Και ξέρετε για ποια βασικά μιλάμε; Όλα εκείνα που κανονικά θα έπρεπε να διδασκόμαστε σε αυτά τα περίφημα χρόνια της βασικής μας εκπαίδευσης! Δυστυχώς όμως καθώς το όλο σύστημα είναι προσανατολισμένο λάθος, δεν ακούμε παρά ελάχιστα, με αποτέλεσμα να μην συνειδητοποιήσουμε ποτέ στην Ζωή μας την σπουδαιότητα όλων αυτών για τα οποία πρόκειται να μιλήσουμε.
Μιλήσαμε λοιπόν για το διάφραγμα, την δουλειά για την οποία είναι προορισμένο και το πώς τελικά καταλήγουμε να αναπνέουμε με λάθος τρόπο. Συνεχίζουμε λοιπόν. Η αναπνοή μας είναι στενά συνδεδεμένη με την συναισθηματική μας κατάσταση! Όλοι γνωρίζουν το λαχάνιασμα που προκαλείτε από τον φόβο ή το άγχος. Όταν γεννιόμαστε είμαστε χωρίς συναισθηματικά φίλτρα. Μας αρέσει κάτι ή όχι το εκφράζουμε ανεξαρτήτως των συνεπειών. Όταν αρχίζει η απαραίτητη κοινωνική προσαρμογή αυτή η κατάσταση αλλάζει σταδιακά. Για να γίνει κάτι τέτοιο, είμαστε υποχρεωμένοι, εντελώς ασυνείδητα να αλλάξουμε και για να γίνει αυτό πρέπει να σφιχτούμε - να κρατήσουμε, να αλλοιώσουμε την αναπνοή μας πάμπολλες φορές. Βάλτε τώρα και τις γονικές πιέσεις (απαραίτητες, αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου), μαζί με τις όποιες άλλες απαραίτητες και μη πιέσεις από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον και εύκολα θα καταλάβετε το μέγεθος τις πίεσεις που το εκκολαπτόμενο μέλος της κοινωνίας μας δέχεται. Αυτό βέβαια μεταφράζετε σε συνεχή σφιξίματα, κρατήματα και αλλαγές της αναπνοής και των μυών που σχετίζονται με αυτήν. Κατάσταση που τελικά αλλοιώνει – μετατρέπει τον τρόπο που αναπνέουμε.
Εδώ πρέπει να κάνω μια γρήγορη παρένθεση και να αναφέρω πως ακόμη και αυτός τρόπος που από μικροί καθόμαστε (ο καμπουριαστός τρόπος δηλαδή), επηρεάζει την αναπνοή μας, καθώς έτσι όλα τα εσωτερικά όργανα συμπιέζονται και μαζί τους και το διάφραγμα, που είναι όπως είπαμε ο αναπνευστικός μας μυς… Περισσότερα όμως επ’ αυτού σε επόμενο μου άρθρο.
Έτσι λοιπόν ο μελλοντικός ενήλικας, ήδη από την ηλικία των 3-4 ετών αρχίζει να αναπνέει ρηχά και καθώς κανένας δεν ενδιαφέρετε η δεν έχει την γνώση να του ξαναδείξει πώς να αναπνέει σωστά (κάτι που γίνετε εύκολα και με λίγη προσπάθεια), η κατάσταση αυτή παγιώνετε και γίνετε μέρος της Ζωής του. Τα πνευμόνια μας όμως είναι ένας τεράστιος χώρος ζωντανού ιστού. Φανταστείτε τώρα ότι έχουμε μια τεράστια αποθήκη, η οποία όμως αερίζετε μόνο από ένα παράθυρο το οποίο βρίσκετε στην μια της άκρη. Τι θα συμβεί μέσα στον χώρο αυτό; Σε όλο εκείνο το τμήμα που βρίσκετε μακριά από το παράθυρο και δεν αερίζετε ποτέ, αναπτύσσεται μούχλα και διάφορα άλλα μικρόβια. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα πνευμόνια μας!
Καθώς σε όλη μας την Ζωή τα πνευμόνια μας ουσιαστικά υπολειτουργούν, ένα μεγάλο τμήμα τους αρχίζει να αδρανοποιείτε. Η περιοχή αυτή γίνετε βεβαίως εστία μικροβίων και πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη διαφόρων ιών. Φυσικά όλα αυτά με την σειρά τους θα επηρεάσουν την συνολική λειτουργία του οργανισμού μας. Και καθώς αυτή η κατάσταση είναι κάτι που δημιουργείτε πολύ αργά, ξεφεύγει εντελώς της αντίληψης μας. Βάλτε τώρα και την χαμηλή ποιότητα αέρα που πολύ συχνά αναπνέουμε, προσθέστε και όλα αυτά τα χημικά αρώματα που ηθελημένα ή άθελα μας αναπνέουμε (αφού σε πολλά και διάφορα προϊόντα, για να γίνουν πιο ελκυστικά σε εμάς, τους προστίθεται κάποιο είδος αρώματος – χημικού βεβαίως…), το διοξείδιο από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και βεβαίως το γνωστό και πολύ διαδομένο κάπνισμα (μπράβο μας για την πρωτιά μας στην Ευρώπη…), τότε εύκολα μπορείτε όλοι να καταλάβετε όχι μόνο σε τι κατάσταση βρίσκονται συχνά τα πνευμόνια μας, αλλά και τα πολυποίκιλα προβλήματα που μπορεί να μας δημιουργήσει αυτή η κατάσταση στην υγεία μας! Προβλήματα βεβαίως που ως συνήθως θα αναζητήσουμε την λύση τους σε κάποιο φάρμακο…
Και όχι δεν τα βλέπω όλα μαύρα, η Ζωή μας έχει τεράστιες δυνατότητες και πιθανότητες για να γίνει και να παραμείνει καταπληκτική, αλλά είναι καλό να γνωρίζουμε με τι έχουμε να κάνουμε, για να μπορέσουμε έτσι επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι και πρέπει αλλά και μπορούμε να κάνουμε.
Όμως δεν είναι μόνο το ότι μετατρέπουμε τα πνευμόνια σε εστία μόλυνσης, το μοναδικό κακό της ρηχής αναπνοής. Φανταστείτε ένα αυτοκίνητο που για παράδειγμα έχει έξι καρμπιρατέρ αλλά λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος τα τρία δεν λειτουργούν. Το αυτοκίνητο συνεχίζει για κάποιο διάστημα να λειτουργεί αλλά με μειωμένη απόδοση. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο σώμα μας. Συνεχίζει να λειτουργεί, αλλά με μειωμένη απόδοση. Εδώ το πρώτο πρόβλημα είναι πως, όπως είπαμε η κατάσταση αυτή δεν συμβαίνει από την μια μέρα στην άλλη, πράγμα που θα μας επέτρεπε να καταλάβουμε την διαφορά και την αλλαγή και έτσι να αντιδράσουμε. Αντίθετα συμβαίνει πολύ αργά και με το πέρασμα πολλών χρόνων, οπότε δεν την συνειδητοποιούμε. Έτσι αν και ποτέ δεν λειτουργούμε όπως θα έπρεπε, πιστεύουμε πως όλα είναι κανονικά.
Φανταστείτε μόνο πως όλα τα όργανα μας χρειάζονται τις ανάλογες ποσότητες οξυγόνου για να λειτουργήσουν σωστά και πως ανάμεσα τους ο εγκέφαλος είναι το όργανο με την μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι είτε στην έλλειψη του οξυγόνου, είτε στην μειωμένη παροχή του. Εδώ όμως κάνει την εμφάνιση του το δεύτερο πρόβλημα. Η ίδια η θαυμαστή φύση του σώματος μας, που τελικά στρέφετε εναντίον μας και αυτό γιατί οι αντοχές του σώματος μας είναι τόσο μεγάλες, που μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε για πολλά χρόνια, ζώντας ουσιαστικά στα όρια. Και μόνον όταν πια το σύστημα καταρρεύσει, αντιλαμβανόμαστε πως κάτι πρέπει να κάνουμε, μόνο που τότε είναι πολλές φορές αργά…
Όπως λοιπόν είδη είπαμε παρόλο που η αναπνοή είναι η πιο απαραίτητη λειτουργία του σώματος μας, δεν της δίνουμε καμία ιδιαίτερη προσοχή, θεωρώντας πως ότι είναι να γίνει θα γίνει αυτόματα. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Μόνο στα πρώτα 3 ή 4 χρόνια της Ζωής μας αναπνέουμε σωστά! Στην συνέχεια λόγω όλων αυτών που είδη ανέφερα, η αναπνοή μας αλλάζει. Γίνετε ρηχή – επιφανειακή. Και καθώς κανένας δεν μας δίνει πληροφορίες για όλα αυτά, η κατάσταση αυτή εδραιώνετε, γίνετε μέρος της Ζωής μας και την θεωρούμε φυσιολογική.
Πρώτα από όλα όμως ας δούμε πως είναι η σωστή αναπνοή. Αν παρατηρήσουμε ένα παιδάκι μικρής ηλικίας (0-3 χρονών), θα δούμε ότι αναπνέει χρησιμοποιώντας την κοιλιά του. Δηλαδή όταν εισπνέει η κοιλιά του ανεβαίνει, ενώ όταν εκπνέει τα κοιλιακά τοιχώματα κατεβαίνουν. Αν τώρα παρατηρήσετε πως αναπνέετε εσείς θα δείτε πως κάνετε ακριβώς το αντίθετο! Εισπνέοντας, φουσκώνετε το στήθος, πράγμα που σημαίνει πως η κοιλιά μπαίνει μέσα και το αντίθετο στην συνέχεια . Αυτή όμως η κατάσταση γίνετε πηγή πολλών και διαφόρων προβλημάτων και μάλιστα συχνά δημιουργούνται τέτοιου είδους προβλήματα (ασθένειες – δυσλειτουργίες), που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με την πηγή τους (την αναπνοή δηλαδή), με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούμε αλλά και να αποδυναμώνουμε το σώμα μας ακόμη περισσότερο με λανθασμένες θεραπείες. Ξεκινά δηλαδή ένας φαύλος κύκλος που σαν τελικό του αποτέλεσμα έχει την παντελή αποδιοργάνωση του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Και ναι όλα αυτά γιατί δεν αναπνέουμε σωστά! Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως όποιο πρόβλημα και να έχουμε υπεύθυνη είναι η αναπνοή μας. Ακόμη όμως και να μην είναι αυτή η βασική αιτία του προβλήματος μας, με το να διορθώσουμε την αναπνοή θα βοηθήσουμε οποιοδήποτε είδος προβλήματος μας.
Η συνέχεια όμως και το τέλος στο επόμενο άρθρο μου.
