Σε μία δύσκολη χρονιά ελέω κορονοϊού, οι Σαντορινιοί αποφάσισαν να κρατήσουν την ομάδα τους σε υψηλό επίπεδο, αλλά οι άστοχες αποφάσεις έρχονται να ψαλιδίσουν τα όνειρα και τις θυσίες.
Δεν είναι μόνο οι παράγοντες, αλλά οι αθλήτριες και οι προπονητές. Μπορεί στον ΑΟ Θήρας να απολαμβάνουν ένα άρτιο εργασιακό περιβάλλον, αλλά η πραγματικότητα στο Ελληνικό Βόλεϊ, τείνει να τους στερήσει την χαρά του παιχνιδιού, που είναι και η πεμπτουσία της ασχολίας τους με το άθλημα που αγαπούν και έχουν επιλέξει να υπηρετούν.
Πέρυσι, σαν σήμερα, ο ΑΟ Θήρας αγωνιζόταν στην Δρέσδη για το Τσάλεντζ Καπ. Έναν χρόνο μετά η πραγματικότητα είναι άλλη. Οι κραυγές αγωνίας με το τι τελικά θα απογίνει πληθαίνουν. Μία από αυτές τις φωνές είναι και του αντιπροέδρου της ομάδα, κ. Ανδρέα Πατηνιώτη, ο οποίος με ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ εκφράζει την αγωνία του.
Δείτε τα όσα έγραψε:
Πέρυσι, σαν σήμερα, η Ομάδα Πετοσφαίρισης Γυναικών ΑΟ Θήρας, εκπροσωπούσε την Ελλάδα, σε υψηλή θέση σε μια μεγάλη Ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Ακόμα και όταν το γκρίζο φάσμα του κορωνοϊού, άρχισε να καλύπτει τον κόσμο, δεν σταματήσαμε. Δεν στείλαμε κανέναν στο σπίτι του. Δεν στερήσαμε την οικονομική επιβίωση από καμία αθλήτρια, από κανένα μέλος του προπονητικού επιτελείου, ούτε από την ομάδα εκγύμνασης των Ακαδημιών μας. Τους στηρίξαμε.
Όχι μόνο δαπανήσαμε, αλλά και επενδύσαμε για το μέλλον. Χωρίς την προσδοκία εσόδων, λόγω της απαγόρευσης προσέλευσης φίλαθλου κοινού.
Όμως, η νέα οδηγία για την ολική παύση των δραστηριοτήτων, μας πίκρανε. Για πολλούς λόγους. Όχι γιατί η επένδυση, η συνεχής στήριξη των αθλητριών και των προπονητών, δεν απέδωσε. Αλλά επειδή όλοι αυτοί έχουν όνειρα. Αθλητικά, όνειρα. Δεν θέλουμε να τους τα στερήσουμε. Ούτε επιθυμούμε να διακόψουμε, την βιοποριστική ενίσχυση τους.
Εξ’ άλλου η Πετοσφαίριση (το βόλεϊ), από τη φύση της έχει κανόνες, που συμπίπτουν με τα υγειονομικά μέτρα. Δεν είναι άθλημα επαφής. Κάθε αθλήτρια, έχει συγκεκριμένη θέση στο παρκέ. Όσο για την ιατρική φροντίδα και προληπτική ιατρική κάλυψη και διάγνωση, είναι μέτρα που τα εφαρμόζουμε πιστά, και διαρκώς.
Νιώθουμε πως, είναι αδικία να ψαλιδίσουμε τα όνειρα των αθλητριών μας. Θλιβόμαστε που οι φίλαθλοί μας (και είμαστε υπερήφανοι που δημιουργήσαμε φιλάθλους και όχι οπαδούς), στερούνται μια από τις λίγες απολαύσεις τους, όταν με έναν εικονολήπτη και έναν δημοσιογράφο, μεταδίδαμε στα σπίτια τους, τους αγώνες, μέσω διαδικτύου και τηλεόρασης.
Δεν είναι διαμαρτυρία, γι αυτό που θεωρούμε αδικία. Είναι, αγωνία. Για όλους όσους πίστεψαν σε ένα όνειρο και το κουβάλησαν στα πέρατα της Ευρώπης και στους ορίζοντες των δυνατοτήτων τους.
