✍️ για το sportcyclades ο Γιώργος Νομικός
Πριν το σχολιάσουμε, καλό είναι να γνωρίζουν οι αναγνώστες πως οι ομιλίες, τα σχόλια στα μέσα δικτύωσης, οι ευχές, τα συγχαρητήρια κλπ των περισσότερων πολιτικών αρχηγών, δεν γράφονται από τους ίδιους. Οι περισσότεροι έχουν συνεργάτες που είναι επιφορτισμένοι με τη συγγραφή αυτών των κειμένων. Δεν θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς, το επίπεδο των Ελληνικών των πολιτικών ηγετών (με εξαίρεση την Κωνσταντοπούλου λόγω ιδιότητας) είναι μετριότατο.
«Μας κάνατε περήφανους», λοιπόν. Αυτή η αυτονόητη φράση, κρύβει πίσω της μία μεγάλη κλοπή. Ο μεγάλος Νίκος Δήμου, είχε γράψει σε ένα από τα βιβλία του πως δεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματα κάποιων άλλων. Μόνο για τα δικά μας.
Ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε αυτό το σχόλιο. Η υπερηφάνεια, είναι μία αυθόρμητη αίσθηση ανάτασης για ένα σημαντικό επίτευγμα που γίνεται σύμφωνα με τον προσωπικό ηθικό μας κώδικα. Είναι ατομικό συναίσθημα, μόνο ατομικό. Αυτή η λάμψη (εκ του φαίνω = λάμπω) είναι προσωπική ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Δεν μοιράζεται, δεν τεμαχίζεται. Όσοι λοιπόν επικαλούνται υπερηφάνεια δανειζόμενοι το επίτευγμα κάποιου άλλου, έχουν απλά υποκλέψει λίγο φως για να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια. Εκτός και αν δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με απλά Ελληνικά αυτό το δευτερεύον συναίσθημα που λαμβάνουν από τον άλλο. Να πουν, δηλαδή, ότι θαυμάζουμε τον Χρήστου για το αργυρό μετάλλιο, ότι είμαστε ευτυχείς με την επιτυχία του, ότι χαιρόμαστε για το κατόρθωμά του. Αυτό το απλό.
Ένας τελειωμένος ταξιτζής στην πιάτσα του σταθμού Λαρίσης νιώθει υπερήφανος για την Ακρόπολη όταν τη δείχνει στους τουρίστες. Μία μάνα είναι υπερήφανη με την επιτυχία του παιδιού της στις Πανελλήνιες. Ένας πατέρας είναι πολύ υπερήφανος με τη διάκριση του γιου του στο ποδόσφαιρο. Όλοι είναι υπερήφανοι με κάτι άλλο. Όλοι είναι όμως ανεπαρκείς να παράξουν την ατομική τους υπερηφάνεια.
Ας έρθουμε όμως ξανά στους πολιτικούς και ιδιαίτερα στον πρωθυπουργό. Χάλκινος ο Τσελίδης, υπερήφανος ο πρωθυπουργός. Αργυρός ο Χρήστου πάλι υπερήφανος ο πρωθυπουργός. Μέχρι να τελειώσουν οι Ολυμπιακοί αγώνες θα γίνει 3,4 ακόμα φορές υπερήφανος. Πολλή υπερηφάνεια. Κλεμμένη υπερηφάνεια του τίμιου ιδρώτα αθλητών που κάθε μέρα ξεπερνάνε τον εαυτό τους, αθόρυβα και ταπεινά. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είναι υπερήφανος όχι επειδή κάποιος αθλητής πήρε μετάλλιο αλλά αν :
Δεν ηγείτο μιας χώρας που η δικαιοσύνη της είναι διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη. Αν δεν συμμετείχε στη συγκάλυψη των Τεμπών. Αν ανέστρεφε το κλίμα της εθνικής κατάθλιψης και παρακμής. Αν δεν συντηρούσε συνειδητά την ακρίβεια για να επιστρέφει τα πλεονάσματα σε επιδόματα. Αν δεν τσιμέντωνε, ανά την Ελλάδα, ότι έχει απομείνει εις το όνομα της ανάπτυξης του real estate. Αν δεν χειραγωγούσε τα μέσα ενημέρωσης υπέρ του. Αν δεν προσπαθούσε συνειδητά να κλείσει τις ατομικές επιχειρήσεις. Αν έφτιαχνε παραγωγικό μοντέλο επιτέλους σε αυτή τη χώρα. Αν δεν υποβάθμιζε συνειδητά το ΕΣΥ. Αν βελτίωνε την αίσθηση ανασφάλειας από την εγκληματικότητα. Αν, αν, αν … Η Εθνική μας παρακμή δεν παράγει περηφάνεια αλλά μόνο ενοχές και ντροπή.
Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί λόγοι που θα μπορούσε να είναι υπερήφανος. Οτιδήποτε άλλο εκτός από τους αθλητές. Απλά συγχαρητήρια θα ήταν αρκετά. Τα υπόλοιπα είναι κλοπή πνευματικών και σωματικών δικαιωμάτων. Το copyright ανήκει μόνο στους αθλητές. Μακριά και αγαπημένοι.
Και μία σημείωση για τους διαχειριστές των μέσων δικτύωσης του πρωθυπουργού και εν γένει των πολιτικών μας. Το σωστό είναι υπερηφάνεια και υπερήφανος και όχι περηφάνια και περήφανος. Το υπέρ είναι η μισή ετυμολογία της λέξης, δεν παραλείπεται.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
