Ο νικητής Σλοβάκος παγκόσμιος πρωταθλητής του Πεκίνου, Ματέι Τοτ που με αντεπίθεση στο τέλος πήρε τη νίκη και έδωσε το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο στη χώρα του για το στίβο. Τον Ιάπωνα Χιροόκι Αράι ο οποίος τερμάτισε στην 3η θέση αλλά ακυρώθηκε γιατί διαπιστώθηκε ότι στο τελευταίο χιλιόμετρο έσπρωξε συναθλητή του στη μάχη για την κατάκτηση μεταλλίου. Τον Έλληνα Αλέξανδρο Παπαμιχαήλ ο οποίος από την 55η θέση με απίστευτη μάχη ανέβηκε έως την 27η και να αποδείξει ότι η θέληση έχει κάτι από Ελληνικό DNA. Και βέβαια τον Γάλλο Γιοχάν Ντινίζ, τον κάτοχο του Παγκόσμιου ρεκόρ, ο οποίος αν και είχε ένα περίεργο ατύχημα στο 5ο χιλιόμετρο, ήταν στην 1η θέση έως το 30ο χιλιόμετρο αλλά στο τέλος δεν άντεξε και τερμάτισε στην 7η θέση. Μία θέση που ήρθε ως απόρροια του …ατυχήματος με τον φωτογραφικό φακό να αποτυπώνει τα σημάδια του και μοιραία να έχουμε τίτλους όπως «οι αθλητές χάνουν μετάλλια είτε από πέσιμο είτε από χεσ….» ή ότι «ήταν πρώτος όσο οι άλλοι δεν άντεχαν την … μυρωδιά».
Όμως, όταν ο καπνός εξαφανίστηκε αποδείχτηκε ότι η αλήθεια ήταν λίγο διαφορετική και ο Γάλλος αθλητής έδειξε με την δύναμη της θέλησής του ότι αυτό που μετράει για κάποιον που παίρνει το εισιτήριο συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η παρουσία, ο αγώνας με κάθε τίμημα και όχι απλά το μετάλλιο και τα φώτα της δημοσιότητας. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι το …ατύχημα ήταν κάτι περισσότερο από μία απλή ακράτεια, οπότε και από τον διαδικτυακό χλευασμό περάσαμε στην αποθέωση. Άλλωστε, αυτή η κόκκινη γραμμή που όλοι περνάμε με χαρακτηριστική ευκολία αρκετές φορές είναι τόσο μα τόσο λεπτή…
Τι είχε συμβεί; Από το προηγούμενο βράδυ ο αθλητής που το BBC και όλα τα μεγάλα δίκτυα τον έδειξαν να έχει αφοδεύσει την ώρα της κούρσας, στην πραγματικότητα υπέφερε από διαρροϊκό επεισόδιο… Τα στομαχικά και εντερικά προβλήματα τον ακολούθησαν όλο το βράδυ με αποτέλεσμα να φτάσει στην αφετηρία με έντονους πόνους. Όμως, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να αποσυρθεί. Τέσσερα χρόνια πάλευε για αυτή την συμμετοχή. Και ξεκίνησε. Λίγο πριν τη συμπλήρωση των 4 χιλιομέτρων δεν άντεξε. Ενεργήθηκε ενώ βάδιζε και πήρε μεγάλο ρίσκο για την υγεία του καθώς είχε μπροστά του σχεδόν όλο τον αγώνα και υπήρχε κίνδυνος αφυδάτωσης. Άρπαξε ένα σφουγγάρι, σκούπισε το πρόσωπό του και στη συνέχεια το έβαλε μέσα από το σορτς του για να συνεχίσει…
Όμως, το σώμα του συνέχισε να του στέλνει μηνύματα. Λίγο αργότερα κατέρρευσε. Οι γιατροί του είπαν να σταματήσει… Να αποσυρθεί γιατί ο κίνδυνος κάθε λεπτό μεγάλωνε αφού πλέον δεν ήταν ένα απλό επεισόδιο. Όμως, ο πεισματάρης Γάλλος σηκώθηκε. Τι ήταν άλλωστε 20 χιλιόμετρα για τον τερματισμό. Παρά την αφόρητη ζέστη, τον πόνο και το κορμί του που λεπτό με λεπτό του …φώναζε να σταματήσει στην άκρη και να εγκαταλείψει αυτός εκεί… Ολυμπιακοί Αγώνες του φώναζε το μυαλό του. Κάτι το ξεχωριστό. Όνειρο ζωής για όλους. Παρουσία για λίγους. Ο Σλοβάκος Τοτ τον έχει προσπεράσει πλέον. Κοντοστέκεται. Οι γιατροί του λένε «σταμάτα»…
Στο μυαλό του ενδεχομένως να εμφανίστηκε η «αγκαλιά» η ιστορία της Νεοζηλανδής Νίκι Χάμπλιν και της Αμερικανίδας Αμπεϊ Ντ’ Αγκοστίνο οι οποίες τρεις ημέρες νωρίτερα είχαν δώσει ένα άλλο παράδειγμα αυτοθυσίας και αδιαφορίας στη μάχη της κατάκτησης του μεταλλίου αλλά του ευ αγωνίζεσθαι. «Κανείς δεν φεύγει από την πίσω πόρτα των Ολυμπιακών Αγώνων» είχε πει η Χάμπλιν στην Ντ’ Αγκοστίνο και συνέχισαν αγκαλιά έως τον τερματισμό των 5000 μέτρων.
Το ίδιο σκέφτηκε και ο Ντινίζ. Να μην φύγει από την … πίσω πόρτα. Αρνήθηκε να αποχωρήσει. Σηκώθηκε. Και τερμάτισε. Στην 7η θέση. Μέσα στο χλευασμό της πρώτης αντίδρασης. Όμως ελάχιστα ενδιαφέρθηκε για την άποψη των άλλων. Ποιος αθλητής άλλωστε έχει γλυτώσει από το αδηφάγο ιντερνετ και την άποψη της μίας …στιγμής όπου στόχος είναι το τρολάρισμα.
Οι συνάθλητές του έτρεξαν και τον σήκωσαν. Οι εθελοντές του άλλαξαν ρούχα, οι γιατροί τον πήραν στο νοσοκομείο όπου χθες έδωσε μάχη για να …επιστρέψει με τον κορμί του να έχει λιώσει από την αφυδάτωση. Ο 38χρονος βαδιστής όμως ήταν περήφανος. Μπορεί να μην πήρε μετάλλιο όπως ήταν το λογικό και όχι περίμεναν, αλλά τερμάτισε. Και η συμμετοχή ήταν γι αυτόν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Και σήμερα όλοι τον αποθεώνουμε. Εμείς που χθες τον …σταυρώσαμε…. Βλέπετε οι Ολυμπιακοί ήρωες δεν είναι μόνο αυτοί που ανεβαίνουν στο βάθρο. Είναι και αυτοί που κινούνται κάπου μέσα στην αφάνεια. Και αυτοί είναι που τις περισσότερες φορές τονίζουν το Ολυμπιακό πνεύμα.
