Στην 1η κατηγορία ο ΑΟ Πάρου και ο Νηρέας έχουν παρουσιάσει ως τώρα ένα βασικό μειονέκτημα. Κι αυτό είναι η έλλειψη μιας κάποιας διάρκειας. Δεν έκαναν έναν καλό γύρο; Δεν μας πειράζει. Δεν έκαναν, έστω, έναν καλό μήνα; Το κατανοούμε.
Δεν μπορεί όμως να μην μας ενοχλεί το κατόρθωμά, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να μη βάλουν ποτέ στη σειρά δυο - τρία καλά ματς, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Και αυτό είναι το απεγνωσμένο ζητούμενο, πλέον από τους φίλους και των δύο ομάδων.
Ο Νηρέας, θα αναφερθώ για την ομάδα μου, έχει το χαρακτηριστικό, ως αγωνιστική συμπεριφορά, να χαμαιλεοντίζει. Οι παίκτες «προσαρμοζόμαστε» στο ύψος του αντιπάλου, έτσι όπως το έχουμε μέσα στο μυαλό μας εκ των προτέρων. Παίζουμε με την Άνω Σύρο; Ανερχόμαστε, για να αντιμετωπίσουμε την περίσταση και δημιουργούμε αβαντάζ στον εαυτό μας.
Παίζουμε με τον Παμμηλιακό; Κατερχόμαστε. Και απεμπολούμε το αβαντάζ που κοπιάσαμε για να δημιουργήσουμε. Δεν είναι εύκολη ομολογουμένως η ισορροπία. Δηλαδή, η συγκέντρωση ανεξαρτήτως ποιος είναι κάθε φορά ο αντίπαλος.
Στον τελευταίο αγώνα στη Μήλο αντιμετωπίσαμε μια ομάδα στην οποία αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Οι επιθέσεις του Παμμηλιακού ήταν αξιοπρεπέστατα δουλεμένες, χτισμένες με λογική και υπομονή, με πάσες, με κίνηση στον χώρο, με πλαγιοκοπήσεις, με ανεβάσματα παικτών απ’ τις πίσω γραμμές, όλα καλά. Αλλά, πάλι, ήταν σαν να περνούσαν ανάμεσα σε άψυχες κι ακίνητες κορύνες, όχι ανάμεσα σε ζωντανούς αντιπάλους. Εμείς δεν βγάλαμε ποτέ κατά τη διάρκεια του αγώνα την επιθυμία για τη νίκη. Κάτι που έφερε την αστάθεια. Και η αστάθεια στο τέλος, τη «στάνταρ» αποτυχία. Αναφέροντας τον Παμμηλιακό μια υποσημείωση γι’ αυτή την υπέροχη, σε όλα της, ομάδα: το μεγαλείο που παρατήρησα στη Μήλο είναι ο βαθμός ταύτισης. Της τοπικής ομάδας και της τοπικής κοινωνίας. Σχεδόν στο 100%.
Για το παιχνίδι του ΑΟΠ στη Μύκονο μία από τα ίδια. Εύκολη και φθηνή ήττα. Το σκορ, στα εκτός έδρας παιχνίδια του εφέτος, αν δεν καταφέρει να κρατήσει την εστία του ανέπαφη τότε συνήθως παίρνει διαστάσεις εις βάρος του. Και, μιλώντας για…σκορ, γκολ, ρεκόρ αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Νηρέας έχει δημιουργήσει αρνητικό σερί με το να δέχεται γκολ σε όλα τα φετινά του παιχνίδια, ενώ στη Μήλο έβαλε τέλος σε ένα θετικό σερί που τον ήθελε να σκοράρει σε όλα τα ματς, εντός ή εκτός έδρας. Από την άλλη, ο ΑΟΠ έχει σκοράρει σε όλους τους αγώνες του φέτος (πλην αυτόν της πρεμιέρας με την Άνω Μερά), ενώ δεν έχει καταφέρει να κρατήσει ακόμα το μηδέν στην έδρα του.
Στη 2η κατηγορία υπάρχει ο Αστέρας που μας έκανε να χαμογελάσουμε την Κυριακή. Η ομάδα των Μαρμάρων πέτυχε μια σημαντική νίκη στην Ίο και είναι πολύ κοντά στο να εξασφαλίσει την πρώτη θέση στον όμιλο.
Ο Αστέρας έχει στον πάγκο του έναν άνθρωπο που επικοινωνεί με αυτοπεποίθηση την ποδοσφαιρική αλήθεια της ομάδας του έτσι, όπως την αντιλαμβάνεται βλέποντας την στην καθημερινότητα της. Δίχως να την εξωραΐζει, δίχως να την υποβαθμίζει. Κι αυτό, πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό. Είναι και εκείνο το αστέρι, ως έμβλημα του συλλόγου, που τους ακολουθεί και τους προστατεύει στην αξιοπρεπέστατη ποδοσφαιρική τους πορεία όλα αυτά τα χρόνια.
Εύχομαι να καταφέρουν τελικά να βγουν πρώτοι, όχι επειδή είναι… Παριανή ομάδα ή λόγω ανόδου (μιας και καταργούνται του χρόνου οι δύο κατηγορίες και επιστρέφουμε σε ομίλους), αλλά για τον έναν και μοναδικό λόγο ότι οι περισσότεροι (από τα παιδιά του Αστέρα) είναι φίλοι μου και η χαρά των φίλων μου (θα) είναι δυο φορές δική μου χαρά.
Μιχάλης Παπαδάκης
Υ.Γ. Το Παριανό ποδόσφαιρο επιβεβαιώνει και σε αυτό το πρωτάθλημα, με βάση πάντα τα αποτελέσματα, τη συνεχιζόμενη «αντικειμενική αδυναμία» των δύο ομάδων μας να αντεπεξέλθουν στα… φετινά εγχειρήματα. Δεν το έχουμε, πέφτουμε σε τοίχο, τρώμε τα μούτρα μας, και επανερχόμαστε την επόμενη χρονιά για να ξαναπέσουμε στον ίδιον τοίχο. Μετά, συνήθως στρώνουμε αλλά είναι, πια, αργά. Γι’ αυτό και για τη μια δυνατή ομάδα φωνάζαμε από τούτη δω τη στήλη ότι δεν είναι ποτέ αργά.
