Το 90% ήταν για ανθρώπους που άφησαν ένα στίγμα στη ζωή μου, για εκείνους που στο καρδιογράφημα της πορείας μου ήταν εκείνες οι κορυφές που την έκαναν πιο γοητευτική και απρόσμενη. Νοιώθεις εκείνη την ώρα ένα χρέος αποχαιρετισμού που δεν μπορεί να στο εμπνεύσει κανένας «αδιάφορος» συγγενής που έτυχε απλά να είναι σόι σου. Στο νεκροταφείο Ζωγράφου, αύριο το πρωί, το φέρετρο που θα φιλοξενεί το ταλαιπωρημένο σώμα του Γιώργου Γεωργίου θα είναι μία αφορμή ανασκόπησης όλων των αθλητικών μας βιωμάτων και μιας νοσταλγίας για μία εποχή που δεν θα ξανάρθει. Τι πιο μεγάλο κίνητρο για έναν αποχαιρετισμό.
Άκουσα πρώτη φορά τον Γεωργίου στο ραδιόφωνο, αρχές 90, στο SPRID FM του Χρήστου Σιέμπη. Ηλεκτρίστηκα. Ήταν μία αποκάλυψη. Αυτό το μήκος κύματος λόγου συντονίστηκε με τον primitive εφηβικό δέκτη μου. Σε μία εποχή που το αθλητικό σχόλιο ήταν φοβικό και κοινότοπο, αυτή η «απόκλιση» φάνταζε τόσο αυθεντική μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο που ο πυρήνας της παραγωγής και της κατανάλωσής του ήταν το cult, το κιτς, η λαμογιά και ο Νεοελληνικός λαϊκισμός. Η γραπτή επανάσταση της εφημερίδας Φίλαθλος με τον Αποδυτηριάκια του Καίσαρη και τη στήλη του Καραγιαννίδη, εκφραζόταν τώρα και ηχητικά.
Ο λόγος του Γεωργίου συμπλήρωνε ιδανικά τον «εκσυγχρονισμό» του Σωτηρακόπουλου. Ήταν αντίβαρο στο επικίνδυνα έντεχνο, ήταν η υπενθύμιση της λαϊκής καταγωγής μας. Τι είναι άλλωστε το Ελληνικό ποδόσφαιρο; Μια εικόνα της κοινωνίας μας είναι, του καταφερτζή, του φαντασιόπληκτου, του αγράμματου, του ατακαδόρου, του γείτονα που εκτονώνεται στον επόπτη για να βγάλει τα απωθημένα της δουλειάς του, της γυναίκας του, του ΕΝΦΙΑ. Ο λαϊκός φίλαθλος ένιωθε οικεία με τον Γεωργίου και γι’ αυτό τον λάτρεψε. Ο αστός φίλαθλος ανακάλυψε την αλήθεια που κρύβει το cult και τον αγάπησε εξίσου. Η αυθεντικότητα είναι πάντα οικουμενική.
Ήταν πρωτοπόρος στην προσέγγιση της αλήθειας χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν απλά άμεσος και αφιλτράριστος. Είπε τον καρκίνο με το όνομά του και όχι ως «επάρατη νόσο», βγήκε και μίλησε για την ασθένεια του γιού του χωρίς φοβικά συμπλέγματα, έψεγε την υπερβολή των gay στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, μοιράστηκε το πάθος του με τον τζόγο. Η προσέγγιση αυτή είναι προνόμιο αυτών που σβήνουν φώτα και ψίθυρους και χαράσσουν μία μοναχική πορεία χωρίς ρετούς και προσαρμογές για να είναι αρεστοί.
Ο Γιώργος Γεωργίου είναι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι της Ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας. Γνήσιο τέκνο της σχολής του Εμμανουήλ Ροϊδη, του Ραφαηλίδη, του Σκαρίμπα, του Τσαρούχη, του Σκούρτη, του Άσιμου, του Οικονομίδη, της Κιτσοπούλου, της Μαλβίνας Κάραλη. Μίας εμπνευσμένης ανθρώπινης ανθολογίας που δούλεψε και δουλεύει την πρωτογενή διάσταση της Ελληνικής κοινωνίας. Δεν την υποτίμησαν, δεν την έβαλαν στην άκρη, δεν την λοιδόρησαν. Το λαϊκό μας πετσί μας συνοδεύει, είναι πάνω μας, με αυτό πορευόμαστε και με αυτό προσεγγίζουμε και την έντεχνη διάστασή μας. Αυτό ανέδειξαν. Η ισορροπία του αστικού με το cult είναι ένα υπέροχο διπολικό ταξίδι αυτογνωσίας. Το δεύτερο ξεγυμνώνει το πρώτο, το πρώτο έχει την ανάγκη του δεύτερου για να σταθεί. Μία ατάκα του Γεωργίου ήταν ένα τέτοιο παιχνίδι προσέγγισης της αλήθειας, ακολουθώντας έναν πιο σύντομο παράδρομο.
Τελικά η μεγάλη τέχνη είναι η αυτοβιογραφική τέχνη. Ο εαυτός μας είναι από μόνος του συναρπαστικός χωρίς να το γνωρίζουμε. Αυτός που τον καταθέτει με ειλικρίνεια στο έργο του, μένει στην ιστορία. Ο Γεωργίου κατάθεσε την ψυχούλα του χωρίς φιμέ τζάμια στην επιδερμίδα και το έργο του είναι ποτισμένο από αυτή. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που άφησαν τεράστιο ερευνητικό και συγγραφικό έργο δεν έβαλαν όμως το αίμα τους πάνω στο χαρτί. Η εκτίμηση στο έργο τους είναι δεδομένη. Ο έρωτας όμως και η οικειότητα απούσα.
Πέθανε χθες μία έμπνευση αυτής της στήλης. Μαζί με τον Κώστα Καίσαρη (αποδυτηριάκια) έχτισαν έναν Αριστοφανικό λόγο σε ένα ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο που τον είχε ανάγκη για να προσεγγίσει την αλήθεια. Μία Αριστοφανική κωμωδία είναι κατά βάθος το ποδόσφαιρό μας οπότε ο λόγος τους ήταν ο πιο κατανοητός. Ήταν πρότυπά μου και οι δύο, ήταν μεγάλοι ισορροπιστές του ωμού με το well done. Πραγματικά θα μου λείψει η παρέα των 16.00 – 18.00 με τις ροκιές, τον Αυγολέμονο, τις ατάκες, την εναλλαγή συναισθημάτων. Ήταν τόσο ξαφνικό και δύσκολα διαχειρίσιμο το χθεσινό. Τα εφηβικά μας πρότυπα χάνονται το ένα μετά το άλλο και τα κίνητρα ζωής έχουν γίνει πλέον μία αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
