Περίμενα να ολοκληρωθεί η κλήρωση των ομίλων του νέου πρωταθλήματος της Volleyleague για να γράψω το σημερινό κείμενο. Να ολοκληρωθεί αυτός ο πολύποδας έμπνευσης, αυτό το εγκεφαλικό ινομύωμα, αυτό το εσκεμμένο δυστύχημα που λέγεται διεξαγωγή πρωταθλήματος 2020-21. Την Παρασκευή 31/7, του Οσίου Ευδοκίμου του Δικαίου, ότι θετικό είχε κάνει η νυν διοίκηση Καραμπέτσου έως τώρα (σουλούπωμα στα χρέη, μεγαλύτερη προσοχή στις Εθνικές ομάδες κλπ) σβήστηκε μονομιάς με αυτή την παράδοξη, εμμονική, μουλαρίσια επιλογή. «Μια μολυβιά που σβήνει και δεν αφήνει ούτ’ ένα ίχνος πουθενά …» τραγουδούσε ο Μανώλης Αγγελόπουλος.
Δεν θα χαραμίσω παραγράφους για να αποδείξω το αδιέξοδο του συστήματος διεξαγωγής. Δεν είναι ο σκοπός αυτού του κειμένου. Ένας νοήμονας φίλαθλος μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι δεν ελήφθησαν υπόψη οι 2 βασικές παράμετροι ενός πρωταθλήματος : η ισονομία και η «αμαρτωλή» νοοτροπία κάποιων Ελληνικών συλλόγων και παραγόντων. Όσον αφορά το πρώτο, δύο όμιλοι ποτέ δεν μπορούν να είναι ισοβαρείς και αδικούνται ομάδες που θα διεκδικούσαν ανώτερες θέσεις στα play offs. Όσο για το δεύτερο, στη δεύτερη φάση ενθαρρύνεται η αδιαφορία κάποιων ομάδων που θα έχουν σωθεί άρα έμμεσα υπάρχει αλλοίωση βαθμολογίας. Πα και πι το παπί.
Όποιος παρακολουθεί με συνέπεια αυτή τη στήλη, θα έχει παρατηρήσει (σε αντίθεση με άλλες) ότι προτεραιότητά της είναι η κριτική του θύματος, του θιγόμενου, του λαουτζίκου και όχι του θύτη. Και αυτό γιατί πιστέυει ότι το χαμηλό επίπεδο προσωπικότητας και αντανακλαστικών των παραπάνω, είναι ο βασικότερος λόγος μιας δυσλειτουργίας. Ο αγαπητός Στέφανος Λεμονίδης έγραψε 2,3 κείμενα για το ίδιο θέμα πριν και μετά την κλήρωση και με χαρά διαπίστωσα ότι έθιξε, έστω και περιγραφικά, την ουσία του ζητήματος. Την ευθύνη δηλαδή των δεκτών (προπονητών και διοικήσεων) αυτής της ανωμαλίας. Επειδή όμως δεν είμαστε τόσο ευγενείς όσο ο κος Λεμονίδης, σήμερα θα προσεγγίσουμε λιμανίσια αυτή την παθογένεια μπας και προκαλέσουμε ένα μελλοντικό διάλογο.
Στην άτιμη αυτή ζωή σου δίνονται 2,3 ευκαιρίες να γίνεις Δον Κιχώτης και Cohn-Bendit. Να πετάξεις τα ρούχα της δουλοπρέπειας και της παθητικότητας και να αντιδράσεις. Αναφέρομαι στο σύνδεσμο προπονητών. Αν όχι τώρα πότε; Τι δυνατότερη αφορμή χρειάζεται για να ενώσει τις επι μέρους φωνές ΟΛΩΝ των προπονητών που έπαθαν «κόλπο» στο άκουσμα αυτού του συστήματος; Ο χαμένος κόπος ενός προπονητή που δεν θα έχει το βαθμολογικό feedback που του αναλογεί δεν είναι αφορμή για αντίδρασή; Ο ρόλος του συνδέσμου είναι μόνο τεχνικός ή πρεπει να μπαίνει κάποτε και σε θεσμικά ζητήματα; Αναρωτιώμαστε.
Πάμε τώρα στις διοικήσεις. Υπήρξαν και εκεί μεμονωμένες φωνές και πιέσεις για ακύρωση αυτής της φλεγμονής. Μέχρι εκεί όμως. Καμία συλλογική κινητοποίηση, καμία ομαδική κλιμάκωση ενεργειών, καμία αντίδραση. Ένα τηλεφώνημα ρεεεε. Οι Κολοκοτρώνηδες του Instagram και του Fb, έβγαλαν εκεί όλη την επαναστατικότητά τους. Την Παρασκευή, χωρίς να συμβαίνει τίποτα, χάζευαν χαμογελαστοί τα μπαλάκια τους (της κλήρωσης) να γυρίζουν.
Αναρωτιέται κανείς … μία διοίκηση Ελληνικής ομοσπονδίας, είδικά σε τέτοια περίοδο αποσύνθεσης και κρίσης, είναι κυβέρνηση Ερντογάν; Καθεστώς Ερυθρών Χμερ, Φιντέλ Κάστρο, Κιμ Γιονγκ Ούν; Έχει τόση πυγμή, τόση δύναμη; Τι εμποδίζει, άραγε, σωματεία που έχουν φιλοδοξίες να αντιδράσουν σε κάτι που τους θίγει καθολικά; Ένα γραφειάκι Δημόσιας εφορίας είναι η Ελληνική Ομοσπονδία βόλλευ με ανθρώπους καμμένους από το δημοσιο-υπαλληλίκι, χωρίς φαντασία, χωρίς διάθεση υπέρβασης. Με ένα σφύριγμα από σωματεία και προπονητές θα έπαιρνε πίσω σούμπιτη αυτή την κουτοπόνηρη μπούρδα.
Η διαχρονική απάντηση στο παραπάνω είναι ότι το Ελληνικό βόλλευ και οι συνιστώσες του δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία προέκταση της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Στις αρχέγονες παθογένειες της κακής κουλτούρας συνεργασίας και ομαδικότητας, προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια η παθητικότητα, η αδράνεια και η αφασία πρωτοβουλιών. Θεατές των γεγονότων οι Έλληνες, λεονταρίζουν, φωνάζουν, ενίστανται αλλά στο τέλος πάντα καταπίνουν, πάντα ταπεινώνονται. Η αυλίτσα μας να είναι καλά και ο μισθουλάκος μας. Μετά την εξώπορτα είναι ενας άλλος κόσμος που θα ασχοληθούν άλλοι. Ο μικροαστισμός καλά κρατεί.
Ότι ΔΕΝ έγινε λοιπόν, δεν έγινε επειδή ο μικρόκοσμος του Ελληνικού βόλλευ δεν διαφέρει από μια μικροαστική κοινωνία. Έχει μικροαστούς προπονητές, μικροαστικές διοικήσεις, μικροαστική ομοσπονδία, ερασιτέχνες, στη νοοτροπία, αθλήτριες. Αντίθετα, ένα αδέσμευτο, προοδευτικό μυαλό κάνει υπερβάσεις, δεν στέκεται στο μαγαζάκι του, βρίσκει διεξόδους και λύσεις. Το ομαδικό καλό τον ευνοεί μακροπρόθεσμα και το διεκδικεί.
Λίγο πριν τις προετοιμασίες των ομάδων, όποιος βρεθεί σε κανένα τραπεζάκι με χταποδάκι και ούζάκι τώρα το καλοκαίρι και πέσει σε παράγοντα βόλλευ ή σε προπονητή βόλλευ θα τους ακούσει να σχολιάζουν για την παθητικότητα μας απέναντι στην Τουρκία, την οικονομία, τις υπερδυνάμεις, την Ευρώπη. Η υψηλή πρεσβυωπία, τους εμπόδισε να δουν την δική τους χαμένη ευκαιρία και να ξορκίσουν στον επαγγελματικό τους μικρόκοσμό τη δική τους αδράνειά. Να αλλάξουν την ιστορία ως πρωτοπόροι κάποιων αλλαγών.
Ένα μεγάλο Βατερλώ του αυτονόητου, της συνεργασίας, της ομαδικής διεκδίκησης ήταν η αποδοχή αυτού του κανονισμού πρωταθλήματος. Δεν πειράζει, πάμε για την επόμενη αφορμή.
ΥΓ : Στέφανε Λεμονίδη, η δημιουργία λίγκας δεν είναι πανάκεια. Το οικονομικό χάσμα μεταξύ των 2 ταχυτήτων ομάδων θα είναι αφορμή συνεχών διαφωνιών ενώ και το τωρινό παράδειγμα παθητικότητας στις εξελίξεις δείχνει τη χαμηλή κουλτούρα συνεννόησης μεταξύ των συλλόγων. Ομαδική στήριξη του αυτονόητου, του καινοτόμου, της φαντασίας χρειάζεται και αυτό απαιτεί ποιοτικά μυαλά που είναι σε έλλειψη.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
