Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο πρώτος στόχος της ομάδας ήταν η συγκέντρωση της παρέας της Πάνω Χώρας και ο δεύτερος η αξιοπρεπής παρουσία στους αγωνιστικούς χώρους του Ελαιώνα. Η φετινή χρονιά από την αρχή έως το τέλος ήταν η πιο αλλόκοτη της επταετίας που αγωνίζεται. Όλα ξεκίνησαν ιδανικά με εξαιρετικό ποδόσφαιρο, πολλά γκολ και σχεδόν με όλους τους αθλητές παρόντες στην κούρσα της σαιζόν 2011-2012. Η συνέχεια ήταν κάτι που κανείς δε περίμενε μιας και σιγά, σιγά οι απουσίες γινόντουσαν περισσότερες, λίγο το κρύο, λίγο οι δυσκολίες από την ανεργία που μαστίζει τη νεολαία και σκεπτόμενοι ακόμα και το αντίτιμο που πρέπει να πληρωθεί από τον κάθε αθλητή, μη μπορώντας να δηλώσει το παρών, ήταν αναπόφευκτο να επέλθει η αγωνιστική κατιούσα. Εκεί λοιπόν ήταν και το κομβικό σημείο για τη φετινή αγωνιστική περίοδο.
Η ομάδα αύτη, μ’έναν μαγικό τρόπο έχει γαλουχηθεί για τα δύσκολα, το ένστικτο της επιβίωσης ξύπνησε και γι’αυτό που είμαστε περήφανοι και καυχιόμαστε, είναι για το δέσιμο που έχουμε οι παίκτες μεταξύ μας, μη ξεχνάτε ότι τους περισσότερους παίκτες, μας δένει φιλία πάνω από 20 χρόνια και προφανώς οι αντιξοότητες εντός γηπέδου να μας φαίνονται αστείες. Οι παραπάνω αντιξοότητες ,οι εκτός γηπέδου, μετά από αλλεπάλληλες συνεννοήσεις ξεπεράστηκαν και το μόνο που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ήταν οι απουσίες λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η ομάδα λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου γύρου βρίσκονταν στη μέση του βαθμολογικού πίνακα, τα εξωαγωνιστικά προβλήματα είχαν λυθεί, το μόνο που έμενε ήταν να βρούμε το ρυθμό μας και να βγει προς τα έξω το ποδόσφαιρο που παίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Με τη πάροδο λοιπόν του χρόνου η ομάδα έδειχνε θετικά στοιχεία, προωθήθηκαν και μικρότεροι παίκτες, όπου μπήκαν κατευθείαν στο κλίμα και αυτό βοήθησε στην αγωνιστική και ψυχολογική ανάκαμψη. Όσο πέρναγαν οι εβδομάδες τόσο καλύτερο θέαμα βλέπαμε. Το παιχνίδι που κατανοήσαμε όλοι ότι αδικούμε τους εαυτούς μας, ήρθες τρεις αγωνιστικές πριν τη λήξη της κανονικής περιόδου σ’ενα ματς όπου γυρίσαμε από την κόλαση σε λιγότερο από 10 λεπτά, σ’ένα μάτς όπου κρίνονταν το πλεονέκτημα των play off και αποδείξαμε ότι δεν είμαστε τυχαίοι.
Με την έναρξη των play off όλοι γνωρίζαμε πλέον το στόχο που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τα υπόλοιπα είναι νωπά ακόμα στο μυαλό μας και όλοι τα θυμόμαστε, λίγο η ατυχία, λίγο η διαιτησία και για ακόμη μια φορά μας έμεινε η πικρία του ότι μπορούσαμε.
Η αγωνιστική περίοδος έκλεισε…σχεδόν επιτυχημένα αν συνειδητοποιήσουμε τι προβλήματα αντιμετωπίσαμε αυτούς τους 9 μήνες. Λέω σχεδόν γιατί αυτή η ομάδα δε μπορεί να αρκείται στην 3η θέση. Το παρήγορο είναι η αναγνώριση από αντίπαλους και διοργανωτές. Η επόμενη χρονιά θα βρει την Πάνω Χώρα σε άλλο πρωτάθλημα θέλοντας να δοκιμάσει τη δυναμική της σε διαφορετικά ποδοσφαιρικά λημέρια. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους είναι και ήταν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια όντας περήφανος γι’αυτούς. Για να τους τιμήσω θα ήθελα να αναφέρω ένα, ένα τα όνοματά τους:
Ευχαριστώ τον:
Πέτρο Λιβάνιο
Νίκο Λιβάνιο
Θανάση Λιβάνιο
Πέτρο Δανή
Γιώργο Ποτηριάδη
Γιώργο Γούναρη
Γιώργο Κυρίτση
Νίκο Αντωνάκη
Δημήτρη Νικολόπουλο
Λάμπρο Κανταρέλη
Μπάμπη Κουβάτσο
Παντελή Νίνη
Παντελή Μπαρτσώκα
Διονύση Κοτσέτα
Αντρέα Βασιλόπουλο
Άκη Καραγκούνη
Νίκο Γεροντάρη
Γίωργο Στέργιο
Αντρέα Στέργιο
Δημήτρη Ταραξίδη
Paris Monesi
Σπύρο Μποφίλιο
Βαγγέλη Ρώτα
