθεντικότητας. Να ευχηθούμε ο Πολ Γκασκόιν, συμπαίκτης του Γκόραμ, να βαστήξει όσο μπορεί και να μη μας προκαλέσει ξανά αυτή τη συγκινησιακή ανασκόπηση.

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Κατηγορία Μαγνητική

Copy of Peach Minimal Perfect Skin Skincare Flyer

RODOS TOYRNOYA

BETARADES 300X250

Σχολιάστε το άρθρο

© 2004 - 2024 All Rights Reserved. | Φιλοξενία & Κατασκευή HostPlus LTD

hostplus 35

0
Shares