✍️ για το sportcyclades ο Γιώργος Νομικός

Ο Γ. Τσαρούχης έλεγε ότι τον Αύγουστο οι κηδείες δεν έχουν σουξέ. Στη σύγχρονη Ελλάδα οι κηδείες δεν έχουν σουξέ ούτε τον Αύγουστο, ούτε τον Σεπτέμβριο, ούτε τον Μάρτιο ούτε όλο τον χρόνο.

Πόσο μάλλον οι κηδείες προσώπων που είναι η ίδια η Ελλάδα. Κάποτε, ο θάνατός τους προκαλούσε αφύπνιση και περισυλλογή. Τώρα είναι μία πληροφορία στο scrollaρισμα του κινητού.

Κηδεύεται αύριο ο αγαπημένος Χρήστος Γιανναράς. Τον θυμάμαι, εδώ στη γειτονιά μου στη Νέα Σμύρνη, να εκκλησιάζεται στον Άγιο Χαράλαμπο και τις Τετάρτες να κατεβαίνει στη λαϊκή στη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αρχοντάνθρωπος, αυθεντικός αστός, εξέπεμπε έναν πολιτισμό και μόνο με το περπάτημά του. Φυσιογνωμία ακαδημαϊκή άλλων εποχών, τότε που ο δάσκαλος και ο καθηγητής είχαν ανάλογο κύρος με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επέλεξα να αναρτήσω στην αρχή τη φωτογραφία από το γραφείο της λιτής οικείας του για να δείξω την ολιγάρκεια ενός γνήσιου διανοούμενου όπου ένα τραπέζι, ένα πορτατίφ και μία βιβλιοθήκη είναι αρκετά για τις 2 ερωτικές διαδικασίες του, την ανάγνωση και τη γραφή.

Τα αφιερώματα ήταν και θα είναι αρκετά έως αύριο. Ξεχώρισα αυτό του Νικόλα Σεβαστάκη στη LIFO,  «Η Ελληνικότητα του Χρ. Γιανναρά». Αντικειμενική οπτική, ακομπλεξάριστη προσέγγιση. Είναι περιττό να γράφεται κάτι όταν το έχει προσεγγίσει κά.ποιος άλλος τόσο όμορφα. Εγώ θα αρκεστώ σήμερα, ως κατευόδιο, σε 2,3 σκόρπιες σκέψεις με αφορμή το θάνατό του. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι να σκέφτεται λίγο πριν το τέλος ένας άνθρωπος που ως στοχαστής εξάντλησε νοητικά τη μεταφυσική του θανάτου και την προσέγγισε όπως ένας ασκητής;

Ήταν πράος, συγκαταβατικός με το επερχόμενο, ήταν πλήρης; Ή, αντίθετα, ένα πνεύμα ασίγαστης δημιουργίας λυγίζει τελικά από τη σκιά του μοιραίου; Η πιο δύσκολη αναμέτρηση του βίου μας γίνεται πιο ανώδυνα όταν είμαστε ανύποπτοι ή όταν σε όλη τη ζωή μας έχουμε αναλωθεί στην κατανόηση αυτού του μυστηρίου;

Η άλλη μου απορία έχει να κάνει με το αν το άψυχο σαρκίο του Γιανναρά μπορεί να μοιραστεί σε αντίδωρα αύριο στην Αγ. Ειρήνη. Σίγουρα όχι. Το σώμα του, το πνεύμα του, τη μνήμη του τη θρηνούν αύριο οι εναπομείναντες σκεπτόμενοι αυτής της πατρίδας. Αυτοί θα τον ασπαστούν, σε αυτούς πρέπει το προνόμιο του αποχαιρετισμού. Στους σκεπτόμενους. Είναι εκλεκτικό σπορ μία κηδεία ενός πρωτοπόρου. Οι συμπάσχοντες, οι συνεπιβάτες του ταξιδιού της νόησης και οι κατηχούμενοι στην αξία του εκλιπόντος έχουν προτεραιότητα. Οι υπόλοιποι είναι θόρυβος. Το 95% των Ελλήνων είναι θόρυβος. Ο καθένας με τις επιλογές του.

Καταλήγω. Έχω ακούσει κατά καιρούς εγκώμια για τον τρόπο γραφής σε αυτή τη στήλη, 6 χρόνια τώρα. Η γλώσσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλείο έκφρασης. Όσο πιο πλήρης η εργαλειοθήκη, τόσο ικανότερη η έκφραση εννοιών, συναισθημάτων, στοχασμών, λογικής. Τα Ελληνικά του Γιανναρά είναι τόσο άρτια, τόσο αυτοσχεδιαστικά, τόσο εκφραστικά ώστε δεν υπήρχε ούτε ένα κύτταρο σκέψης που να μη μπορούσε να αποδοθεί. Ένα πρότυπο λειτουργίας νόησης και απόδοσης που ορισμένες φορές φαντάζει απρόσιτο. Θα ήμουν ευτυχής να κατείχα το 30% του γλωσσικού πλούτου του Χρ. Γιανναρά ώστε να βρουν διέξοδο μύχιες σκέψεις και στοχασμοί μου που παραμένουν εγκλωβισμένοι στη γλωσσική μου πενία. Ο δάσκαλος δεν κατέφευγε σε εντυπωσιασμούς εκμεταλλευόμενος αυτό το θείο προτέρημά του αλλά χρησιμοποιούσε τις λέξεις ως πλατφόρμες μεταφοράς των εννοιών. Ποτέ δεν κυριάρχησε η γλώσσα έναντι του στοχαστικού συμπεράσματος.

Μακάρι να υπάρξει ένας (έστω ένας) που θα διαβάσει το σημερινό κείμενο και θα επιλέξει να μυηθεί μελλοντικά στον κόσμο του Γιανναρά και ύστερα του Καστοριάδη, του Ράμφου, του Τάσιου. Δεν θα χάσει ούτε θα προδοθεί, ακόμα και αν διαφωνεί με την οπτική του καθενός. Προπόνηση για την καλύτερη υποδοχή του θανάτου είναι η σκέψη. Άθλημα υπέρβασης.

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.