Πολύ απλά, γεγονότα γνήσιας αθλητικής αναφοράς δε βρίσκουν άκρη στον αξιολύπητο Ελληνικό μονοθεματικό τύπο. Ο θρίαμβος του ιστορικού Απόλλωνα ήταν τόσο «λίγος» για να χωρέσει στα κατ’ επίφαση αθλητικά πρωτοσέλιδα. Είχαν με άλλα να ασχοληθούν.

Διαβάζω στον χθεσινό Αθλητικό (ποδοσφαιρικό) τύπο :

Sportday : Μία μικρή αναφορά κάτω αριστερά

Live Sport : Μία μικρή αναφορά πάνω αριστερά

MetroSport : Καμία αναφορά (Καμία απολύτως έκπληξη, θα ήταν περίεργη η αναφορά σε θριάμβους Αθηναϊκών σωματείων για το Metrosport, είναι σωματεία μίας άλλης χώρας)

Ώρα των Σπορ : Καμία αναφορά (Δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα για το γειτονικό, προσφυγικό σωματείο η φυλλάδα αυτή. Προέχει το μοίρασμα σανού στο κοινό της)

Κόκκινος πρωταθλητής : Καμία αναφορά (Καμία έκπληξη επίσης, προέχει η είδηση ότι προτάθηκε ο Ετέμπο του Άρη)

ΦΩΣ : Η μόνη εφημερίδα που ανέδειξε και τίμησε το γεγονός με πρωτοσέλιδο. Οι ιστορικές αξίες του ιδρυτή Θεόδωρου Νικολαϊδη αποτυπωμένες στην πράξη.

Χθες ο Απόλλωνας γέμισε συγκίνηση όλο τον Ελληνικό αθλητικό μικρόκοσμο που ζει στη σκιά της διαφθοράς, των λαμογιών, της βιτρίνας, του ποδοσφαίρου, του φαίνεσθαι, του αποτελέσματος, της ματαιοδοξίας. Η μικρή αυτή κοινωνία είναι δεμένη ιστορικά με τα σωματεία της αλλά ταυτόχρονα χαίρεται και με τις διακρίσεις των άλλων. Είναι ρομαντική αλλά ταυτόχρονα έχει επίγνωση της θνησιγένειας αυτού που πρεσβεύει. Είναι κλασσική αλλά ταυτόχρονα και ευέλικτη στην ανάγκη της για επιβίωση. Είναι με λίγα λόγια ενδιαφέρουσα, πολύ ενδιαφέρουσα.

Όλη αυτή η μυρωδάτη αύρα δε βρήκε θέση σε μία γωνιά της βιτρίνας ούτε χθες. Το γεγονός ότι η διάκριση προήλθε από ένα συνοικιακό σωματείο που έσπασε το καρτέλ των μεγάλων αφεντικών που λυμαίνονται τον Ελληνικό αθλητισμό, ούτε αυτό ήταν αρκετό. Ο συστημικός τύπος δεν είχε χρόνο να διακόψει για λίγο την αδιάλειπτη πεολειχία προς τα αφεντικά και τις λοβοτομημένες μάζες για να αναδείξει μία όμορφη ιστορία άλλης εποχής.

Είναι τίμημα και ταυτόχρονα ευλογία η μοναξιά. Με αυτή συμβιώνει ο Ελληνικός αθλητισμός που δεν φωτίζεται από τον προβολέα της ποδοσφαιρικής τοξικότητας. Παρέες, γειτονιές, ιστορίες δρουν, αγωνίζονται, παλεύουν συμβιβασμένες με το λούμπεν γοητευτικό περιθώριο. Γνωρίζουν τη μοίρα τους, τη μιζέρια την κάνουν ευτυχία.

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.