Τι είναι τελικά το ποδόσφαιρο; Είναι απλά κάτι εντελώς μετρήσιμο; Είναι στατιστικά και αριθμοί; Ή μήπως είναι και τέχνη; Αν ο Νάρεϊ δηλαδή δεν έστελνε τελικά την μπάλα στα δίχτυα της ΑΕΚ, η συγκεκριμένη ενέργεια του Κωνσταντέλια θα έχανε την αξία της;
Αν το δεις ψυχρά και λογικά, ναι. Το σκορ δε θα άνοιγε, η μυθική ασίστ δε θα μετρούσε. Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι απλά και μόνο αριθμοί. Είναι διασκέδαση, είναι ψυχαγωγία, και ναι τελικά στο τέλος της ημέρας, είναι και τέχνη. Ο Κωνσταντέλιας εχθές προκάλεσε ντόρο, γιατί έκανε κάτι διαφορετικό. Έκανε κάτι έξω απ’ τα κουτάκια, μέσα στα οποία έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Η πάσα του ήταν μαγική, γιατί την έκανε καθισμένος στο γρασίδι του γηπέδου της Τούμπας, την έλεγξε με τον τρόπο με τον οποίο οι πιτσιρικάδες στις αλάνες ή στα γηπεδάκια πέντε επί πέντε πλέον, μετρούν τα γκελ που κάνουν με την μπάλα, την στόπαρε με το στήθος, και καθισμένος ακόμα την προώθησε στον συμπαίχτη του, βγάζοντάς τον σε προφανή θέση για γκολ! Η ενέργειά του αυτή, ναι δεν ντρέπομαι να το πω, θύμισε Μαραντόνα, Μπεστ, Χατζηπαναγή, Μέσι! Προσοχή, αναφέρομαι στην ενέργειά του και μόνο, και δεν συγκρίνω τον Κωνσταντέλια με τα ιερά αυτά τέρατα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Αλήθεια, πόσους τίτλους έχει πάρει ο Χατζηπαναγής; Νομίζω ένα κύπελλο Ελλάδας. Ξέρω πολλούς ρολίστες στις ‘’μεγάλες’’ ελληνικές ομάδες που έχουν πάρει πολλούς περισσότερους τίτλους απ’ τον Βάσια, αλλά κανείς δεν τους μνημονεύει. Ο Χατζηπαναγής χωρίς μετρήσιμους τίτλους, γέμιζε όταν η ομάδα του Ηρακλή κατέβαινε στην Αθήνα, τη Ριζούπολη και τη Νέα Σμύρνη, και δεν μιλώ βέβαια για ΟΑΚΑ, Νέα Φιλαδέλφεια και Καραϊσκάκη, που γέμιζαν ούτως ή άλλως. Γέμιζε τα γήπεδα γιατί ήταν αρτίστας, γέμιζε τα γήπεδα γιατί ήταν καλλιτέχνης.
Στις μέρες μας η κοινωνία έχει διαμορφωθεί με τη λογική ότι τα πάντα είναι αριθμοί. Όλα είναι μετρήσιμα, πόσα λεφτά βγάζεις, πόσο μεγάλο σπίτι έχεις, πόσες πωλήσεις κάνεις, πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου. Και δεν αμφισβητώ επ’ ουδενεί τη χρησιμότητα των αριθμών. Τους αγαπώ και τους σέβομαι απόλυτα.
Αλλά παράλληλα με τους αριθμούς, κάποτε υπήρχε κι η ποίηση. Η ποίηση που σήμερα κατρακυλά, γιατί δεν είναι μετρήσιμη. Ας έχει. Εγώ την παγκόσμια ημέρα ποίησης διαβάζω τη Βάρδια του Καββαδία και ποστάρω φωτογραφίες του Μπεστ. Δεν σας ζητώ να κάνετε το ίδιο. Ένα μόνο σας ζητώ.
Μην πυροβολείτε τα 10αρια! Καμιά φορά μπορεί να μαρκάρουν λιγότερο, μπορεί να μην είναι εντελώς προσηλωμένα τακτικά, αλλά ομορφαίνουν, αν μη τι άλλο, τη ζωή μας. Και είναι αναμφισβήτητα τύποι που λειτουργούν με το συναίσθημα. Με το συναίσθημα που στις μέρες μας, μόνο στις κρίσιμες στιγμές το θυμόμαστε όλοι. Είναι βαθιά καταπιεσμένο μέσα μας και ψάχνει αφορμές, όπως η ηφαιστειακή λάβα, για να ξεχυθεί προς τα έξω. Όχι όμως στα 10αρια. Τα 10αρια λειτουργούν με το συναίσθημα καθημερινά. Είναι στη φύση τους. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες το κάνουν!
