✍️ για το sportcyclades ο Γιώργος Νομικός
Σιγά σιγά το καλοκαίρι γίνεται ανάμνηση. Οι ξαπλώστρες στον Άγιο Προκόπη γίνονται πάγκοι γυμναστηρίου και τα Μοχίτο γίνονται βαράκια. Οι παίκτριες του βόλλεϋ γυρνάνε στις βάσεις τους και ξεκινάνε προετοιμασία. Αντί για τα τετριμμένα … «καλό ξεκίνημα και καλή επιτυχία», θα καταθέσω σήμερα κάτι πολυτιμότερο.
Θα καταθέσω μία ωδή του Πίνδαρου, μία εξομολόγηση αγάπης προς το γυναικείο φύλο και το ανθρώπινο μέτρο. Θα καταθέσω μία ελεγεία προς τη σημαντικότητα του ανύποπτου, την αισθητική του ασήμαντου. Θα μοιραστώ το κρυφοκοίταγμα στο δικό μου νόημα της ζωής.
Έβαλα πολύ ψυχούλα σε αυτό το κείμενο. Γι’ αυτό, δεν διαβάζεται ούτε στο πρωινό ξύπνημα, ούτε με τον πρωινό καφέ, ούτε μετά το γυμναστήριο. Διαβάζεται νύχτα στη βεράντα κάτω από το φθίνον φεγγάρι με ένα Chairman’s Spiced και Nina Simone. Μη χαλάσετε το σκηνικό. Δεν είναι ένα απλό αθλητικό άρθρο, είναι λογοτεχνία by George Nomikos.
Πριν 8 περίπου χρόνια έτυχε και χάζευα την προπόνηση του Ολυμπιακού στους άντρες μέσα στο Μερκούρη. Είχε μόλις επιστρέψει ο Agamez και μαζί με τον Cupkovic «κεντούσαν» στο τάραφλεξ. Παραδόξως, το αίσθημα του εντυπωσιασμού από αυτή την «υπερφυσική» θέαση λειτούργησε αρνητικά. Εξελίχθηκε ως αποστροφή, ως άρνηση σε κάτι που δεν συντονιζόταν με τον εγκέφαλο και το ένστικτό μου. Όταν σηκωνόταν ο Agamez να καρφώσει, σηκωνόταν μία μηχανή από μυς, σηκωνόταν ένα δημιούργημα του Playstation, ένα ον έξω από τα ανθρώπινα μέτρα. Το ίδιο και οι άλλοι παίκτες, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Συντονισμένοι όλοι σε αυτή την αποκρουστική τελειότητα, χωρίς λάθος υποδοχές, ανεπηρέαστοι από την ταχύτητα της μπάλας, χωρίς ψυχολογικές μεταπτώσεις.
Δεν ήταν o δικός μου αθλητισμός αυτό. Ήταν η κυριαρχία του σώματος έναντι του μυαλού, ο θάνατος του ανθρώπινου μέτρου, ο βιασμός της αποδοχής του λάθους από τον εντυπωσιασμό. Ευχαριστώ Θανάση Πρωτοψάλτη, ευχαριστώ Λεόν, ευχαριστώ Εγκαπέ αλλά δεν θα πάρω. Το Playstation της ανθρώπινης «εξέλιξης» μπορεί να περιμένει. Παίζω και από το σπίτι μου.
Όλο αυτό ήταν, τελικά, η αφορμή ενός «βελούδινου διαζυγίου» με τον κόσμο της αθλητικής Marvel. Άφησα οριστικά πίσω μου το Gotham City του βόλλεϋ και έμεινα με τις αναμνήσεις της Γάνδης του 87. Το αντρικό βόλλεϋ, έτσι όπως είχε εξελιχθεί, ήταν πλέον παρελθόν.
Κάθε άθλημα είναι ένα θεατρικό σκηνικό που αναδεικνύει και τους ανάλογους ρόλους. Το βόλλεϋ είναι το ιδανικό πεδίο ανάδειξης της γυναίκας – αθλήτριας. Αυτό το όμορφο και εύθραυστο φύλο δεν έρχεται σε επαφή με την αντίπαλο, δεν τσαλακώνεται, δεν θρυμματίζεται από σκριν και τάκλιν. Παραμένει Κυρία, παραμένει elegant και ανεξίτηλη. Τα άλματα, οι άμυνες, τα μπλοκ είναι μία χορογραφία και σε αυτό το Gala δεν χωράνε μίζεροι καβαλιέροι. Χωράνε μόνο μύστες της σχέσης αθλητισμού και αισθητικής. Οι υπόλοιποι είναι ανεπιθύμητοι. Τρώνε πόρτα.
Το γυναικείο βόλλεϋ είναι μία σχέση. Μία ερωτική σχέση κατανόησης του γυναικείου φύλου. Αυτό το αιώνιο και μάταιο ερώτημα του άντρα, αντί να γίνει περαιτέρω βασανιστικό, γίνεται ιδιαίτερα γοητευτικό όταν η μία γυναίκα γίνεται 12 γυναίκες και ως κοινωνία, πλέον, προκαλεί τη λύση διαχρονικών ερωτημάτων της ανθρώπινης σχέσης των 2 φύλων. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τη γυναικεία ψυχολογία, σε διαψεύδει. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο της ομάδας, η γκρίνια, η κυκλοθυμία, ο παρορμητισμός, η ανασφάλεια, σε επαναφέρουν στο εύθραυστο της γυναικείας φύσης. Ένα παιχνίδι εγκεφαλικό, τόσο απρόβλεπτο όσο και ένα φλερτ.
Υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της γυναικείας ψυχολογίας από τις ανατροπές σε ένα σετ; Υπάρχει πιο ελκυστικό σημείο από την αναμονή αυτών των ψυχολογικών μεταπτώσεων μέσα στη μιάμιση ώρα ενός αγώνα; Η γυναίκα είναι μητέρα, είναι ερωμένη, είναι νοικοκυρά, είναι σύζυγος. Έχει πολλαπλούς ρόλους και τους αποδίδει περιοδικά ή ταυτόχρονα. Έτσι και στο παιχνίδι. Όσο εκνευριστικό και αν είναι για έναν προπονητή που πετάει φλέβες στο μέτωπο βλέποντας 5 συνεχόμενες λάθος υποδοχές, δεν παύει να είναι η εικόνα της ίδιας της ζωής. Αυτούσια και ανεπηρέαστη. Αυτό ακριβώς μας αρέσει. Η ενσάρκωση της ζωής μέσα από το παιχνίδι, όχι η εξιδανίκευσή της μέσω του αντρικού υπερφυσικού εντυπωσιασμού.
Το γυναικείο βόλλεϋ είναι η επιτομή του λάθους. Γίνεται πιο συχνά, γίνεται πιο απρόσμενα, γίνεται επαναλαμβανόμενα. Το λάθος όμως είναι η υπενθύμιση της ανθρώπινης φύσης και του ανθρώπινου μέτρου. Είναι η καθημερινότητά μας, η αυτογνωσία μας, το παρελθόν μας. Το λάθος είναι τόσο όμορφο όταν προπονεί τη συναισθηματική μας νοημοσύνη και την αυτογνωσία μας. Ο θεατής του γυναικείου βόλλεϋ είναι πιο δεκτικός στα λάθη, είναι πιο συγκαταβατικός, έχει μία αθλητική κουλτούρα πιο κοντά στο είναι και όχι στο φαίνεσθαι. Ο θεατής του γυναικείου βόλλεϋ δεν ηδονίζεται με τον απρόσιτο εντυπωσιασμό, παραμένει γήινος και αντλεί συναισθηματισμό από το απλό. Ένα αντρικό σέρβις ή ένα αντρικό άλμα δεν έχουν συναισθηματική διάσταση παρά μόνο τη ματαιοδοξία του εξωπραγματικού. Αγαπάμε το λάθος γιατί μας επαναφέρει στη φθαρτότητα της ίδιας μας της ζωής. Γιατί είναι ο μόνιμος καθρέφτης μας. Όσο πιο μικρές κατηγορίες, όσο πιο μικρές ηλικίες τόσο καλύτερα. Εκεί βλέπεις τη μετατροπή του αρχέγονου σε λείο και του ταλέντου σε ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Διαδικασία δυσκολοθώρητη αλλά και τόσο αληθινή.
Η μύηση στο γυναικείο βόλλεϋ είναι σαν το πρώτο μάθημα γυμνού στα εργαστήρια της Καλών Τεχνών. Η αρχική ηδονοβλεπτική αμηχανία μετατρέπεται σταδιακά σε σεβασμό στο εκτιθέμενο σώμα, σε ανάγνωση του φωτός και της σκιάς, σε σπουδή πάνω στην ψυχολογία της γλώσσας του σώματος. Στο παρκέ, αντίστοιχα, η αρχική οπτική τέρψη γίνεται εξερεύνηση της γυναικείας ψυχολογίας, ανάγνωση του ταλέντου, αποκρυπτογράφηση της προσωπικής ιστορίας που κάθε αθλήτρια κουβαλάει μέσα της. Ασυρματιστές είμαστε, κατά βάθος, οι άντρες - θεατές του γυναικείου βόλλεϋ. Κάποιο σήμα θα μας ξεφεύγει πάντα. Ο εγκεφαλικός συγχρονισμός των 2 φύλων δεν θα γίνει ποτέ. Η εξερεύνηση συνεχίζεται.
Κάποιος που αγαπάει ΜΟΝΟ το γυναικείο βόλλεϋ προτιμάει ένα ξωκλήσι στη Σίφνο από τον καθεδρικό της Κολωνίας. Αγαπάει περισσότερο ένα καφενείο στην Αμοργό από το NAMMOS. Εκτιμάει τον Lucian Freud και όχι τον Rubens. Θα πάει διακοπές στο Βελιγράδι και όχι στο Ντουμπάι. Τον έλκει η Μαρία Κωνσταντάκη και όχι η Δούκισσα Νομικού. Είναι ερωτευμένος με την Juliette Binoche και όχι με την Kim Kardashian. Διαβάζει Ντίνο Χριστιανόπουλο και όχι Λένα Μαντά. Βλέπει ταινίες του Οικονομίδη και όχι του Σμαραγδή. Τρώει στο Δίπορτο και όχι στο Feedel. Έβλεπε το «Κάμπινγκ» και όχι τη «Λάμψη» του Φώσκολου. Όταν πάει Παρίσι θα επισκεφτεί το Salon Chopin και όχι την Eurodisney. Όταν πάει σε μία συναυλία θα έχει αφήσει το κινητό στο σπίτι του και δεν θα την καταγράφει. Αυτός που αγαπάει MONO το γυναικείο βόλλεϋ είναι βιωματικός, λάτρης του ανθρώπινου μέτρου και του μινιμαλισμού. Δεν τον επηρεάζει η μόδα, η βιτρίνα, το απρόσιτο, το fake. Είναι, με λίγα λόγια, προσωπικότητα.
Αυτή ήταν η σύντομη ευχή μου για τη νέα χρονιά. Δεν έκραξα ούτε έβρισα, όπως το συνηθίζω. Ήμουν ευγενής, όπως αρμόζει στο γυναικείο φύλο. Ένα χειροφίλημα ήταν αυτό το κείμενο. Μπορεί αυτή η ευχή να ήταν λίγο πιο ρομαντική, ίσως λίγο πιο ψυχαναλυτική. Όμως μη ξεχνάτε, η γοητεία της ζωής, άρα και ενός απλού αθλήματος, έχει να κάνει με τη μεταφυσική που προσδίδουμε στο απλό, το λιτό, το ανύποπτο. Με το πως ερμηνεύουμε αυτό που βλέπουμε όχι περιγραφικά αλλά συναισθηματικά. Με το να διαβάζουμε έναν αγώνα εγκεφαλικά και όχι στατιστικά. Καλό ξεκίνημα στην Καλών Τεχνών των αθλημάτων. Καλό ξεκίνημα σε όλες αυτές που προσπαθούμε τα Σαββατόβραδα να καταλάβουμε.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
