Οι διαπιστώσεις από τη διοργάνωση δεν διαφέρουν από τις διαπιστώσεις που κατά καιρούς έχουμε κάνει σε παλαιότερα άρθρα μας για την ασήμαντη επίδραση ενός επιτυχημένου αγωνιστικά συλλόγου προς την τοπική κοινωνία και κατά προέκταση, για την αθλητική κουλτούρα των Κυκλαδιτών.

Για να γίνει μία αξιολόγηση σε οποιοδήποτε τομέα, το σημείο αναφοράς πρέπει να είναι η σχέση ποιότητας – τιμής ή, στην προκειμένη περίπτωση, η σχέση επιπέδου διοργάνωσης προς την ανταπόκριση του κόσμου. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Χωρίς αμφιβολία, τα Νομίκεια έχουν μία εξελικτική πορεία στη διάρκεια του 9χρονου βίου τους. Κάθε χρόνο προστίθεται κάτι, κάποιες νέες ιδέες εφαρμόζονται, υπάρχει μία αυξανόμενη εξωστρέφεια, μία δημιουργική ασάφεια που έλεγε και ο Βαρουφάκης.

Είχα την τύχη (ή την ατυχία) να συμμετάσχω ενεργά σε παλαιότερα Νομίκεια και γνωρίζω από πρώτο χέρι το άγχος της προετοιμασίας. Που θα μείνουν οι αποστολές, που θα φάνε, τι θα φάνε, ποιος θα τους μεταφέρει, αφίσες στα τυπογραφεία, συνεντεύξεις τύπου, να καλέσουμε τον περιφερειάρχη, να καλέσουμε τον έπαρχο, να καλέσουμε τον δεσπότη, τον δήμαρχο, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, το Λύκειο Ελληνίδων, τη χορωδία Τυπάλδου … γενικά πολύ φασαρία και άγχος.

Όταν όμως τελειώνει κάθε χρόνο η απονομή και κλείνουν τα φώτα του ΔΑΠΠΟΣ, αναρωτιέται κάποιος … προς τι αυτός ο κόπος, οι χαμένες εργατοώρες, τα χαμένα χρήματα; Προς τι όλο αυτό; Μία διοργάνωση στην οποία γίνεται τόσο μεγάλη επικοινωνιακή επένδυση από τι τελικά κρίνεται επιτυχημένη; Από το αγωνιστικό επίπεδο των παιχνιδιών ή από την απόκριση της τοπικής κοινωνίας; Αν κριτήριο είναι το δεύτερο (και πρέπει να είναι το δεύτερο) η διοργάνωση αποτελεί έναν καθρέφτη της ανύπαρκτης αθλητικής κουλτούρας της Σαντορίνης και της διαχρονικής έλλειψης εξειδικευμένου marketing της διοίκησης του ΑΟ Θήρας ενάντια σε αυτό το φαινόμενο.

Να δούμε λίγο το πράγμα με αριθμούς. Σε παιχνίδια που έπαιζε ο ΑΟ Θήρας, οι θεατές δεν ξεπερνούσαν τους 250 ενώ σε παιχνίδια που δεν συμμετείχε, οι θεατές ήταν λιγότεροι και από το προσωπικό του ΔΑΠΠΟΣ. Ένα ή δύο ταξί αρκούσαν για να τους πάνε πίσω στα σπίτια τους. Και όλα αυτά με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, με τη συμμετοχή μιας αξιόλογης ομάδας από το εξωτερικό, με δύο εξίσου σημαντικές από Ελλάδα και Κύπρο, με ένα δίδυμο Ελλήνων γεμάτο επιτυχίες (Αθανασόπουλος, Αντιφάκος), με Μανωλίνα, με Νικολάκη, με τα νέα αποκτήματα του ΑΟ Θήρας … με με με.

Τι παραπάνω χρειάζεται ένας κάτοικος της Σαντορίνης για να σηκώσει την κωλάρα του από την καρέκλα και να έρθει να δει ένα ωραίο αθλητικό γεγονός μετά από τη διακοπή του καλοκαιριού; Συμμετέχει μήπως σε πολλά άλλα ερεθίσματα όλο το χρόνο και σνομπάρει το βολλεάκι; Πάει στο θέατρο, πάει σε σινεμά, πάει στη λυρική, πάει σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής; Που στο διάβολο πάει;

Ας πούμε κάποιες πικρές αλήθειες. Η αθλητική κουλτούρα στη Σαντορίνη (και εν γένει και στην υπόλοιπη Ελλάδα) εξαντλείται στον σχολιασμό των Κυριακάτικων αγώνων ποδοσφαίρου συνοδεία μπύρας και πιτόγύρου. Καμία καθολική κατάρτιση σε μικρότερα αθλήματα, καμία συμμετοχή στους χώρους διεξαγωγής, κανένας προβληματισμός για τα τοπικά τεκταινόμενα, καμία πρόθεση αρωγής. Η νέα ανθρωπογεωγραφία της Σαντορίνης, βέροι Σαντορινιοί, Αλβανοί, μετανάστες, εσωτερικοί μετανάστες, επενδυτές, αλεξιπτωτιστές, λαμόγια κλπ δεν έχουν χώρο στο μυαλό τους για συμμετοχικό αθλητισμό. Στο μυαλό τους είναι το Booking .com, τι έσοδα βγήκαν τη σεζόν, πως θα γλιτώσουμε κανα χιλιάρικο από την εφορία, πως θα πληρώσουμε τους προμηθευτές μας, τι δωμάτια μας παίρνει να χτίσουμε ακόμα, πως θα κάτσουμε μία ώρα να χαλαρώσουμε από το πάνω κάτω του Αθηνιού, πως να κλείσουμε κανένα φθηνό εισιτήριο για Ταϊλάνδη το Χειμώνα για να βγάλουμε γούστα και πως θα βρούμε κανένα καλύτερο χρέπι να μείνουμε με λιγότερα από 700 ευρώ. Που χώρος για βόλλευ, για Νομίκεια και μαλακίες. Όταν βρίσκεσαι σε υπαρξιακή αφασία, κανένα ερέθισμα δεν μπορεί να σε προκαλέσει.

Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι όσο τα Νομίκεια αποκτούν εξωστρέφεια και αποζητούν τον στηρικτικό λόγο ντόπιων αξιωματούχων και ανθρώπων του βόλλευ, τόσο περισσότερο βυθίζονται στην ανυποληψία από την πλευρά του κόσμου. Αν ζούσε ο Ευάγγελος και η Λούλα Νομικού, δεν ξέρω αν έμεναν ικανοποιημένοι απλά με την ονοματοδοσία του τουρνουά ή μελαγχολούσαν για την ανταπόκρισή του. Στην εποχή τους, ο καθημερινός βίος του νησιού θα έβαζε σίγουρα σε προτεραιότητα ένα τέτοιο ερέθισμα.

Τα Νομίκεια δεν είναι παρά ένας ακόμα καθρέφτης της παρακμής αυτού του νησιού. Κάθε άδεια καρέκλα είναι και μια αφορμή αυτοκριτικής για την καρκινική μετάλλαξη των ανθρώπων του.