Η δικτατορία των μετρίων τους κόβει τον δρόμο και τους βάζει στο περιθώριο.

Ο Μιχάλης Παπαδάκης δεν χρειάζεται τα δικά μας διαπιστευτήρια.

Όσοι έχουν δουλέψει μαζί του, κυρίως οι νεαροί έχουν ανακαλύψει τον δρόμο της προόδου, των αρχών, της συγκρότησης χαρακτήρα.

Του λείπουν όμως άλλα πράγματα για να του δίνεται η δυνατότητα να προσφέρει.

Είναι αντισυμβατικός, δεν βάζει νερό στο κρασί του και δεν διαθέτει το βασικότερο προσόν για να τον εμπιστευθούν.

Δηλαδή δεν είναι διπρόσωπος η καλύτερα όπως συνηθίζεται να λέμε, δεν είναι καλός στις δημόσιες σχέσεις, κοιτάζοντας απλά να επιμορφώνεται και να βελτιώνει την ποιότητα της δουλειάς του.

Το γεγονός πως η μεγάλη πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών, τον στηρίζει και απογοητεύτηκε που δεν θα είναι δίπλα τους, κανέναν ρόλο δεν παίζει.

Ποιος άλλωστε βάζει το άθλημα και την ομάδα πάνω από πρόσωπα;

Αστεία πράγματα.

Τα αυτονόητα φτάσαμε να θεωρούνται ασήμαντες λεπτομέρειες.

Για ποια συλλογική και  ποδοσφαιρική λογική να μιλήσουμε;

Και δεν θα μιλήσουμε περισσότερο, προς το παρόν.

Ούτε και εμείς θα παραβούμε τις αρχές μας.

Μία, εκ των βασικότερων, είναι να μην συνδέουμε πρόσωπα με ομάδες.

Τα πρόσωπα είναι περαστικά.

Ομάδες είναι η ιστορία τους και ο κόσμος τους.

Γνωρίζουμε πολλά, αλλά τώρα ο ΑΟ Πάρου έχει ανηφόρα και χρειάζεται προσήλωση και συσπείρωση.

Όσοι το καταλαβαίνουν.

Τους υπόλοιπους έχει τον τρόπο του το ποδόσφαιρο να τους αποβάλλει αργά η γρήγορα!