Του Αλέξανδρου Γεωργαντά
Ώρα διαλογισμού πλέον για το γυναικείο βόλεϊ, λίγες ημέρες πριν το μεγάλο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο ΔΑΚ Νάξου το Σάββατο. Ελάχιστες ώρες που έχουν οι αθλήτριες αλλά και αμφότεροι που ασχολούνται με αυτό το άθλημα, το οποίο κατά γενική ομολογία όλων, είναι και το "κόσμημα" του νησιού.
Εδώ λοιπόν σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σταθώ στην πρώτη ήττα που γνώρισε η ομάδα του Πανναξιακού στο κλειστό γυμναστήριο της Σαντορίνης από την αντίστοιχη ομάδα με 3-1 σετ.
Ένα αποτέλεσμα που όσοι το έζησαν από κοντά, νιώθουν απογοητευμένοι και ο λόγος δεν είναι καθαρά αγωνιστικός. Μπορεί βέβαια η απουσία τελευταίας στιγμής της Σλοβένας ακραίας της ομάδας μας να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της αναμέτρησης, ωστόσο με το πέρας του αγώνα, κυρίαρχο θέμα συζήτησης δεν ήταν άλλο από την ατμόσφαιρα που επιφύλασσαν οι φίλαθλοι της Σαντορίνης.
Θα παρακάμψω το θέμα των υποδομών, των ακαδημιών και του νέου κλειστού γυμναστηρίου (ευρωπαϊκών προδιαγραφών) και θα σταθώ στην στήριξη του κόσμου, οι οποίοι κατέκλυσαν τις κερκίδες. "Καρφίτσα δεν έπεφτε" όπως λέει ο λαός. Τύμπανα, κόρνες, συνθήματα (εκτός των υβριστικών, πράγμα απαράδεκτο για δύο γειτονικά νησιά), πάθος στο μέγιστο βαθμό από τον κόσμο που δεν σταμάτησε λεπτό να δείχνει την αγάπη του για το γυναικείο βόλεϊ. Τέσσερα ολόκληρα σετ ασταμάτητα οι φίλαθλοι της Σαντορίνης έπαιξαν τον καθοριστικότερο ρόλο στην έκβαση του παιχνιδιού, όχι μόνο γιατί έβλεπες τις αθλήτριες τους να κάνουν εκπληκτικά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο (ψυχολογία στα ύψη), αλλά και γιατί οι παίκτριες του Πανναξιακού έδειχναν να μην έχουν το αντίδοτο να ανατρέψουν την κατάσταση, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, σαφώς επηρεασμένες.
Δεν είναι και λίγο άλλωστε να παίζεις σε ένα γήπεδο και δη στο γυναικείο βόλεϊ, με τους φιλάθλους - οπαδούς να είναι κρεμασμένοι από τα κάγκελα, κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο κάθε φορά που ερχόταν η μπάλα στην κατοχή σου.
Είναι απόλυτα κατανοητό.
Εδώ λοιπόν σε αυτό το σημείο, θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου, να δω το κλειστό γυμναστήριο της Νάξου ασφυκτικά γεμάτο. Να δω τον κόσμο να στηρίζει τα κορίτσια, που όλο αυτόν τον καιρό μας προσφέρουν απλόχερα τόσες χαρές με τις επιτυχίες τους. Ο κόσμος να φωνάξει δυνατά με όλη του την ψυχή, βοηθώντας ομάδα και προπονητή να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό!
Γιατί είναι κρίμα ακόμα και σε παιχνίδια χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, όπως αυτό με την ΑΕΚ να έχουμε 100 φιλάθλους με το ζόρι, ακόμα και αν είναι μεσημέρι, ακόμα και αν είναι καθημερινή.
Το γυναικείο βόλεϊ μας χρειάζεται όλους στο πλευρό του. Ακόμα και τα πιο μικρά τμήματα, όπου υπήρξε άλλη μία φοβερή "μάχη" στο κλειστό της Σαντορίνης, όπου ο Πανναξιακός στις Νεάνιδες γνώρισε την ήττα στις λεπτομέρειες με 3-2 σετ.
Οι ακαδημίες, τα ερασιτεχνικά, οι παράγοντες, οι προπονητές κάνουν εκπληκτική δουλειά και αυτό διατυπώνεται εμπράκτως στους αγωνιστικούς χώρους, μιας και σε όλα τα αθλήματα ο Πανναξιακός έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αρχής γενομένης λοιπόν από το Σαββατιάτικο ντέρμπι, ας δώσουμε όλοι βροντερό παρών στο δύσκολο έργο της ομάδας κόντρα στης "ερυθρόλευκες".
Να είμαστε όλοι εκεί με φωνή και χειροκρότημα!
Να κάνουμε την "καυτή έδρα"... άσσο..! Ας είμαστε λοιπόν πάντα ο έβδομος παίκτης στις χαρές και στις λύπες των ομάδων μας.
Το αξίζουν..
