Ευτυχώς που ο Πελεκούδας είχε προλάβει να ξυρίσει τα μαλλιά του πριν την τηλεδιάσκεψη με τις εκπροσώπους των ομάδων της Volleyleague. Θα του φεύγανε live μπροστά σε τόσο όμορφες κοπέλες. Γλίτωσε το ρεζιλίκι. Παναγιώτη Πελεκούδα, τι ήθελες να ρωτήσεις αν όλες είναι πληρωμένες ώς τις 15/3 που απαγορεύθηκαν οι προπονήσεις; Δεν ηξερες, δε ρώταγες; Αρκετά τηλεπαράθυρα δεν ήταν πληρωμένα από τον Χριστουγεννο-ιό. Ο κορωνοϊός είναι πολύ πρόσφατος. Καλώς ήρθες στον κόσμο του γυναικείου βόλλεϋ.

Η καταραμένη σύμπτωση με έβαλε να συμπληρώσω στον επίλογο το όνομα Γλέζος στα παραδείγματα κάποιων αυθεντικών αγωνιστών. Τρεις μόλις μέρες πριν, στο τελευταίο άρθρο. Λίγες ώρες μετά, μαθεύτηκε η απώλειά του. Ένας απρόσμενα έτοιμος πρόλογος περί αγωνιστικότητας και τίμιας στάσης ζωής. Σήμερα, λίγες σκόρπιες σκέψεις ενός Σαντορινιού στον μεγάλο Ναξιώτη. Αντί για βαρετά βιογραφικά, επικήδειους και αγιογραφίες.

Πριν 2 Κυριακές, ένας απρόσμενος θόρυβος διέκοψε την ανάγνωση του Μέγα Ανατολικού. Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραφτό να το ολοκληρώσω, ακόμα και τώρα που «Μένουμε σπίτι». Βγήκα έξω με τα σώβρακα και αντίκρυσα κόσμο να έχει βγει στα μπαλκόνια και να χειροκροτάει. Κερδίσαμε ξανα το EURO; Περνάει πρόωρα ο επιτάφιος; Αναστήθηκε ο Αντρεας μήπως; Μετά από έρευνα κατάλαβα ότι ήταν ένα συμβολικό ιντερνετικό κάλεσμα συμπαράστασης στο ιατρικό προσωπικό.

Πολυάριθμοι αναγνώστες της Μαγνητικής, καμμένοι στον εγκέφαλο από το Netflix, το Playstation και τον Βερύκιο. Θα ήταν ανώφελο, μέρες πολιορκίας, να γράψω κάτι αμιγώς αθλητικό. Δεν συνέβη ποτέ, πόσο μάλλον τώρα που βρισκόμαστε στην κορύφωση μιας αρχαίας τραγωδίας.

Δύο γάτες και μία βαλίτσα αμφιβολίες. Εκείνο το ζεστό Αυγουστιάτικο πρωινό του 2015, η AnikaBrinkmann έφτανε στο Ελ. Βενιζέλος με 2 γάτες και 1 βαλίτσα αμφιβολίες. Η ριψοκίνδυνη επιλογή του Απ. Οικονόμου ξεμύτιζε για πρώτη φορά έξω από τη Γερμανία για να δοκιμάσει την τύχη της. Ένα κορίτσι που μετά τη Munster δεν είχε στεριώσει 2 συνεχόμενες χρονιές σε μια ομάδα, ήρθε να πάρει τη θέση της μεγάλης Τένεβα. Που πάτε κυρία μου;

Οι γιορτές πλησιάζουν. Οι πόλεις στολίζονται με φώτα, οι κιτσοφάτνες στήνονται στις πλατείες, ο Ρούντολφ το ελαφάκι χοροπηδάει χαρωπά, το Last Christmas των Wham μας καίει τον εγκέφαλο ακόμα μια χρονιά, οι Άι Βασίληδες βγαίνουν στη γύρα και ο δρόμος προς το καζίνο Mont Parnes στην Πάρνηθα αρχίζει και αποκτά κίνηση. Μια ειδυλλιακή Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Στο άρθρο «Είμαστε όλοι Πόρφύρας»  έγραφα στην προτελευταία παράγραφο : «Ελάτε να δείτε ένα άλλο αθλητικό πρότυπο γεμάτο fairplay και όχι φαινόμενα ποδοσφαιρικής Β’ Εθνικής». Δεν ήταν ούτε βραδινή ονείρωξη, ούτε οφθαλμαπάτη. Ήξερα τι έγραφα. Από πέρσι, οι νευρικές απολήξεις της μύτης μου έπιασαν στην ατμόσφαιρα οσμή πτωμαϊνης και χωματερής.

Την είδα πρώτη φορά στο backstage των βραβείων NovaSports όταν συνόδευα την Ανίκα Μπρίνκμαν να παραλάβει το βραβείο της καλύτερης παίκτριας 2015-16. Κοριτσάκι ακόμα, ανέμενε ντροπαλή τη βράβευση ως καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης και δεχόταν τα πειράγματα των υπολοίπων. Ως φυσιογνωμιστής, δεν μου ξέφυγε εκείνο το ανεπιτήδευτο χαμόγελο που δήλωνε καλοσύνη και αθωότητα. Αυτό που αναλλοίωτο σχηματίζεται ακόμα, 3 χρόνια μετά.

Μια απρόσμενη έκπληξη σε έναν απρόσμενο χώρο. Μία βιταμίνη ελπίδας μέσα στην αφασία της αθλητικής μιζέριας. Ναι, υπάρχουν και τέτοια μυαλά.

Η καθιερωμένη, σύντομη πλέον, επίσκεψή μου στο νησί ολοκληρώθηκε και φέτος. Εκτός από την επαλήθευση της «προόδου» που συντελείται χρόνο με το χρόνο, διαπίστωσα, μέσα σε όλα, την αύξηση των εκκλησιών σε χωριά και κάμπους (αυτούς που έχουν απομείνει).