Το ίδιο θα επιχειρήσουμε σήμερα με τη Μαρία Γενιτσαρίδη, τη βολεϊμπολίστρια του ΑΟ Θήρας. Με οδηγό το ακαδημαϊκό της αποτύπωμα στην εγκληματολογία και τις εμπειρίες της σε Αμερική και Αγγλία, θα προσεγγίσουμε σύγχρονα κοινωνιολογικά θέματα. Ωραίο το βόλλευ, μας έχει λείψει, αλλά υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή.

Η συνέντευξη θα παρουσιαστεί σε δύο συνέχειες για να μην έχουμε πάλι γκρίνιες από καλομαθημένους αναγνώστες ως προς την έκταση των κειμένων (γι αυτό ανακαλύφθηκαν οι εκτυπωτές). Στο πρώτο μέρος θα φωτιστούν τα καρέ της ακαδημαϊκής εμπειρίας και στο δεύτερο θα συγκλίνουμε σε ζητήματα σύγχρονης παραβατικότητας. Με σεβασμό σε 2 παλαιότερες ωραίες συνεντεύξεις της Μαρίας στο thecolumnist.gr και στο Volleyplanet, θα μπούμε σε άλλα θεματικά χωράφια αποφεύγοντας τις unfair επικαλύψεις που συνηθίζονται στη πιάτσα.

Γ.Ν. Καλησπέρα Μαρία

Μ.Γ. Καλησπέρα

Γ.Ν. Ενοχλητικό να σε αποσυντονίζω από την Κρητική καλοκαιρινή νιρβάνα αλλά ας επιχειρήσουμε μια χρήσιμη παύση και μία κατάθεση σκέψεών σου. Ένας λιγομίλητος και μελαγχολικός στο βλέμμα άνθρωπος, όπως εσύ, σίγουρα έχει κάτι να πει.

Ως μία από τις αθλήτριες που βίωσαν τον σταθμό ζωής που λέγεται Αμερική, δεν θα μπορούσα παρά να ξεκινήσω από αυτό.

Στο πρώτο ταξίδι προς Pittsburgh σε συνόδεψαν οι δικοί σου; Με την απογείωση ενός αεροπλάνου για τα Πανεπιστήμια της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γερμανίας, κόβεται ταυτόχρονα και ο ομφάλιος λώρος ενός 18χρονου παιδιού από την ασφυκτική Ελληνική οικογένεια;

Οι γονείς μου με συνόδεψαν μέχρι το αεροδρόμιο Ν.Καζαντζάκης στο Ηράκλειο Κρήτης. Αν τους ζητούσα να έρθουν μαζί μου στο άγνωστο θα το έκαναν αλλά δεν ένιωσα την ανάγκη. Έγινα μοναχική ταξιδιώτισσα στην ηλικία των δεκαοκτώ! Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον εαυτό μου να περιπλανιέται αρχικά στο χαοτικό αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης και έπειτα της Νέας Υόρκης με μοναδικό στόχο να βρω την σωστή πύλη που θα με οδηγούσε στο Pittsburgh. Ο μόνος φόβος και ανησυχία που με διακατείχε ήταν το πως θα αντέξω επτά ώρες μέσα σε ένα αεροπλάνο. Δεν ειμαι κλειστοφοβική, απλά μου αρέσει να πατάω γερά πάνω στη γη!

Όσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση, δεν θα το έλεγα διότι δεν θεωρώ πως η οικογένειά μου υπήρξε ποτέ ασφυκτική. Δυστυχώς η ευτυχώς, ο ομφάλιος λώρος είχε κοπεί πολύ πριν ταξιδέψω στην Αμερική. Κάποιοι έχουμε την ανεξαρτησία και το ρίσκο στην ιδιοσυγκρασία μας. Σκέψου ένα μικρό παιδί που η μητέρα του προσπαθεί να το ταΐσει και εκείνο της αρπάζει το κουτάλι από το χέρι. Θέλει να το κάνει μόνο του. Και εγώ κάπως έτσι ήμουν. Το ταξίδι στην Αμερική θα το παρομοίαζα με το σπάσιμο των δεσμών με την προσωπική μου ζώνη ευκολίας και άνεσης. 

Όταν το αεροπλάνο απογειωνόταν πως ένιωσες; Είχες προετοιμαστεί ψυχολογικά ή βίωσες τη σκοτοδίνη της μοναξιάς; Ότι πλέον είμαι μόνη σε αυτό τον κόσμο και πρέπει να βγω νικητής;

Δεν ένιωσα τη σκοτοδίνη της μοναξιάς στην απογείωση. Αντιθέτως, ήμουν αρκετά περίεργη για το τι με περιμένει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ήξερα πως θα με υποδεχτούν συμπαίκτριες τις οποίες θα γνώριζα για πρώτη φορά μαζί με τον προπονητή Ντάν Φίσερ με τον οποίο είμασταν σε σχεδόν καθημερινή επαφή για τουλάχιστον τέσσερις μήνες πριν την άφιξη μου στην Αμερική. Προσγειώνομαι λοιπόν στο Pittsburgh και βλέπω τους προαναφερόμενους να με περιμένουν στην έξοδο κρατώτας ένα πανό που έγραφε «Μαρία καλώς όρισες» γραμμένο στα ελληνικά. «Εδώ είμαστε» είπα και αυτή ήταν η αφετηρία μιας όμορφης σχέση με τους ανθρώπους του πανεπιστημίου και της ομάδας που κρατάει μέχρι και σήμερα.

Από συνεντέυξεις άλλων αθλητριών που σπούδασαν Αμερική, είναι ολοφάνερο ότι το πρόγραμμα προπονήσεων και μαθημάτων αντιστοιχεί σε πρόγραμμα μοναχών της Μονής Εσφιγμένου. Ξύπνημα χαράματα, βάρη, προπονήσεις, μαθήματα, εργασίες. Από τις στρατηγικές αντιστάθμισης stress που σας εξασφάλιζε το Πανεπιστημιο, εσένα ποια σου φάνηκε πιο χρήσιμη στην προσπαθεια αποφυγής του burn out;

Πραγματικά, η καθημερινότητα ενός μαθητή-αθλητή στην Αμερική είναι αρκετά έντονη. Οι υποχρεώσεις, μέσα και έξω από το γήπεδο, συχνά φτάνουν έναν αθλητή στα όρια του τόσο σωματικά όσo και ψυχικά. Το “Aμερικάνικο όνειρο” που έζησα εγώ αλλά και άλλες Ελληνίδες αθλήτριες δεν είναι για όλους. Είναι για άτομα με αρκετή υπομονή και γερά νεύρα. Για παράδειγμα, στη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων που ήμουν εκεί, είδα αθλήτριες να εγκαταλείπουν μετά το τέλος της σεζόν θέλωντας να μεταφερθούν σε μια ομάδα-πανεπιστήμιο χαμηλότερης κατηγορίας επειδή δεν άντεχαν την πίεση και το στρες.

Επίσης, έχω αρκετά παραδείγματα αθλητών υψηλής κατηγορίας, όχι μόνο απο το βόλλευ, οι οποίοι έκαναν χρήση των δωρεάν υπηρεσιών ψυχικής υγείας που μας παρείχε το Πανεπιστήμιο για να αποφύγουν το burn out. Με λίγα λόγια συμβουλεύονταν ψυχολόγους! Το γεγονός αυτό είναι λογικό αφού σχετικές έρευνες που έγιναν σε μαθητές-αθλητές την NCAA έδειξαν ότι ένας μεγάλος αριθμός αυτών υποφέρει από κατάθλιψη, άγχος, και διατροφικές διαταραχές. Στην Αμερική αυτό είναι μεγάλο θέμα συζήτησης και τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι αθλητές παίρνουν την πρωτοβουλία να μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες. Προσπαθούν να δείξουν πως όταν είσαι μέρος ενός συστήματος το οποίο σε θέλει άριστο σε όλα, είναι λογικό ότι κάποια στιγμή ίσως «λυγίσεις».

Προσωπικά, προσπαθούσα όσο γινόταν να κοιμάμαι και να τρέφομαι καλά και να περνάω τον ελεύθερο μου χρόνο με μια παρέα Ελλήνων από το Πανεπιστήμιο. Πραγματικά βοηθούσαν πολύ.

Έχεις σκεφτεί αν ιδανικό για σένα θα ήταν να είχες ακαδημαϊκή εμπειρία και σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο ώστε να έκανες νοητά συγκρίσεις με την Αμερική; Να σπούδαζες πχ ΑΣΟΕΕ, να έμπαινες σε ένα προαύλιο με χυμένους καφέδες, σκισμένες αφίσες ΔΑΠ, ΚΝΕ, ΠΑΣΠ κλπ, ο πρύτανης να φοβόταν να καταγγείλει βιαιότητες και χαρούμενη πλέον στην έξοδο να έβλεπες λαθρεμπόριο τσιγάρων και ναρκωτικών;

Η αλήθεια είναι πως η εξωτερική εικόνα του Πανεπιστημίου του Pittsburgh δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με αυτή των αντίστοιχων Ελληνικών που ανέφερες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στον εσωτερικό χωρο των Ελληνικών Πανεπιστημίων δεν γίνεται σεβαστή δουλειά. Καλώς ή κακώς, από αυτά τα Πανεπιστήμια που ο χώρος τους έχει καταντήσει εδώ και χρόνια πεδίο διαφόρων ειδών παρανομίας, έχουν βγει εξαιρετικοί επιστήμονες που διαπρέπουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τα κρούσματα βίας, τους ξυλοδαρμούς καθηγητών και το εμπόριο ναρκωτικών σε Πανεπιστήμια της Αθήνας και Θεσσαλονίκης, διάβαζα ένα άρθρο ενός καθηγητή του οικονομικού τμήματος της ΑΣΣΟΕ ο οποίος έλεγε πως συναντάει καθημερινά τοξικομανείς στις τουαλέτες, στις σκάλες και στους διαδρόμους του κτηρίου. Κάνω την εξής ερώτηση: Ποιος τους επιτρέπει βρίσκονται εκεί; Μια σημαντική διαφορά των Πανεπιστημίων στο εξωτερικό είναι ότι έχουν φύλαξη. Δεν επιτρέπεται κανείς στο εσωτερικό τους αν δεν εχει την Πανεπιστημιακή του ταυτότητα. Στο εξωτερικό τους σπάνια θα δεις graffiti ή σημάδια βανδαλισμού.

Υπάρχει μια εγκληματολογική θεωρία που ονομάζεται «Θεωρία των σπασμένων παραθύρων», και μέσα απο αυτή βλέπω πλέον την κατάληξη των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Ο ορισμός μας λέει πως όταν μια περιοχή παρουσιάζει σημάδια παραμέλησης και φυσικής αταξίας όπως πχ. graffiti, σκουπίδια, βανδαλισμούς κτηρίων, οδηγείται σταδιακά σε βαρύτερες εγκληματικές συμπεριφορές που αν δεν καταπολεμηθούν, θα καταλήξουν σε αποκλίνουσες συμπεριφορές, εγκληματικές πράξεις, αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού και αύξηση της ανασφάλειας των πολιτών. Αυτό πιστεύω γίνεται και στην περίπτωση μας. Μπορούμε βέβαια να θίξουμε και το θέμα “άβατο των Ελληνικών Πανεπιστημίων” και να αναρωτηθούμε αν τελικά επιτρέπει το παρεμπόριο η όχι. Οι απόψεις εδώ διίστανται αλλά προσωπικη μου γνώμη είναι πως το άβατο γενικότερα είναι εκμεταλλεύσιμο.

Παίρνεις πρόπερσι την απόφαση για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Είχες δώσει με απλές πινελιές μια εικόνα της Αμερικής σε παλαιότερη συνέντευξή σου … ανεξαρτησία, ισότητα, ελευθερία, διαφορετικότητα. Κάνε το ίδιο και για την αγαπημένη Αγγλία. Ποιες διαφορές διέκρινες ανάμεσα στις 2 κοινωνίες;

Στην Αγγλία ζούσα στην γραφική κωμόπολη του Ντάραμ, (αξιζει να το γκουγκλάρετε για φωτογραφιες) η οποία βρίσκεται δίπλα από το Νιουκάστλ.

… Συγγνώμη για τη διακοπή, όχι απλά γραφική, είναι η ωραιότερη φοιτητούπολη της Αγγλίας με τον περίφημο καθεδρικό ναό και το κάστρο. Το απόλυτο σκηνικό για σπουδές.

Ναι, έτσι. Τη χρονιά αυτή έζησα τι θα πεί φοιτητηκή ζωή! Κάθε Σαββατοκύριακο ταξίδευα σε διαφορετικές πόλεις και επισκέφτηκα και την κοντινή Ιρλανδία όπου είδα πως παρασκευάζεται η μπύρα Guinness και το ουίσκι Jameson! Όπως είναι γνωστό, η Αγγλία επενδύει αρκετά στην εκπαίδευση και έχει περιοχές αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η νότια πλευρά (Λονδίνο) είναι περισσότερο πολυπολιτισμική σε σχέση με τον βορρά. Μπορώ να πω ότι το Λονδίνο μου θύμιζε κάπως την Αμερική. Όσο αφορά τους ανθρώπους, δεν εχω κάτι να προσθέσω γιατί οι παρέες μου ήταν κυρίως Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι. Η Αγγλία μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, αν εξαιρέσεις βέβαια τον καιρό. Κάθε μέρα ο ουρανός είχε ένα μονότονο γκρί χρώμα που επηρέαζε την διάθεση όλων.

Η συμπεριφορά και η αύρα των Άγγλων αστυνομικών είναι ένα πρότυπο για σένα; Θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα ή είναι ζήτημα παράδοσης και αντιμετώπισης του θεσμού αστυνομία;

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ο τρόπος εισαγωγής και τα κριτήρια που χρειάζονται για να μπείς στο σώμα ο οποίος διαφέρει κατά πολύ με αυτόν της Ελλάδας. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι Άγγλοι κάνουν αίτηση για να μπουν στην αστυνομία αφού έχουν κάνει το προπτυχιακό ή και το μεταπτυχιακό τους πάνω σε ένα αντικείμενο που τους αρέσει. Έπειτα περνάνε τα γνωστά τεστ που καθορίζουν αν θα εισαχθούν ή όχι. Μάλιστα, σε κάποιες χώρες όπως η Νορβηγία, η αστυνομία ζητά από τον ενδαφερόμενο να έχει τουλάχιστον ένα πρώτο πτυχίο.

Στην Ελλάδα έχουμε ένα τελείως διαφορετικό σύστημα, αλλά αν με ρωτάς προτιμώ εκείνο του εξωτερικού. Αν πρέπει να συγκρίνω τις αστυνομικές δυνάμεις Αγγλιας, Ελλαδας, δεν νομίζω ότι απέχουμε και πολύ, απλά κάθε χώρα έχει τα δικά της προβλήματα και πάνω σε αυτά πρέπει να προσαρμοστεί. Για παράδειγμα ένα μεγάλο πρόβλημα της Αγγλίας είναι το «knife crime», για το οποίο δεν γνώριζα απολύτως τίποτα πρωτού πάω εκεί. Επίσης, υπάρχει και το πρόβλημα των αναγκαστικών γάμων που για την αντιμετώπιση του έχει δημιουργηθεί ξεχωριστό τμήμα στην αστυνομία. Αυτό αφορά συνήθως γυναίκες (πολλες φορες ανηλικες) που προέρχονται από πχ. την Ινδια, Πακισταν, Κινα ή και από άλλες χώρες που θεωρούν τον αναγκαστικό γάμο ως παράδοση της οικογένειας.

Είχα και περίπτωση από το πανεπιστήμιο μου μιας κοπέλας από την Κίνα η οποία φοιτούσε εκεί και ξαφνικά χάσαμε κάθε επαφή μαζί της. Αργότερα μάθαμε πως έπρεπε να γυρίσει στην χώρα της χωρίς την θέλησή της για τις ανάγκες ενος αναγκαστικού γάμου. Η Αγγλία σαν χώρα είναι κάθετη σε τέτοιες συμπεριφορές και κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει τα άτομα που υποφέρουν από αυτό το πρόβλημα κουλτούρας.

Ποιο ήταν το θέμα της πτυχιακής σου;

Το θέμα της πτυχιακής μου είχε να κάνει με τα στημένα παιχνίδια στον αθλητισμό και το οργανωμένο έγκλημα.

Αααα … χτύπησες τώρα ευαίσθητη φλέβα !! Γουστάρω αθλητικό παρασκήνιο και υπόκοσμο. Ήδη ψήνεται άρθρο για τη φύση των στημένων στην Ελλάδα. Ήταν δική σου επιλογή το θέμα;

Ναι ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Την πρώτη χρονιά που ήμουν Σαντορίνη, μας έκαναν τη καθιερωμένη ενημέρωση σχετικά με τα στημένα και ήταν τότε που το θέμα άρχισε να με ενδιαφέρει.

Ποιοί ήταν οι advisors σου, που έκανες έρευνα; Φαντάζομαι θα διάβασες τη «Βίβλο» των στημένων, το βιβλίο του Declan Hill : «The Fix – Soccer and Organized Crime»

Έψαξα και βρήκα ειδικούς στο θέμα και ένας από αυτούς ήταν και ο Hill. Τον Hill δεν τον χρησιμοποίησα ως αυθεντία στην έρευνα μου. Eίχαμε απλά μια συζήτηση στο Skype όπου ζήτησα την γνώμη του για το προς τα που να κατευθύνω το project μου. Αργότερα, διάβασα και to “The Fix” και το “The Insider’s Guide to Match-Fixing”. Διαβάζοντας τα βιβλία του Hill, μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα. Όχι γιατί ήταν κακογραμμένα, αλλά γιατί με αφύπνησαν. Ξύπνησα σε μια πραγματικότητα όπου η ακαιραιότητά του αθλητισμού απειλείται.

Τι άνθρωπος είναι ο Hill, συνεργάσιμος η απόμακρος;

Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν συνεργάσιμος. Τον προσέγγισα με ευκολία και κατάφερα να συζητήσω κάποια πράγματα μαζί του. Θα τον χαρακτήριζα λιγάκι κυνικό και σίγουρα είναι άνθρωπος που δεν του αρέσει να χάνει τον χρόνο του… Η κουβέντα που θα κάνεις μαζί του πρέπει να εχει ουσία.

Θα ήταν πολύ καλό για την έρευνά σου να ερχόσουν Ελλάδα και να μιλούσες με «τζιμάνια» παράγοντες Β’ και Γ’ Εθνικής ποδοσφαίρου. Εκεί θα γινόσουν πολύ σοφότερη για τα στημένα και η εργασία σου θα έπαιρνε distinction.

Το αρχικό μου πλάνο ήταν ακριβώς αυτό. Ήθελα να επικεντρωθώ στις χαμηλότερες κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκετοί όμως με παρότρυναν να κάνω μια Ευρωπαϊκή προσέγγιση του θέματος έτσι ώστε να καταφέρω να συγκεντρώσω στοιχεία. Ο νόμος της σιωπής είναι αρκετά ισχυρός στην Ελλάδα και πραγματικά δεν είχα χρόνο για χάσιμο.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η πραγματικότητα των στημένων έχει ποτίσει τη συνείδηση των φιλάθλων και το θεωρούν πλέον κάτι δεδομένο. Συνυπάρχουν αρμονικά με τον καρκίνο. Πως μπορεί να σπάσει όλο αυτό;

Αν σταματήσουμε να βλέπουμε τον αθλητισμό σαν μια ευκαιρία να “τζογάρουμε” τότε ίσως τα πράγματα να αλλάξουν.

Πές μου κάποια συμπεράσματα βαθύτερα της έρευνάς σου. Ανεξάρτητα από το εύκολο κέρδος που είναι το σημείο αναφοράς, ποιες παράμετροι καθορίζουν την ένταση του φαινομένου σε μια χώρα;

Δυστυχώς, το φαινόμενο των στημένων παιχνιδιών στον αθλητισμό εμφανίζεται σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου πράγμα το οποίο κάνει την αντιμετώπηση του αρκετά δύσκολη. Ένας Ασιάτης, για παράδειγμα, μπορεί να στοιχηματήσει σε παιχνίδια ποδοσφαίρου μιας σχολικής ομάδας της Ιταλίας εφόσον οι αγώνες μεταδίδονται live και υπάρχουν βέβαια και ενεργές αγορές στοιχημάτων. Ο μεγαλύτερος περιορισμός κάθε Ευρωπαικής πολιτικής που έχει στόχο να περιορίσει το πρόβλημα είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα στοιχήματα γίνονται σε παράνομες και μη ελεγχόμενες αγορές στοιχημάτων που βρίσκονται εκτός της δικαιοδοσίας της.

Για παραδειγμα, σχεδόν όλα τα στοιχήματα στο αγγλικό εγχώριο κρίκετ συμβαίνουν σε εξαιρετικά μεγάλες παράνομες αγορές στην Ινδία. Το ίδιο συμβαίνει και με το αγγλικό ποδόσφαιρο όπου τα μεγάλα στοιχήματα γίνονται σε παράνομες αγορές στην Ασία. Ένα ιδανικό σενάριο που θα έκανε τα αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το κρίκετ ασφαλέστερα, αφορά τη δυνατότητα νομιμοποίησης του τζόγου στην Ασία και την Ινδία. Κατά πόσο είναι εφικτό αυτό δεν ξέρω. Τώρα, σε χώρες όπως η Αγγλία και η Ιταλία παρατηρείται το φαινόμενο αθλητών που στοιχηματίζουν στους δικούς τους αγώνες. Είναι συχνό σε νεαρούς αθλητές που τείνουν να μην βλέπουν το στήσιμο αγώνα ως έγκλημα αλλά ως ένα τρόπο να βγάλουν ένα χαρτζηλίκι, καθώς και σε αθλητές με εθισμό στα τυχερά παιχνίδια.

 Επίσης, το ότι το φαινόμενο εμφανίζεται συχνότερα σε χαμηλότερες κατηγορίες δεν είναι τυχαίο. Όταν εμπλέκονται οργανωμένα κυκλώματα που ψάχνουν άτομα να «παίξουν το παιχνίδι τους» είναι πιο πιθανό να πάνε σε μέρη όπου γνωρίζουν ότι οι παίκτες έχουν κακές συνθήκες εργασίας ή δεν λαμβάνουν τους μισθούς τους άρα είναι εύκολα δωροδοκίσημοι. Τα ατομικά αθλήματα, όπως το τέννις, είναι περισσότερο επιρρεπή από τα ομαδικά γιατί αποτελούνται από ένα άτομο. Σε ομαδικά, όπως το ποδόσφαιρο, τα κυκλώματα δεν χρησιμοποιούν τερματοφύλακες συχνά γιατί είναι πιο προφανές.

Συνεργάστηκα με έναν καθηγητή ο οποίος είχε πάρει μια συνένετυξη από έναν διαιτητή του παγκοσμίου κυπέλλου και τον ρώτησε πόσο εύκολο είναι να στήσεις ένα παιχνίδι. Είπε ότι σε επαγγελματικό επίπεδο αν ένας αμυντικός δώσει επιπλέον 15 εκατοστά χώρο, το 80% των περιπτώσεων ο επιθετικός θα σκοράρει. Έτσι, αν συνεννοηθείς με δυο, τρεις αμυντικούς, έχεις πετύχει τους στόχους σου περνώντας απαρατήρητος. Αυτά και άλλα πολλά περιλάμβανε η εργασία μου.

 Έχει υποπέσει στην αντίληψή σου κάτι ύποπτο στο χώρο του γυναικείου βόλλευ; Η φύση του αθλήματος αποτρέπει τέτοια φαινόμενα;

Όπως ανέφερα και παραπάνω, κάθε άθλημα που μεταδίδεται live και υπάρχουν ενεργές αγορές στοιχημάτων όπου κάποιος μπορεί να ποντάρει στο αποτέλεσμα είναι επιρρεπές. To βόλλευ, φυσικά, δεν είναι εξαίρεση. Προς το παρόν δεν έχει υποπέσει κάτι στην αντίληψη μου!

Εμένα έχει υποπέσει δυστυχώς αλλά τι σημασία έχει; Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα, εκεί πάνω υφίσταται όλο το αδιέξοδο του φαινομένου. Αλήθεια, ως εγκληματολόγος, η φράση «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα» που συνοδεύει τις επισημάνσεις κάποιων για τα στημένα, δεν σε εκνευρίζει; Μπορεί ένα φαινόμενο που δεν αφήνει πίσω του ίχνη, παρά μόνο ενδείξεις, να αντιμετωπίζεται ως ένα κοινό έγκλημα;

Έχεις δίκιο. Είναι πολύ δύσκολο να αποδειχτεί. Η αστυνομία πρέπει να μαζέψει «φυσικές» αποδείξεις, όπως συνομιλίες και στοιχεία χρηματισμού, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι και η προτεραιότητα τους. Για παράδειγμα, αν έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε μια υπόθεση δολοφονίας και μια υπόθεση στημένων αγώνων, η δολοφονία έχει προτεραιότητα. Εκτός βέβαια και αν εμπλέκονται μεγάλες ομάδες και μεγάλα ονόματα. Αν η υπόθεση φέρει λίγη δημοσιότητα τότε θα την κυνηγήσουν. Αλλά και πάλι είναι δύσκολο να βρουν τις απαραίτητες αποδείξεις.

 Συνεχίζεται …

 Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.