Έχουμε τις δουλειές μας, έχουμε να κλείσουμε τις διακοπές του Αυγούστου, έχουμε να πάμε σε συναυλίες εδώ στην Αθήνα, να διαβάσουμε τις νέες μεταγραφές του Ολυμπιακού. Ποιο ναυάγιο και μαλακίες τώρα;
Ένας μέσος πολίτης στη σύγχρονη Ελλάδα, ισορροπεί μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι. Μεταξύ του τι νοιώθει και του τι πρέπει να νοιώθει. Η προηγούμενη παράγραφος δεν απέχει πολύ από το «είναι» μιας κοινωνίας σε συναισθηματική αδράνεια. Το σοκ της υποδοχής μιας καταστροφής έχει ένα κύκλο περίπου 3,4 ημερών και αυτό κοπάζει ανάλογα με την ένταση της προβολής από τα μέσα ενημέρωσης. Είναι αξιοσημείωτο ότι το σοκ αυτό δεν αφορά μία συναισθηματική έξαρση, αποτέλεσμα μίας ανώτερης ενσυναίσθησης. Είναι ένα σοκ που προκύπτει περισσότερο από την διαταραχή της καθημερινότητας και τον ίδιο το θόρυβο της είδησης.
Μία κυβέρνηση που διαχειρίζεται άριστα τα επικοινωνιακά δεδομένα και είναι χειριστική σε μια ολόκληρη κοινωνία μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει καθολικά, δεν θα μπορούσε παρά να κηρύξει τριήμερο εθνικό πένθος όταν άρχισαν να υπάρχουν αναφορές και για λανθασμένους Ελληνικούς χειρισμούς. Όταν κηρύττεις Εθνικό πένθος, εισάγεις τον κόσμο σε μία επίκτητη συναισθηματική κατάσταση, αντίστοιχη με αυτή που προκύπτει στην εκκλησία σε ανθρώπους που πάνε χωρίς τη θέλησή τους. Τηρείται μία πένθιμη, ευλαβική κανονικότητα που δεν πρέπει να αποκλίνει από τα όρια που ορίζουν οι χειραγωγοί της άβουλης μάζας.
Όταν μία εξουσία εστιάζει στη συναισθηματική πλευρά ενός προβλήματος είτε μέσω της ρητορικής της είτε μέσω της επικοινωνιακής χειραγώγησης των μαζών, η δυναμική του εγκεφάλου ξεθυμαίνει και οι πρωτοβουλίες αναβάλλονται για αργότερα. Το ζητούμενο που είναι οι λύσεις, η δράση και η κατάθεση μιας ολοκληρωμένης πρότασης τίθενται σε αναμονή. Όσο για το πρόβλημα, συμφιλιωνόμαστε με την ύπαρξή του θεωρώντας το ως δεδομένο. Θυμηθείτε τη Γαλλία και τις συνεχόμενες τρομοκρατικές ενέργειες πριν λίγα χρόνια. Η συνήθης ακολουθία των εγκλημάτων ήταν : σοκ, οργή, θλίψη, κεράκια στο δρόμο, ανακοινώσεις καταδίκης, παύση. Λύση όμως καμία. Πρωτοβουλία καμία.
Πολύ αμφιβάλλω αν έστω και ένας από τους πρωταγωνιστές της ενοχλητικής πολυλογίας περί ναυαγίου (δημοσιογράφοι, κυβερνητικοί, αντιπολίτευση) έχει ολοκληρωμένη πρόταση για το πρόβλημα των επισφαλών διακινήσεων και κατ’ επέκταση για το μεταναστευτικό. Πρόταση που να ξεκινά από τους λόγους της μετανάστευσης και να καταλήγει στις αντοχές της Ευρώπης, την ποιότητα απορρόφησης, την Ισλαμοποίηση ως κίνδυνο, την έλλειψη εργατικών χεριών, το δημογραφικό. Αν 500 άνθρωποι στο βυθό της Μεσογείου είναι ένα απλό συμπλήρωμα της στατιστικής και όχι αφορμή τελικών λύσεων, τότε η όποια διακήρυξη πένθους και δακρύων είναι ένας ανήθικος αποπροσανατολισμός.
Η σημειολογία του πρόσφατου ναυαγίου ήταν τόσο εμφανής που κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει. Πόσα περισσότερα σημάδια να δώσει η μοίρα για να οριοθετήσουμε αυτό το δράμα ως την απαρχή μιας οριστικής επίλυσης; Το πρώτο σημάδι ήταν το σημείο του ναυαγίου, το «Φρέαρ των Οινουσσών». Το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου. Το δεύτερο είναι ότι η μεταφορά των διασωθέντων προς τη στεριά έγινε με μία υπερπολυτελή θαλαμηγό. Οι αντιπαραβολές και οι συμβολισμοί ας συγχρονισθούν στη φαντασία του καθενός.
Τελειώνω. Παρατηρήστε πως με άνωθεν εντολή το ναυάγιο έπαψε να είναι πρώτο θέμα στο σύνολο των καναλιών Πανελλαδικής εμβέλειας. Ταυτόχρονα. Όπως ακριβώς το δυστύχημα των Τεμπών. Η αρωγή της Αναστάζια από την Κω ήταν πολύτιμη. Το έγκαιρο «σβήσιμο» μιας ενοχλητικής καταστροφής είναι μία ελκυστική πρόκληση για κάθε εξουσία.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
