Καμιά φορά η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Παραμονές της έναρξης του πρωταθλήματος της Γ’ εθνικής κατηγορίας μπάσκετ ανδρών δέχθηκα τηλέφωνο από τον Σπύρο τον Μάκαρη, πως ο Πανναξιακός παίζει φιλικό με την ΦΕΑ, την ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας, της γειτονιάς όπου πλέον ζω και κατοικώ τα τελευταία πέντε χρόνια και αν θέλω να πάω να καλύψω το παιχνίδι.
Η χαρά μου ήταν έκδηλη. Μετά από 12 χρόνια θα επέστρεφα στον χώρο που αγάπησα. Σε ένα γήπεδο μπάσκετ να καλύψω για το «SportCyclades» αυτή τη φορά έναν αγώνα, έστω και ανεπίσημου χαρακτήρα.
Εκεί είδα για πρώτη φορά τον Πανναξιακό και είχα την πρώτη μου γνωριμία με τον προπονητή της ομάδας, τον Δημήτρη Δαμιανίδη. Τους παίκτες καλά – καλά δεν τους γνώριζα. Ποιος είναι ποιος και σε ποια θέση αγωνίζονται.
Η συνέχεια ήρθε την 1η Νοεμβρίου στα Πατήσια. Εκεί, ο Πανναξιακός αν και γνώρισε την πρώτη του ήττα στο φετινό πρωτάθλημα μετά το πέρας του αγώνα γνωρίστηκα και με τους υπόλοιπους παίκτες, αλλά και τους οπαδούς της ομάδας που είχαν βρεθεί στο κλειστό του Σπόρτιγκ.
Τα άρθρα μου, οι συνεντεύξεις με παίκτες της ομάδας, αλλά και προσεχείς αντιπάλους τους και η «παρακολούθηση» μέσω του διαδικτύου ήρθαν να με δέσουν ακόμη περισσότερο με τον Πανναξιακό. Μάλιστα, πολλές φορές φίλοι μου από την γειτονιά μου έλεγαν: «Έρωτα έχεις με αυτή την ομάδα;», για να τους απαντώ: «Αδυναμίες έχουμε όλοι μας»…
Η πρόσφατη ανακοίνωση της διοίκησης του Πανναξιακού να ζητά οικονομική ενίσχυση από τους επιχειρηματίες του νησιού, αλλιώς μέχρι την 1η Φεβρουαρίου, ο Πανναξιακός μπορεί να διαλυθεί οφείλω να ομολογήσω πως με προβλημάτισε… Και όπως αντιλαμβάνομαι όλους που αγαπάμε το σωματείο της Νάξου.
Μέσα σε αυτούς τους τέσσερις μήνες που καλύπτω το ρεπορτάζ του Πανναξιακού από την Αθήνα παρατηρώ πως η μέχρι τώρα πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα του 2ου ομίλου δεν είναι τυχαία. Οι παίκτες που ήρθαν στην ομάδα, εκτός από το ότι διαθέτουν ποιότητα, είναι και εξαιρετικά παιδιά, με αποτέλεσμα ο Πανναξιακός είναι μία οικογένεια.
Και δεν το λέω έτσι, το αποδεικνύουν συνεχώς, σε κάθε ευκαιρία. Δεν φαίνεται, δηλαδή, μόνο στο παρκέ, όπου ο κάθε ένας παίζει για τον συμπαίκτη του, αλλά και εκτός παρκέ.
Είναι χαρακτηριστικό πως σχεδόν όλοι οι παίκτες κάνουν παρέα και εκτός γηπέδων, δείχνοντας πως εκτός από συμπαίκτες είναι και φίλοι.
Είναι κρίμα λοιπόν να διαλυθεί μια προσπάθεια τόσο χρόνων. Οι καιροί μπορεί να είναι δύσκολοι, ωστόσο μια «κλειστή» κοινωνία όπως είναι η Νάξος θα μπορούσε κάλλιστα να βοηθήσει το ένα εκ των δύο σωματείων της που μετέχει στις επαγγελματικές κατηγορίες να σταθεί στα πόδια του και να μην γκρεμίσει ό,τι έχτιζε τόσα χρόνια.
Είπαμε, μία οικογένεια είναι ο Πανναξιακός. Και αυτό βγαίνει και στο παρκέ...!!!
