12 χρόνια πριν, μέσα στη δίνη των μνημονίων είχε απαιτήσει να μην ακούγεται το τραγούδι του πατέρα της «Καλημέρα ήλιε» από το ΠΑΣΟΚ. Τα γεγονότα την πρόλαβαν, η ζωή η ίδια την εξέθεσε ανεπανόρθωτα και το θέμα ξεχάστηκε. Πριν λίγες μέρες, έθεσε το ίδιο ζήτημα από το πουθενά. Κανείς όμως δεν ασχολείται πλέον μαζί της, η επανάληψη μιας ανοησίας προσδίδει σε έναν άνθρωπο το ακαταλόγιστο.
Ποια είναι όμως η Μυρσίνη Λοϊζου; Είναι η κόρη του σπουδαίου Μάνου Λοϊζου, ενός τεράστιου συνθέτη και πολύ ευαίσθητου ανθρώπου. Αυτό ακριβώς είναι, όχι η Μυρσίνη Λοϊζου αλλά η κόρη του Λοϊζου. Ένας ετεροπροσδιορισμός, μια κινητή κληρονομιά. Η Μυρσίνη ανήκει σε εκείνη την ομάδα των τέκνων που κληρονόμησαν ένα σπουδαίο επίθετο και δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν. Τους λύγισε το βάρος. Όπως πχ τον Γιαννάκη Παπαμιχαήλ και τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη.
Είναι απόλυτα κατανοητή η δύσκολη αυτή συνθήκη για ένα παιδί. Οι παιδικές και εφηβικές προσλαμβάνουσες είναι διαφορετικές και το χτίσιμο της αυτόνομης προσωπικότητας οριακά ακατόρθωτο. Όμως, όσο υπάρχουν παραδείγματα που έμειναν διακριτικά στη σκιά των γονιών τους ακολουθώντας τον δικό τους δρόμο ή δοκίμασαν τις δυνάμεις τους (υπό το βάρος της σύγκρισης) στον ίδιο τομέα, τότε το σημείο αναφοράς θα είναι αυτοί. Οι εξαιρέσεις εκθέτουν τον κανόνα. Η Λοϊζου και η Μαργαρίτα Θεοδωράκη έγιναν «βδέλλες» των πνευματικών δικαιωμάτων των πατεράδων τους και μάλιστα το ανέπτυξαν ανερυθρίαστα, ως μία αυτονόητη πράξη ιστορικής τιμής.
Η Μυρσίνη ήταν υποψήφια Ευρωβουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019. Δεν πρόλαβε. Αποκαλύφθηκε ότι σκανδαλωδώς εισέπραττε επί 5,5 χρόνια τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της. Στις 28/2/2017καταδικάστηκε από το Εφετείο Αθηνών σε 2 χρόνια φυλάκιση με 3ετή αναστολή για παράνομο περιουσιακό όφελος. Βέβαια, το 2011, όταν έγινε η πρώτη επιστολή για απαγόρευση του τραγουδιού κανείς δεν ήξερε ότι γράπωνε ακόμα τη σύνταξη (2007-2012). Μαθεύτηκε πολύ αργότερα, όταν προτάθηκε για την Ευρωβουλή.
Τι έγραφε τότε, μέσα στη δίνη του πρώτου μνημόνιου : «Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου λαού, για δημοκρατία και ελευθερία. Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος. Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα».
Η κυρία Λοϊζου αναφέρθηκε στην μεγαλύτερη και ιστορικότερη παράταξη που γνώρισε ο τόπος με τη λέξη καταχνιά. Ένα τραγούδι που αναδείχθηκε και ταυτίστηκε με τις μεγαλύτερες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν μεταπολεμικά, πήρε υπεραξία, έγινε σύμβολο, ανέδειξε τον ίδιο τον συνθέτη σε πολύ περισσότερο κόσμο. Δεν ήταν κομματικός ύμνος, ήταν μία συμβολική συνοδεία όλων των οραμάτων που πραγματοποιήθηκαν ή όχι και απέκτησε μία καθολική αποδοχή και αύρα, όπως και το τραγούδι που ακολουθεί τη Λίβερπουλ. Η κυρία Λοϊζου έκρινε ότι η κομματική κριτική σε συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, μπορεί να ακυρώσει μία ολόκληρη ιστορία. Η απόλυτη ασέβεια για μία παράταξη που ταυτίστηκε με τις μεγαλύτερες δημοκρατικές αλλαγές.
Η δεύτερη απόπειρα, πριν λίγες μέρες, συνοδεύτηκε με εξώδικο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Κανείς δεν την παίρνει πλέον στα σοβαρά, όταν μάλιστα είναι νωπή η ξεφτίλα της δικαστικής καταδίκης. Η Μυρσίνη Λοϊζου όμως είναι η κορυφή του παγόβουνου. Μετά τις εκλογές θα αναφερθώ ενδελεχώς για την κατάντια της Μεταπολυτεχνειακής Ελληνικής Αριστεράς και το ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα που επικαλείται. Το 2015-19 απέδειξε την απόκλιση πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας και το σημερινό παράδειγμα της Λοϊζου είναι μία πρώτη εισαγωγή σε αυτό που θα ακολουθήσει.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
