✍️ για το sportcyclades ο Γιώργος Νομικός
Το προλεταριάτο (εκ του λατινικού proletarius) δεν είναι ένας αναχρονιστικός όρος. Υφίσταται και θα υφίσταται. Πάντα θα εκφράζει, συμβολικά, τον ανώνυμο εργάτη, τον μικρομεσαίο, τον εργαζόμενο που θα βιώνει την οικονομική και ταξική αδικία δυσανάλογα με την προσφορά του. Στο Ελληνικό γυναικείο βόλλεϋ (δεν ασχολούμαι καθόλου με το αντρικό) το προλεταριάτο αποτελείται από τις αθλήτριες που μένουν στην αφάνεια και τη μιζέρια (την πλειοψηφία δηλαδή) αλλά και τους «κομπάρσους» του staff που παίζουν καταπληκτικά α’, β’ και γ’ ρόλους αλλά βραβείο Όσκαρ δεν παίρνουν ποτέ. Εκεί θα εστιάσουμε σήμερα. Στην αδικημένη εργατιά των πάγκων.
Συνειδητά θα ασχοληθώ με τη Volleyleague. Για τις μικρότερες κατηγορίες δεν θα ασχοληθώ γιατί αυτά που θα γράψω είναι τόσο αυτονόητα γι’ αυτές. Ας πάρουμε λοιπόν τις 3,4 ειδικότητες της εργατιάς που στέκονται δίπλα σε έναν προπονητή : τον βοηθό προπονητή, τον στατιστικολόγο, τον φυσικοθεραπευτή και τον γυμναστή. Αφήνω τις υπόλοιπες, είναι πολυτέλεια. Από την όποια εμπειρία έχω στα γήπεδα, οι ειδικότητες αυτές (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν πάντα τα παραπαίδια της όλης ομάδας. Ήταν το αναγκαίο κακό, ήταν οι μουτζούρηδες, οι φυματικοί. Ήταν η φράση των παραγόντων … «μα γιατί πρέπει να έχουμε και αυτόν στον πάγκο, τι μας χρειάζεται»; Ήταν η απόλυτη υποτίμηση άσχετων παραγόντων σε επιστήμονες και ειδικότητες που είναι άκρως επιδραστικές στον πρωταθλητισμό.
Η όλη αυτή απαξίωση μεταφράζεται κυρίως οικονομικά. Το μισθολογικό χάσμα των ειδικοτήτων αυτών σε σχέση με τον πρώτο προπονητή και τις πιο ακριβοπληρωμένες αθλήτριες είναι συνήθως χαώδες. Οι παράγοντες μπορούν να διαπραγματεύονται με ευχαρίστηση με ένα μάνατζερ για μια παίκτρια ξένη (η Ελληνίδα) για 25 ή 30 χιλιάρικα και να στυλώνουν τα πόδια για να μην πάρει ένας φυσικοθεραπευτής ή ένας γυμναστής πάνω από 600 ή 700 ευρώ. Μπορεί ένας προπονητής να παίρνει 25 «χήνες» ακατέβατα (και καλά κάνει) αλλά ο βοηθός του θα παίρνει λίγο κάτω από τα μισά. Εκεί θα κάνουν την οικονομία στο budget, εκεί θα βρουν πρόσφορο έδαφος να γλιτώσουν μερικά χιλιάρικα και να βγουν τα συμβόλαια της πρώτης εξάδας και του προπονητή.
Δεν θυμάμαι τόσα χρόνια μία ομάδα να έκοψε το 20 ή το 30 % του παικτικού της budget της για να το διανείμει ισότιμα σε ικανά στελέχη του πάγκου για να φτιάξουν ανταγωνιστικότερο το ήδη υπάρχον ρόστερ. Το μόνο που θυμάμαι είναι να συγχωνεύουν ειδικότητες για να γλιτώνουν λεφτά. Ο φυσικοθεραπευτής να γίνεται και φροντιστής, ο γυμναστής να μην πατάει συνήθως στον πάγκο, ο βοηθός προπονητής να γίνεται και στατιστικολόγος. Θυμάμαι επί χρόνια μεγάλο σύλλογο να κατεβαίνει στους αγώνες με έναν!!!! μόνο άνθρωπο εκτός του προπονητή. Ήταν και παράγοντας και φυσικοθεραπευτής και βοηθός προπονητή και γυμναστής και ηλεκτρολόγος και μηχανολόγος και γυναικολόγος και αναισθησιολόγος και ψυχολόγος και αεροναυπηγός. Τα πάντα ήταν.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Γιατί κανένας άσχετος παραγοντίσκος δεν μπορεί να αξιολογήσει την επιδραστικότητα αυτών των ειδικοτήτων στην ομάδα του. Ήταν πάντα του φαίνεσθαι, της βιτρίνας, του εδώ και τώρα και όχι της αθόρυβης δουλειάς. Να δούμε αυτή την επιδραστικότητα αναλυτικά ανά κατηγορία :
Ένας καλός φυσικοθεραπευτής μπορεί να συντομεύσει δραματικά τον χρόνο αποκατάστασης μιας παίκτριας με αποτέλεσμα την αμεσότερη επιστροφή της άρα και περισσότερων πόντων στο πρωτάθλημα. Ένας καλός φυσικοθεραπευτής ΔΕΝ θα αφήσει να προκύψουν τόσοι μυϊκοί τραυματισμοί ασκώντας σωστή συμβουλευτική. Το φαίνεσθαι στον άσχετο είναι το πόσο γρήγορα γυρνάει μια παίκτρια, ποτέ όμως δε σκέφτεται το γιατί δεν έβγαλε καθόλου τραυματισμούς. Ένας καλός γυμναστής θα έχει και αυτός μία ομάδα χωρίς τραυματισμούς. Θα μυήσει στις φυγόπονες Ελληνίδες παίκτριες στην κουλτούρα της άσκησης. Θα τις έχει φρέσκιες σε κάθε αγώνα όσο τα σετ προχωράνε. Κανείς δε μνημονεύει τον γυμναστή όταν μία ομάδα νικάει συνέχεια στο 5ο σετ, όλοι μιλάνε για τη ψυχολογία του νικητή και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες. Και το βασικότερο, ένας καλός γυμναστής θα αντισταθμίσει σε μια μέτρια ομάδα το μειονέκτημα του μικρότερου ταλέντου με ένα πλεονέκτημα φυσικής κατάστασης. Όταν μία ομάδα του 6 θέλει να είναι ανταγωνιστική με μία ομάδα του 8, πρέπει τουλάχιστον να έχει καλύτερη φυσική κατάσταση. Όσον αφορά τον στατιστικολόγο, η ποιοτική πληροφορία των βίντεο που κάνει, δίνει μεγάλο πλεονέκτημα στη χάραξη της σωστής τακτικής. Ψιλά γράμματα για τους παράγοντες.
Θυμάμαι πριν χρόνια μία συνομιλία μου με μία αθλητική ψυχολόγο που δούλεψε πειραματικά σε ιστορικό σύλλογο βόλλεϋ για μία χρονιά. Την πρακτική της στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία την έκανε σε μεγάλο ποδοσφαιρικό σύλλογο (QPR νομίζω). Την πρώτη μέρα της πρακτικής την πήρε από το χέρι ο team manager και την σύστησε στους παίκτες που μόλις είχαν τελειώσει την προπόνηση. Αυτοί σηκώθηκαν όρθιοι σαν ελατήρια μπροστά στο νέο μέλος της ομάδας από σεβασμό για την παρουσία της και την επιστημονικότητά της. Ελπίζω να το δω με τα μάτια μου και εδώ κάποτε.
Ο απεγκλωβισμός του προλεταριάτου από αυτή τη συνθήκη έχει 2 διεξόδους. Η πρώτη είναι η νοοτροπία ενός πεφωτισμένου παράγοντα που έχει αντίληψη της σημαντικότητας του πάγκου. Αυτό όμως είναι καθαρά θέμα τύχης. Η δεύτερη, έχει να κάνει με τον πρώτο προπονητή. Αν ο πρώτος προπονητής δεν νοσεί από μονοφαγία και εκτιμάει τους συνοδοιπόρους του, θα βάλει πλάτη για να έχουν μία ανάλογη αντιμετώπιση. Υπάρχουν 5,6 προπονητές που ήδη το κάνουν και επιβάλουν το team τους με τις ανάλογες απαιτήσεις που αυτό έχει. Υπάρχουν και άλλοι που και να θέλουν δε μπορούν. Αν δεν θέλει το boss, αυγά δε σπάνε. Υπάρχουν και αυτοί που αδιαφορούν. Το σίγουρο είναι ένα : Σε ένα ερασιτεχνικό περιβάλλον όπως είναι το γυναικείο βόλλεϋ, η θεσμική διεκδίκηση κάποιων δικαιωμάτων δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Τόσα χρόνια δεν τα έχουν καταφέρει οι ίδιες οι αθλήτριες, θα τα καταφέρουν «οι άθλιοι του Ουγκώ» ; Οπότε, προλετάριοι του Ελληνικού βόλλεϋ ΜΗΝ ενωθείτε, μάταιος κόπος.
Θα καταλήξω με τις εξαιρέσεις. Υπάρχουν 1,2 σύλλογοι που επενδύουν στην επιστημονικότητα και την αρωγή πολλών ειδικοτήτων στο project που χαράσσουν. Δεν το κάνουν από οικονομική ευμάρεια. Το κάνουν από φιλοσοφία και σωστή αθλητική κουλτούρα. Καλό είναι οι υπόλοιποι σύλλογοι να ακολουθήσουν. Να μετριάσουν τα «χοντρά» συμβόλαια κάποιων αθλητριών (ξένων κυρίως) και να επενδύσουν σε γυμναστικά όργανα, σε ψυχολόγους, σε εργοφυσιολόγους, σε διαιτολόγους, σε ιατρικά team έστω και αν είναι εξωτερικοί συνεργάτες. Δεν θα χάσουν ποτέ. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η ερασιτεχνική νοοτροπία μιας παίκτριας γίνεται επαγγελματική. Αισθάνεται ότι έχει αξία, ότι έχει κύρος. Αλλιώς, όταν βιώνει ένα περιβάλλον μιζέριας, δεν θα αργήσει και αυτή να το κωλοβαρέσει παρά το φιλότιμό της.
Η αλλαγή θα έρθει από πάνω προς τα κάτω. Τα σφυροδρέπανα ας μείνουν προς το παρόν στο συρτάρι, θα χρειαστούν για άλλου είδους διεκδικήσεις.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
