Το αίσθημα ταπείνωσης από την ήττα του πολέμου σε συνδυασμό με τη μεγάλη ανεργία και τους υπέρογκους φόρους των αποζημιώσεων, δημιούργησαν μία Γερμανική κοινωνία εν βρασμώ που έψαχνε μία βαλβίδα εκτόνωσης και ένα νέο αφήγημα εθνικής ανάτασης. Βρέθηκαν και τα 2 με τις συνέπειες που γνωρίζουμε.
Είχα γράψει το άρθρο «Εκλογές 21ης Μαϊου – Μία τερατογένεση εν αναμονή» 2 μέρες πριν τις εκλογές. Λαμβάνοντας τη σημερινή απογοήτευση, στα όρια του τρόμου, του ευρύτερου φιλικού μου περιβάλλοντός, θα πίστευε κανείς ότι το παραπάνω κείμενο ήταν προφητικό. Δεν είναι. Ήταν μία εύκολη διάγνωση της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας που κάποτε θα συμπεριφερόταν όπως χθες.
Έγγραφα την Παρασκευή :
«Αν η ύπαρξη παράγκας υποκλοπών, αν η χειραγώγηση της υγείας με αφορμή την πανδημία, αν η χειραγώγηση του τύπου, αν, αν, αν … δεν είναι αφορμές κάθαρσης εκ μέρους του λαϊκού σώματος, τότε μπαίνουμε σε μία επικίνδυνη μετάλλαξη της δημοκρατίας όπου αιώνια θεσμικά κεκτημένα του Δυτικού πολιτισμού θα είναι αδιάφορα στην επιλογή ενός κόμματος εξουσίας. Οι δημοκρατικές εκτροπές θα είναι μέρος της κανονικότητας και αυτονόητες πράξεις κυβερνητικής διαχείρισης. Οι μεθαυριανές εκλογές, αν δεν προκύψει κάτι απρόσμενο, θα ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου σε αυτή την κατεύθυνση και θα είναι μία στιγμή αρνητικής καμπής στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Μετά όλα θα αλλάξουν».
Το ζητούμενο στις χθεσινές εκλογές δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ. Δεν ήταν κάποιο άλλο κόμμα ή ΝΔ. Το ζητούμενο ήταν να αξιολογηθεί ο Ελληνικός λαός στο διλημματικό τεστ : προσωπικό συμφέρον ή τιμωρία μιας ασφυκτικής διαπλοκής; Οικονομική ασφάλεια ή αποκατάσταση δημοκρατικών θεσμών; To test απέτυχε παταγωδώς. Η επιλογή βραχυπρόθεσμης ασφάλειας και κομματικής πειθαρχίας νίκησε. Οι θλιβερές αφορμές «τιμωρίας» παραμερίστηκαν από τους λωτοφάγους. Πανδημία, ελεγχόμενη δημοσιογραφία, υποκλοπές, νόμοι για την ελευθερία του τύπου, καρτέλ ενέργειας, αδιαφανείς αναθέσεις, υποκλοπές κλπ δεν ήταν αρκετά. Ξεχάστηκαν.
Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου, η ιστορική κοινωνική επιλογή καταγράφηκε. Ο φόβος μίας άλλης πολιτικής επιλογής (σωστός ή λάθος δεν έχει σημασία) ήταν ισχυρότερος από την αυτοκάθαρση του σπιτιού μας. Μια ιδιότυπη δημοκρατία της Βαϊμάρης ξεκίνησε ήδη, εδώ στα Βαλκάνια. Ο αποδιοπομπαίος τράγος τώρα, δεν είναι το Εβραϊκό στοιχείο αλλά ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ο Κουτσούμπας, καθετί που θα διατάρασσε ενδεχομένως την καθημερινότητά μας. Όσο για τις αφορμές της εθνικής μας ανάτασης, αρκούν τα fuel pass και τα market pass για να μας κάνουν εθνικά υπερήφανους.
Όχι, δεν θα έρθει κάποιος Χίτλερ σε 14 χρόνια όπως στη Γερμανία. Ο Χίτλερ είναι μέσα μας και μας επιβάλλει τη δουλοπρέπεια, το σκύψιμο, την αδράνεια. Τη συμφιλίωση με το κακό, το διαπλεκόμενο, το διεφθαρμένο. Μας επιβάλει τον φόβο στην αντίδραση και στην υπέρβαση της ατομικής μας ισορροπίας. Η βαλβίδα άνοιξε χθες. Ο ένας άνθρωπος σιχαίνεται τον άλλο γι’ αυτό που έκανε, τα παιδιά τους γονείς τους, εμείς τους νέους που προτίμησαν τον καφέ, οι άλλοι εμάς που δε σκεφτήκαμε «το καλό της Ελλάδας» οι φίλοι τους φίλους. Θα ήταν πολύ ευκολότερο η «προδοσία» να συνέβαινε χθες από πολιτικούς, ο στόχος θα ήταν εμφανής. Έγινε όμως από αυτούς που συνυπάρχουμε στην καθημερινότητά μας, το σπίτι μας, τη δουλειά μας. Δύσκολη η συμβίωση πλέον, το στίγμα θα μείνει για πολύ καιρό.
Η δική μας Βαϊμάρη δεν θα καταλήξει σε κάποιο πόλεμο με εξωτερικό εχθρό. Έχουμε ήδη εμφύλιο εδώ και πολλά χρόνια. Ένα μικρό τσούρμο «ιδεολόγων» από όλες τις παρατάξεις, πολεμάει με τους απολιτίκ, με τους αδρανείς, με τους παρτάκηδες, με τους «γκρινιάρηδες» συνταξιούχους που ξυπνάνε και κοιμούνται με το ΕΚΑΣ, με τους «καμμένους» νέους που επαναστατούν από τα κινητά τους, με τις Κατίνες που επιλέγουν Ράνια Θρασκιά στη βουλή, με τον συνάδελφο – ιθαγενή που ξεχνάει τα Τέμπη με ένα Fuel Pass καθρεφτάκι, με τον εργαζόμενο εταιρείας που παίρνει γραμμή από το αφεντικό να ψηφίσει αυτόν που του δίνει δουλειές, με τον πατέρα μας και τη μάνα μας. Έχουμε πόλεμο και πολύ σκληρό μάλιστα.
Ιστορική η χθεσινή στιγμή. Μια εθνική ντροπή που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια από αυτούς τους λίγους που την κατάλαβαν. Υπάρχει όμως και ένα θετικό. Χθες, για πρώτη φορά, η βαρύτητα καταδίκης του ίδιου του λαού ήταν μεγαλύτερη από την καταδίκη των πολιτικών. Μήπως ήρθε η ώρα της αυτογνωσίας; Να καταδικάζουμε πρώτα αυτούς που υιοθετούν λάθος πολιτικές και όχι αυτούς που τις δημιουργούν;
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
