Ένα από τα πρότυπα βίου που σταδιακά ανατρέπεται είναι η δομή της παραδοσιακής οικογένειας. Σε λίγες εβδομάδες και στη χώρα μας. Όλα συνηγορούν σε αυτό : H κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η παθητική στάση του διαπλεκόμενου αρχιεπίσκοπου, η πίεση των ΜΜΕ. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ήταν βραχύ αλλά αναμενόμενο για όποιον παρακολουθεί τις σύγχρονες εξελίξεις. Σε μια δουλοπρεπή κοινωνία όπως η Ελληνική, αργά ή γρήγορα, κάθε απόκλιση γίνεται αποδεκτός κανόνας χωρίς να ανοίξει μύτη.

Ας ξεκινήσουμε από την κορνίζα. Γιατί έπιασε την κυβέρνηση τέτοιος οίστρος να περάσει, εν μέσω τόσο σοβαρών προβλημάτων, ένα νόμο με κοινωνικές προεκτάσεις; Παραδοσιακά, νομοσχέδια που αφορούν παιδεία, κοινωνία, οικολογία, συνήθως περνάνε αμάσητα, χωρίς πολύ αίμα. Η οικονομία είχε πάντα προτεραιότητα. Για ένα επίδομα έπεφταν κυβερνήσεις. Εδώ υπάρχει μία διαφορά. Ο νόμος για το γάμο και την τεκνοθεσία ομοφυλόφιλων ζευγαριών (και όχι ομόφυλων) είναι το αποτέλεσμα μίας ασύμμετρης πίεσης και ενός συντονισμένου marketing του παγκόσμιου λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ που είναι υποσύνολο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF). Βραχίονας αυτής της πίεσης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που εδώ και χρόνια συντονίζεται με τον ψευτοπροοδευτικό δικαιωματισμό και πιέζει τα επιμέρους κράτη να τον ακολουθήσουν. Ο πρωθυπουργός μας, φλερτάροντας λάγνα με μία Ευρωπαϊκή θέση τον προσεχή Σεπτέμβριο, δεν θα μπορούσε παρά να εφαρμόσει πειθήνια τις άνω εντολές,

Ανεξάρτητα από το παρασκήνιο, αυτό που μετράει είναι η ουσία. Η ουσία δεν είναι τόσο η επί μέρους κοινωνιολογική και ψυχοπαθολογική μελέτη της νέας δομής της οικογένειας. Η ουσία είναι το αυτόκλητο βάφτισμα μίας υποκειμενικής συνθήκης ως ανθρώπινο δικαίωμα. Άνθρωποι χωρίς σύνθετη κουλτούρα σκέψης, ορίζουν ως ανθρώπινο δικαίωμα οτιδήποτε εντάσσεται στο προσωπικό τους συμφέρον και οτιδήποτε ικανοποιεί μία παγκόσμια τάση που ως αδύναμοι, πρέπει να συντονιστούν μαζί της. Ο δικαιωματισμός είναι ο σύγχρονος, κρυφός φασισμός που ακυρώνει την έννοια επιχείρημα, τις κοινωνικές ισορροπίες και τις ιστορικές συνθήκες. Με το πρόσχημα της προοδευτικότητας, γίνονται άκριτα δεκτοί παρά φύσιν νεοτερισμοί του ανθρώπινου βίου (αφυλία, παγκόσμια διακυβέρνηση, δομή οικογένειας, ομογενοποίηση πολιτισμών κλπ) μόνο και μόνο εξαιτίας της ανατρεπτικότητας που προκαλούν σε παραδοσιακούς θεσμούς. Αυτό και μόνο αρκεί.

Ας επισημάνουμε κάτι που θα ακουστεί παράταιρο με το κλίμα της εποχής. Δεν υπήρχε ούτε υπάρχει χάρτα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Το τι νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα υπάρχει σε μία χώρα είναι αποτέλεσμα των ιστορικοκοινωνικών συνθηκών και πάντα υπάρχει μία ακολουθία αναθεώρησης με το πέρασμα του χρόνου. Δικαιώματα ακυρώνονται, δικαιώματα αναθεωρούνται, δικαιώματα προκύπτουν και επιβάλλονται. Ο νομικός χάρτης ανθρώπινων δικαιωμάτων που υπάρχει σε μία χώρα (και τηρούνται προφανώς) είναι ένας επικαιροποιημένος  δείκτης ποιότητας πολιτισμού και οπτικής του δημόσιου βίου. Σε μία μουσουλμανική πχ χώρα, το σύνολο των νομικών δικαιωμάτων που αφορούν μία γυναίκα εκφράζει και το ποσό απεγκλωβισμού (ή μη) του συγκεκριμένου κράτους από τη σκληρή θεοκρατία.

Ακόμα και έτσι όμως, τα δικαιώματα πάντα αλλάζουν, πάντα βρίσκονται εν ροή. Στον εργασιακό πχ τομέα, η ψηφιακή επανάσταση εκσυγχρόνισε πολλά εργασιακά δικαιώματα και η τεχνητή νοημοσύνη αναμένεται να το κάνει ακόμα πιο επιδραστικά.

Η προβολή λοιπόν μίας άποψης με επίκληση το ανθρώπινο δικαίωμα είναι εντελώς άκυρη και γίνεται εκ του πονηρού. Γίνεται με έναν ακαταμάχητο εκβιαστικό δόλο που σκοπό έχει την ακύρωση των επιχειρημάτων του συνομιλητή. Είναι ότι ακριβώς έγινε την περίοδο της πανδημίας που οι αρνητές του συγκεκριμένου εμβολιασμού (με τις δεδομένες συνθήκες, το δεδομένο εμβόλιο και στο δεδομένο timing) κρίθηκαν όλοι ως αρνητές της επιστήμης και της κανονικότητας.

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα κατοχυρωμένο ηθικό δικαίωμα ομοφυλόφιλων ζευγαριών να υιοθετούν ή να αποκτούν παιδιά μέσω παρένθετης μητέρας. Το νομικό δικαίωμα ας το επικαλεστεί κάποιος όταν γίνει νόμος του κράτους. Πριν όμως γίνει, δεν μπορεί κανείς αυτόκλητα να στηρίζει μία άποψη υπό την ασπίδα του όρου δικαίωμα. Είναι μία χυδαιότητα που υποδηλώνει πενία επιχειρημάτων. Η διαφορετικότητα δεν είναι πάντα μία ανώδυνη συνθήκη, πρέπει να έχει κάποτε και ένα τίμημα.

Με τον ίδιο τρόπο, πολλοί υποστηρικτές του νέου νομοσχεδίου επικαλούνται επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν το ανεπηρέαστο της παιδικής ψυχής υπό την ομοφυλόφιλη οικογένεια. Στην ιατρική και ειδικότερα στην ψυχιατρική, υπάρχουν έρευνες που αλληλοεξουδετερώνονται και αλληλοαναιρούνται με το πέρασμα των χρόνων. Εδώ, ακόμα και για τον απλό καφέ ή το κόκκινο κρασί, η ιατρική επιστήμη δεν έχει καταλήξει πόσο τελικά κάνει καλό ή όχι. Πόσο μάλλον για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν και το αντίθετο για την ψυχολογία των παιδιών, οφείλουμε να τις βάλουμε στο τραπέζι ως αντίβαρο.

Όσον αφορά, τέλος, το άλλο «πονηρίστικο» επιχείρημα πως ένα παιδί χρειάζεται αγάπη από όπου και αν προέρχεται, μπορώ να διαβεβαιώσω πως η αγάπη δεν είναι αποκλειστική ιδιότητα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών ούτε κάποιος μπορεί να αποκλείσει φαινόμενα κακής ανατροφής από αυτά. Η αγάπη, η αποδοχή, η επιβράβευση ως αρχέγονα οικογενειακά συναισθήματα, είναι ένα διαχρονικό ζητούμενο που δεν έχει να κάνει με την οργανική δομή μιας οικογένειας ούτε με τα αρχικά ερεθίσματα ενός παιδιού. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πεδία. Και ένα ζευγάρι στρουθοκάμηλων μπορεί να δείξει αγάπη σε ένα εγκαταλελειμμένο παιδί, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να μεγαλώνει με αυτό. 

Καταλήγω με τον πυρήνα του νομοσχεδίου, αν και αυτό θα αναλυθεί διεξοδικά σε προσεχές άρθρο. Μερικές φορές η επιχειρηματολογία του αυτονόητου είναι πολύ πιο δύσκολη από την επιχειρηματολογία της ανάλυσης και των μελετών. Μου είναι δύσκολο πχ να επιχειρηματολογήσω γιατί στην Ακρόπολη δεν πρέπει να χτιστούν μεζονέτες ή γιατί ένα παιδί πρέπει να πηγαίνει σχολείο. Στην περίπτωση της απόκτησης παιδιού από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, δεν θα επικαλεστώ ούτε μελέτες ούτε παραδοσιακές οικογενειακές αξίες γιατί κι αυτές, όπως είπα, είναι ρευστές. Θα πω απλά πως ο διακριτός ρόλος της μάνας και του πατέρα μόλις ανοίγει τα μάτια ένα παιδί είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ. Είναι η μίξη 2 διακριτών προτύπων που συμπληρώνουν ιδανικά τα συναισθηματικά ερεθίσματα που πρέπει να δέχεται ένα παιδί κατά την ανάπτυξή του. Μάνα, πατέρας. Πατέρας, μάνα. Δύο λέξεις – πρότυπα ζωής που θα ακυρωθούν σε λίγες μέρες από το δουλοπρεπές Ελληνικό κοινοβούλιο.

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.