Πλησιάζει το Πάσχα και το απόσπασμα από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο ΙΘ(19) 1-16 είναι το πιο αντιπροσωπευτικό για την προχθεσινή ποδοσφαιρική «σταύρωση» στον σύγχρονο Γολγοθά προπονητών, τον λόφο της Καστέλλας. Το ποιος παίζει το ρόλο του Ιησού, ποιος του Πιλάτου και ποιοι των αρχιερέων, μπορείτε να το αντιληφθείτε χωρίς μεγάλη προσπάθεια.
Ο Κύριος Μίτσελ Γκονζάλεθ, ο θρύλος του Μπερναμπέου, έβαλε στις βαλίτσες του αμαρτίες που δεν του αναλογούσαν και ως τζέντλεμαν πήρε την αρχοντιά του και έφυγε από τη Βαλκανική μπανανία. Οι τοξίνες του φετινού Ολυμπιακού ήταν απλά κλεισμένες σε ένα κουτί για μερικούς μήνες και στην πρώτη ευκαιρία ξεχύθηκαν στο αριστοκρατικό πρόσωπο του άμοιρου Μαδριλένου.
Η χθεσινή φυγή του Μίτσελ είναι μία μαύρη σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού, αντίστοιχη με αυτές των δηλητηριασμένων νερών της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, της παράγκας του μπάρμπα Θωμά και της φυγής του Μπλαχίν. Μία έκφραση ύψιστης αλαζονείας, έπαρσης και ασέβειας σε μία παγκόσμια αξία.
Στο άθλημα των καταδύσεων, ο κάθε αθλητής βαθμολογείται βάσει του βαθμού δυσκολίας της κατάδυσης. Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, η σωστή αξιολόγηση ενός προπονητή γίνεται όχι με στατιστικά αποτελέσματα αλλά με τον συντελεστή δυσκολίας που προκύπτει από το timing και τις συνθήκες της δράσης του. Ο Μίτσελ ανέλαβε μία ομάδα σε απόλυτη αποσύνθεση, μία ομάδα που έσπαγε το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο στην οργανωτική της συνέπεια. Παίκτες έφευγαν, παίκτες ήταν υπό παραχώρηση, άλλοι έψαχναν ομάδα, άλλοι γύριζαν από δανεισμό, άλλοι έρχονταν και έφευγαν αμέσως, άλλοι είχαν ψυχολογικά, άλλοι ήταν χωρίς κίνητρα μια και δεν υπολογίζονταν. Βαθμός δυσκολίας 4.8 με ανώτερο το 4.8.
Ecce Homo. Προσκλήθηκε ένας άνθρωπος με όρεξη για δουλειά και ήρθε να υπηρετήσει το σύλλογο που αγάπησε τα 2 πρώτα χρόνια της θητείας του και του πρόσφερε διεθνές κύρος. Τα πεπραγμένα του, 6 μήνες τώρα, ήταν θετικά ίσως και ανώτερα του αναμενόμενου. Έγινε ξεσκαρτάρισμα παικτών, αναδείχθηκε ο Ντόι, υπήρξε μία σταθερότητα στην ενδεκάδα, περισσότεροι αυτοματισμοί. Λίγο η δουλειά, λίγο η φανέλα, ο Ολυμπιακός ξαναέγινε ανταγωνιστικός και επανάκτησε λίγο από τη χαμένη του αγωνιστική αξιοπρέπεια.
Όχι, ο Μίτσελ Γκονζάλεθ δεν συγκαταλέγεται στους μεγάλους προπονητές της Ευρώπης, δεν έχει μεταβεί στον μεταμοντερνισμό του Γκουαρντιόλα, του Κλοπ, του Τούχελ, δεν είναι αυτός που μπορεί να επενδύσει μία ομάδα μακροπρόθεσμα για την υπέρβασή της. Ήταν όμως ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή, αυτός που έκανε το ασκέρι, τακτικό στρατό, μία προσωπικότητα αξιοσέβαστη που «έσβηνε» φυγόκεντρες τάσεις στα αποδυτήρια. Οι «γκέλες» ήταν υπαρκτές, όχι όμως περισσότερες από αυτές των 3 άλλων ανταγωνιστών που ξεκίνησαν τη σεζόν με πολύ καλύτερες συνθήκες. Ποιος θα μπορούσε να μετατρέψει, άλλωστε, ένα αγωνιστικό κουφάρι σε ένα καθαρόαιμο μέσα σε 6 μήνες;
Αυτό όμως που εξόργισε τους αυθεντικούς Ολυμπιακούς δεν ήταν τόσο η παραίτηση αλλά ο τρόπος. Ένας άνθρωπος που ήρθε με αγάπη να βοηθήσει, έφυγε απροστάτευτος, εκτεθειμένος, σημαδεμένος. Ο Μίτσελ έγινε, άθελά του, θύμα της επιτυχίας που ο ίδιος προκάλεσε. Όσο η διαφορά ήταν -12 βαθμοί, το μυαλό του οργανισμού Ολυμπιακός συμβιβαζόταν με το μοιραίο και εστίαζε στο πως θα επανακάμψει ο σύλλογος τη νέα χρονιά. Όταν ο Ολυμπιακός επανήλθε στον ανταγωνισμό, το δηλητήριο της αλαζονείας και το στρες του μονάρχη έκαναν το θυμικό να εστιάσει σε εκείνα τα μικροπράγματα που αφορούν την εδραίωση της απόλυτης κυριαρχίας. Κάποιες αλλαγές παικτών που δεν ταίριαξαν, κάποια σφυρίγματα διαιτητών, κάποιες λανθασμένες τακτικές κλπ. Αυτά τα μικρά και υποδεέστερα αποδείχθηκαν μεγαλύτερα από όλα αυτά που επανάφεραν τον σύλλογο στον ανταγωνισμό. Επικράτησαν πανηγυρικά στο μυαλό κάποιων που μιλούσαν τον Σεπτέμβριο για τα μακροπρόθεσμα. Επανήλθαν στα φθηνά βραχυπρόθεσμα.
Και λίγα λόγια για τη Θύρα 7. Έφηβος, έπαιρνα το 130 τα μεσημέρια και πήγαινα στο Φάληρο στην 7 ή στην 6. Δίπλα μου, κάτω από τον πίνακα, βρίσκονταν όλα τα ιδρυτικά μέλη της Θύρας 7 και αυτή η γειτνίαση, στην εφηβική μου παρόρμηση, ήταν μία εξπρεσιονιστική εμπειρία ζωής. Όσο και αν δεν μπορούν να προσδιοριστούν ως πρότυπα ζωής, κάποιοι χαρακτήρες ήταν ριζοσπαστικά αυθεντικοί άρα και ενδιαφέροντες. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπήρχε η ποδοσφαιρική «κατήχηση» άλλων εποχών που είχε ιδεολογικό υπόβαθρο. Έτσι, ακόμα και οι ακρότητες είχαν αφετηρία αυτή τη γοητευτική ψευδαίσθηση που μας δένει μικρούς με ένα σύλλογο.
Αναρωτιέμαι για τη Θύρα 7 του 2023, ποιοι είναι οι συγγραφείς του κειμένου μετά το 3-0 του κυπέλλου και ποιοι μετά τον αγώνα με τον Άρη; Πως είναι δυνατόν ένας οργανισμός που ακόμα και πρόσφατα έπαιρνε θέση σε κοινωνικά θέματα με μία αγωνιστικότητα και μία αίσθηση του αυτονόητου, να εκφράστηκε με τέτοιο τρόπο; Υπήρξε κάποιο παρασκήνιο που δεν το γνωρίζουμε; Δεν μπορώ να κατανοήσω τις προθέσεις τους αλλά δεν είναι δυνατόν να ασκείται ψυχολογική βία σε έναν άνθρωπο καλοπροαίρετο που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τις επιδιώξεις όλων στην ομάδα. Πως μπορεί να στοχοποιείται τόσο βάναυσα μία τακτική επιλογή ή μία στιγμιαία αγωνιστική αποτυχία; Το λάθος (αν υπάρχει) αξιολογείται, δεν ενοχοποιείται. Ενοχοποιείται η πρόθεση, η αδιαφορία, το παρασκήνιο. Από που και ως που η συμμετοχή του Τζολάκη ή του Βρουσάι στο κύπελλο να είναι αφορμές για να «κυνηγηθεί» ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα βίωνε την ανάκαμψη του Ολυμπιακού πιο πολύ από όλους;
Αν νομοτελειακά υπάρχει ένας ρόλος στη Θύρα 7 (και σε κάθε σύνδεσμο οπαδών) στο Ελληνικό ποδόσφαιρο του 2023, είναι ο θεματοφύλακας των αρχών που χτίστηκε ο Ολυμπιακός κάποιες άλλες εποχές. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Με την αντιμετώπιση του Μίτσελ, όχι μόνο δεν δικαιολόγησαν αυτό το ρόλο αλλά μετατράπηκαν σε έναν τεχνικό σύμβουλο, αντίστοιχο του Super 3 τις προηγούμενες δεκαετίες. Μόνο σεβασμός και αγάπη σε ανθρώπους που προσπάθησαν και προσπαθούν. Και κάτι σημαντικό : επειδή είχα συμμετάσχει μία χρονιά ως συνεργάτης σε ένα σύλλογο, το συμπέρασμά είναι ότι η επιθυμία ενός προπονητή για διάκριση είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα της επιθυμίας ενός ολόκληρου γηπέδου μαζί. Ο προσωπικός εγωισμός για επιτυχία σε συνδυασμό με τη μοναξιά της απολογίας σε κάθε αγωνιστική αποτυχία, κάνουν το κίνητρο πολύ πιο δυναμικό.
Το ξενέρωμα ήταν βαρύ, ήταν καθοριστικό. Πολλά τα τηλέφωνα φίλων από προχθές, μεγάλη η απογοήτευση για την περηφάνια τους. Η αυτοεξορία τους από το Καραϊσκάκη εδραιώθηκε μετά από αυτό. Θα επανέλθω προσεχώς με άλλο άρθρο για την ιδεολογική μετάλλαξη του ΟΣΦΠ. Αρκούμαι για επίλογο στο εξής : Υπάρχουν πολλά διαφορετικά πεδία συναισθηματικής ταύτισης με ένα σύλλογο. Ιστορικά, ιδεολογικά, αξιακά, αγωνιστικά. Όταν το υπαρξιακό, μοναδικό κίνητρο στον Ολυμπιακό είναι, πλέον, αυτό της αγωνιστικής υπεροχής, τότε αντίστοιχες συμπεριφορές σε αναλώσιμους προπονητές θα καταστούν αυτονόητες στη συνείδηση του κόσμου. Η συμπεριφορά σε αυτούς που τιμάνε με την προσπάθειά τους το σύλλογο είναι από μόνη της ένα πρωτάθλημα.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
