Ένα άλλο κλειδί, το κλειδί 2019 του Μεγάρου Μαξίμου παραμένει πάντα γυρισμένο. Γύρισε μία φορά και από τότε εκτροχιάζει μία χώρα επί 4 χρόνια. Προκαλεί πυρκαγιές, υγειονομικές καταστροφές, θεσμικές εκτροπές, οικονομικά σκάνδαλα. Επιχειρείται να γυρίσει μόνο όταν συμβεί το κακό και αυτό στιγμιαία, ίσα ίσα για να κάνει θόρυβο και επικοινωνιακή χειρομάλλαξη.
Το κείμενο αυτό προκύπτει αυθόρμητα από το συντονισμό της σκέψης καθενός από μας με αυτή του σταθμάρχη της Λάρισας. Δεν απαιτείται μία οξεία συναισθηματική νοημοσύνη αλλά μία απλή ανασκόπηση με την πάλη που είχε κατά καιρούς ο καθένας μας με τις Ερινύες του. Όταν μας κυνηγούσαν και μας ξέσκιζαν στον ύπνο για τις συνέπειες που προκάλεσε κάποιο λάθος μας. Συντονιζόμαστε με τα γιατί του, τους εφιάλτες του, τον αριθμό 118 που θα του τρυπάει το μυαλό όλη του τη ζωή, με την ανάμνηση της μοιραίας λησμονιάς της επαναφοράς του κλειδιού. Συντονιζόμαστε με την αυτό – ακύρωση της ίδιας του της ύπαρξής και το «αν» ενός ανθρώπινου λάθους.
Το απρόσμενο της χθεσινής τραγωδίας είναι η παράκαμψη της οργής του κόσμου από τον τεχνικά υπεύθυνο άμοιρο σταθμάρχη. Το ανθρώπινο λάθος μπαίνει στον ένα δίσκο της ζυγαριάς και υπολείπεται αισθητά από το βάρος της έλλειψης τεχνολογικής υποστήριξης ασφάλειας. Μία αυτονόητη συνθήκη στο 2023 που προστατεύει το σύνολο από την ανθρώπινη αδυναμία. Ακόμα και η επαγγελματική προχειρότητα δικαιολογείται, εν μέρει, αναλογιζόμενοι το primitive σκηνικό της επαγγελματικής του δράσης. Το ανάθεμα τώρα κατευθύνεται αλλού, για τον σταθμάρχη υπάρχει κατανόηση.
Η οργή παρέκαμψε τον 60χρονο σταθμάρχη και έπεσε σε αυτούς που ήδη από χθες άρχισαν να τον χρησιμοποιούν ως εξιλαστήριο θύμα. Τους συστημικούς δημοσιογράφους, τους κομματάνθρωπους της κυβέρνησης και πάνω απ’ όλα, στον «σταθμάρχη» της Ηρώδου του Αττικού. Το απογευματινό του διάγγελμα, copy paste αυτών μετά από τις πυρκαγιές του 21 και τον αποκλεισμό της Αττικής οδού, στερούταν αστικού πολιτισμού, πολιτικής ηθικής, αυτοκριτικής και επαφής με την πραγματικότητα.
Η στοχοποίηση της στιγμιαίας ανθρώπινης αδυναμίας είναι μία άνανδρη υπεκφυγή για την χρόνια αδράνεια του εκσυγχρονισμού των συστημάτων ασφαλείας αυτού του μοιραίου μέσου. Μία αδράνεια που δεν ήταν ανθρώπινο λάθος ούτε ακούσια. Είχε μπόλικη διαπλοκή, διαφθορά, γραφειοκρατία και υπόγειες παρεμβάσεις από άλλα μέσα μεταφοράς που δεν έχουν κανένα όφελος από τον εκσυγχρονισμό αυτής της ρημάδας γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη, τους παραχωρησιούχους που εκμεταλλεύονται τα διόδια και τις αεροπορικές εταιρείες που έχουν τη γραμμή Αθήνα Θεσσαλονίκη. Ότι γινόταν επί χρόνια με τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου.
Ο «σταθμάρχης» του Μαξίμου, ας ψάξει τον ένοχο στην εσκεμμένη αδράνεια των μηχανισμών του υπουργείου που επιτηρούσε ένα ολόκληρο επιτελικό κράτος και στην απέχθειά τους στις αθόρυβες υποδομές που δεν φέρνουν ψήφους. Το ψηφιακό κράτος δεν είναι τα fuel pass τα market pass και οι πιασάρικες εφαρμογούλες του gov.gr αλλά η εφαρμογή της τεχνολογίας στην ασφάλεια και την καθημερινότητα του πολίτη. Ανεπάρκεια, διαπλοκή και αναβλητικότητα σε ένα μείγμα που χαρακτηρίζει την ουσία της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής.
Όσον αφορά τον λαθρεπιβάτη του τραίνου Ελλάδα, τον Ελληνικό λαό, θα υφίσταται πολλούς ακόμα εκτροχιασμούς όσο μένει αδρανής στη θέση του και δεν αντιδρά στους μηχανοδηγούς που κατά καιρούς τον μετακινούν. Σε 4,5 μέρες θα επιστρέψει πανηγυρικά στην μιζέρια του.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
