Ο Χάρης Δούκας θα δεινοπαθήσει. Έχει έναν προβολέα από πάνω του και σε κάθε υπαρκτό ή τεχνητό λάθος, θα «απολογείται» στα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Η «μπούφλα» στις εκλογές του Δήμου Αθηναίων ακόμα να χωνευτεί και ο «θύτης» της αποκαθήλωσης του 5ετούς συστήματος πρέπει να «λερωθεί». Τα «τάκλιν» και οι «τρικλοποδιές» σε οτιδήποτε θετικό που κάνει θα είναι ο κανόνας.
Όσο ζούμε μαθαίνουμε. Όσο ζούμε βιώνουμε. Πράγματα και καταστάσεις που φαίνονταν κάποτε αφύσικα ή ανέφικτα, είναι τώρα κανόνας. Αρχέγονες έννοιες δοκιμάζονται, πρότυπα βίου ανατρέπονται. Είναι η ροή της ιστορίας και πρέπει άκριτα να την ακολουθήσουμε ή πρέπει οι κοινωνίες να καταθέτουν τις παραμέτρους ζωής ανεξάρτητα από το μανιχαϊστικό, δεσμευτικό δίπολο συντήρηση ή πρόοδος;
Η ερώτηση του τίτλου δεν είναι παγίδα. Δεν είναι καν ρητορική ή προβοκατόρικη. Είναι απλά η μαρκίζα μιας σπουδής πάνω στην τεχνοτροπία Αλμέιδα και κατ’ επέκταση στη σύγχρονη προπονητική. Περίμενα το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για να «δέσω» τα επιχειρήματά μου.
Αυτή τη φορά πήρα χρονόμετρο. Δεν το ξέχασα. Ήθελα να χρονομετρήσω διάφορα πράγματα και πράγματι, οι αριθμοί δικαίωσαν την αρχική εντύπωση.
Η θεομηνία Daniel, πριν 2 μήνες, έπληξε τον Θεσσαλικό κάμπο αλλά δεν «χτύπησε» τον Πλαταμώνα. Πέρασε οριακά δίπλα του. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπήρξε έντονη πλημμύρα. Πλημμύρα χαράς και ευτυχίας σε ένα λαμπερό ζευγάρι του Ελληνικού βόλλεϋ και στους καλεσμένους που είχαν την τύχη να παρευρεθούν.
Σε λίγες μέρες έχουμε Δημοτικές Εκλογές στη Σαντορίνη. Δεν γνωρίζω αν μέσα στη δίνη του προεκλογικού αγώνα έχουν συνειδητοποιήσει οι υποψήφιοι δήμαρχοι ότι ελπίζουν να διοικήσουν ένα πρώην νησί, ένα πρώην τοπίο, μία πρώην κοινωνία.
Θα γίνω οριακά κυνικός. Άλλωστε, μία πρόγευση την έδωσα με 2 άρθρα την περίοδο των εκλογών. Να το επαναλάβω. Οι εποχές όπου οι κοινωνίες ήταν έρμαιο των πολιτικών ηγεσιών τέλειωσαν. Είναι πλέον συνυπεύθυνες των επιλογών τους. Είναι ότι ψηφίζουν, ότι ελέγχουν, ότι σχολιάζουν. Είναι αυτό που υιοθετούν, αυτό που απορρίπτουν, αυτό που αγνοούν, αυτό που υφίστανται.
Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα βόλλεϋ γυναικών μόλις τελείωσε για την Εθνική ομάδα. Η αποστολή ήδη προσγειώθηκε στην Ελλάδα και μαζί με τις αποσκευές, τα συμπεράσματα για τα πεπραγμένα. Θολές οι όποιες εντυπώσεις, ανασφαλείς οι προβλέψεις.
Επιχειρώ ξανά να ασχοληθώ με το γυναικείο βόλλεϋ παρά την τελευταία αποκαθήλωση (λόγω ανωτέρας βίας). Ελπίζω αυτό το άρθρο να προλάβει να διαβαστεί.
«Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για 15 λεπτά» είχε πει ο Άντι Γουόρχολ μερικές δεκαετίες πριν. Η πρώτη απόπειρα της Μυρσίνης Λοϊζου να γίνει διάσημη ήταν αποτυχημένη.
Το τριήμερο πένθος για το ναυάγιο στην Πύλο έληξε πριν λίγες μέρες. Συναγερμός τέλος. Ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσουμε στην καθημερινότητά μας. Αρκετά ασχοληθήκαμε στο φινάλε.
Έχω πάει σε πολλές κηδείες έως τώρα. Το 10% αφορούσε συγγενείς. Τις απέφευγα γιατί είχαν συνήθως μία τυπολατρία που με αποσυντόνιζε. Σχεδόν τις βαριόμουν. Δεν είχαν αίμα, δεν είχαν κόμπο στο στομάχι.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν το σύστημα εκείνο που βίωσε η Γερμανική κοινωνία μεταξύ της λήξης του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και της ανόδου του Χίτλερ (1933) στην καγκελαρία. Προέκυψε από τη σύνθεση νέου Συντάγματος από τη Γερμανική Εθνοσυνέλευση στη γραφική πόλη Βαϊμάρη.
Τιμώ την αγαπημένη Δημοκρατική Παράταξη 30 χρόνια ανελλιπώς, από τότε που ψήφισα πρώτη φορά σε εκλογές το 1993.