Το βόλλεϋ γυναικών είναι ένα μικρό κάστρο που χάρη στη φύση των περισσότερων κατοίκων–υπερασπιστών του, δεν έχει καταληφθεί ακόμα. Μεγαλύτερα οχυρά όπως η Κωνσταντινούπολη, η Τριπολιτσά, το Μεσολόγγι, η Super League 2 ποδοσφαίρου, οι μικρές κατηγορίες μπάσκετ κλπ έχουν πέσει μετά από μακρά πολιορκία. Ο κατακτητής εκεί, κάνει πλέον ότι θέλει. Βιάζει, καταστρέφει, κλέβει, βασανίζει, ακυρώνει μία ολόκληρη ιστορική συνέχεια.
Για να συμβεί αυτό, υπήρξαν πολλές Κερκόπορτες που άνοιξαν, σχεδόν ταυτόχρονα, από γενίτσαρους ΕΝΤΟΣ των τοιχών. Μέσα στην οχλαγωγία της μάχης, λίγοι τους αντιλήφθηκαν. Οι γενίτσαροι υποδέχθηκαν τον Μωάμεθ, πολλαπλασιάστηκαν, μακροημέρευσαν και τώρα είναι κυρίαρχοι στις κατακτημένες πόλεις τους. «Τι ωραίο πλιάτσικο» έγραφε ο Jonathan Coe. «Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση» έλεγε κάποτε ο Μάο.
Ο σύγχρονος πόλεμος δε γίνεται με κανόνια αλλά με drones. Τα τελευταία 4,5 χρόνια η εμφάνισή τους πάνω από το οχυρό του βόλλεϋ γυναικών έχει αρχίσει να πυκνώνει. Απογειώνονται ύπουλα και δρουν αθόρυβα. Βρήκαν, κατά καιρούς, κάποιους λοχίες–εφιάλτες να κοιμούνται κατά τη βάρδιά τους στα ραντάρ και έριξαν κάποια βλήματα. Η κοινωνία όμως του οχυρού είναι μικρή και όλοι ξέρουν τους λοχίες. Ξέρουν επίσης και τα σημεία που έπεσαν τα βλήματα. Τελικά, οι πύραυλοι θα προλάβουν να κάμψουν την άμυνα του οχυρού ή οι λοχίες θα εκτεθούν και θα διαπομπευθούν στα σοκάκια της πόλης;
Ο εχθρός, λειτουργεί με μεθόδους μασωνίας. Στρατολογεί προσεκτικά αθλήτριες-μέλη, τις μυεί με τελετή στη μασωνική στοά και τις αφήνει να δράσουν εντός του κάστρου. Να υποκριθούν στους αγώνες ως απόφοιτες του Θεάτρου Τέχνης και να συντονιστούν με τα laptop των πολιορκητών. Χωρίς αυτές δεν πέφτει το κάστρο. Η μύηση είναι μία διακριτική και δύσκολη διαδικασία, απευθύνεται σε αθλήτριες με χαμηλό αξιακό επίπεδο ή σε αθλήτριες που είναι ευάλωτες τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής τους. Τα ανταλλάγματα είναι ελκυστικά. Λίγο τα αγαπητηλίκια, λίγο οι υποσχέσεις, λίγο τα ποσοστά από την παροχή υπηρεσιών, να τες … έπεσαν οι αθώες περιστερές.
Οι πολιορκητές είναι μία πολυεθνική δύναμη. Δεν προέρχονται από το ίδιο έθνος και τόπο. Έχουν όμως κοινό στόχο την κατάκτηση του όμορφου Γαλατικού χωριού και την εκμετάλλευσή του. Να το στύψουν σαν λεμόνι, να το διαβάλλουν για 30 μαύρα αργύρια. Ένας πρόσφατος λόχος προέρχεται από μέρη κοντά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ένας άλλος από μέρη με πολλά φουγάρα, ένας άλλος από βραχονησίδα με πολλούς αέρηδες, ένας άλλος, παλιότερα, από τα λημέρια του Μεγαλέξανδρου. Όσο για τις αθλήτριες-γενίτσαρους … δυσκολεύομαι να παίξω το αίνιγμα της σφίγγας. Τόσο νέες, τόσο γλυκιές, είναι θλιβερό να έχουν την τύχη των Γαλλίδων ιερόδουλων μετά την απελευθέρωση του Παρισιού. Γιατί το στίγμα δε φεύγει ποτέ. Είναι τραγικό νέες κοπέλες να κανιβαλίζουν τον παιδικό τους έρωτα όταν πρωτοφορούσαν τις επιγονατίδες τους για να παίξουν μπροστά στον κόσμο. Πάντα υπάρχει χρόνος για μετάνοια στους υπόλοιπους που βαστάνε στην πολιορκία, γι αυτό δεν θα στοχεύσουμε σήμερα με το λέιζερ πάνω τους.
Στο μικρόκοσμο αυτού του κάστρου, πάνω κάτω, όλοι γνωρίζονται. Οι γενίτσαροι δεν μπορούν να κρύβονται για πάντα. Δεν είμαστε και τόσο μαλάκες οι υπόλοιποι. Μερικές φορές οι ενδείξεις είναι πιο ισχυρές και από τις αποδείξεις. Κάποιες επιλεκτικές αγκυλώσεις στους καρπούς όταν γίνονται υποδοχές και κάποια καρφιά στο γάμο του καραγκιόζη είναι τόσο ακραία για να είναι αληθινά. Όσο για τους εθισμένους λαπτοπάκηδες-πολιορκητές, όπως λέει και η διαφήμιση … «Συγγνώμη, δεν πάτε να παίξετε κάπου αλλού;».
Η λυκοκοινωνία των άπληστων, ματαιόδοξων νεόπλουτων κωλόπαιδων που βρήκαν στο παρκέ νέο πεδίο εύκολου πλουτισμού δεν ταιριάζει στη ψυχοσύνθεση αυτού του αθλήματος. Έχει τόσα προβλήματα να λύσει, όχι ΚΑΙ αυτό μαζί. Σας γνωρίζουμε, σας ξέρουμε, προσέξαμε τις φετινές σας πολεμικές εφεδρείες-μεταγραφές, είστε υπό παρακολούθηση. Τα ραντάρ του κάστρου σας έχουν λοκάρει. Μέχρι να εκτιμήσει κάποιος ψυχίατρος το over και το under 3.5 της ψυχικής σας ισορροπίας, μείνετε μακριά.
Κάτοικοι-στρατιώτες αυτού του όμορφου οχυρού, προπονητές, παράγοντες, αθλήτριες. Κρατήστε άμυνα. Βγάλτε υποδοχές αξιών και μπλοκ αξιοπρέπειας. Ο καθένας αναμετράται σε αυτή τη ζωή με τη συνείδηση του. Σφραγίστε με τσιμέντο τις τρύπες του τείχους και κοιμηθείτε κοιτώντας τον καθαρό ουρανό χωρίς ενοχικά. Είναι πολύ ωραία αίσθηση. Μην εκπορνεύεστε τόσο εύκολα.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στην κα Ελένη Θωμοπούλου που αν και άγνωστη σε μένα, επιτάχυνε με τη χθεσινή της κραυγή τη συγγραφή αυτού του κειμένου. Αφιερώνεται, επίσης, στους ορνιθο-δημοσιογράφους αυτού του αθλήματος που βλέπουν (χρόνια τώρα) τον καρκίνο να κάνει μεταστάσεις στο σπίτι τους και δεν μιλάνε για να μη χαλάσουν κάποιες λυκοφιλίες. Δεν πειράζει, ας φάω εγώ το ξύλο.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
