του Πέτρου Κένερ
Το να είσαι ποδοσφαιριστής είναι απλό και εύκολο, ενώ ταυτόχρονα είναι σύνθετο και δύσκολο.
Απλό και εύκολο, γιατί αγαπάς τόσο πολύ αυτό που κάνεις, που κάποιες στιγμές νιώθεις ότι ενώ πληρώνεσαι γι’ αυτό, θα πλήρωνες ευχαρίστως για να κάνεις κάτι που τόσο πολύ αγαπάς. Και όμως πληρώνεσαι…
Σύνθετο και δύσκολο, γιατί η ισορροπία ψυχής, σώματος και πνεύματος είναι σχεδόν απίθανο να επιτευχθεί σε κάθε αγώνα.
Από τη φύση του το ποδόσφαιρο περιέχει μια σχεδόν αδύνατη αντίφαση. Δηλαδή, για να νικήσουμε πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά, να παίξουμε με πάθος (καρδιά – συναίσθημα), ενώ ταυτόχρονα πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε απόλυτα ήρεμοι (μυαλό - λογική).
Γι’ αυτό, σ’ αυτό τον κόσμο του ποδοσφαίρου, τον παθιασμένο κι ανταγωνιστικό, ως κορυφαία ικανότητα παρουσιάζεται η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.
ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ = Η δυνατότητα να κυριαρχείς πάνω στο πάθος σου χωρίς να το ελαττώνεις.
Η αντίληψη του φιλάθλου-οπαδού ότι είσαι επαγγελματίας και οφείλεις να παίζεις πάντα καλά, είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι αδύνατον. Αυτό ισχύει σε όλα τα επαγγέλματα, αλλά, ειδικά στο ποδόσφαιρο, ένα παραπάνω. Εν αντιθέσει με ατομικά αθλήματα, ακόμα και με πολυπληθή χορευτικά συγκροτήματα που 40 ή και 50 άνθρωποι συγχρονίζονται και κάνουν μαζί μία κίνηση –απόρροια πολλών προπονήσεων– στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει όμοια φάση. Δεν υπάρχει όμοιο γκολ. Όσες προπονήσεις και αν κάνεις, όση εμπειρία και αν διαθέτεις, πάντα, σε κάθε αγώνα, θα πρέπει να δημιουργείς και να ανταποκρίνεσαι σε νέα δεδομένα.
Το γιατί ο φίλαθλος, αλλά και πιο πολύ ο οπαδός, έχει αυτές τις «παράλογες» απαιτήσεις, είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα άρθρο. Γιατί δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό το ερώτημα. Έχουν γραφεί βιβλία και βιβλία για το θέμα. Η ταύτιση του οπαδού με τον ποδοσφαιριστή και την ομάδα του είναι το μικρότερο κακό, αν σκεφτεί κανείς ότι η ταύτιση λ.χ. του οπαδού με πολιτικό, ή θρησκευτικό ηγέτη, έχει –ιστορικά– εγκληματικά αποτελέσματα. Θρησκευτική αίρεση, με εντολή του ηγέτη της, προέβη σε ομαδική αυτοκτονία το 1999, γιατί πίστευε ότι το 2000 θα ήταν το τέλος του κόσμου.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στον ποδοσφαιριστή. Δεν είναι ρομπότ. Αν ένα γήπεδο τον γιουχάρει ή τον βρίζει με ρυθμό, το πιο πιθανό είναι όχι μόνο να μην τον νοιάζει, αλλά να του ενισχύει την όρεξη να βρει τη φάση που θα «μιλήσει» μέσα στο γήπεδο, χωρίς να βγάλει μιλιά.
Η υπερεκτιμημένη αντίληψη του 12ου παίκτη, είναι όπως λέγαμε παλιά «για να πουλάνε οι εφημερίδες», ή, στο σήμερα, να κονομάνε κάποια site και όχι μόνο. Εννοείτε ότι συντηρείται από τις ομάδες για πώληση εισιτηρίων. Η Αργεντινή στον πρόσφατο τελικό έχασε μέσα στην Αργεντινή από τη Βραζιλία, και η Αγγλία, πάλι σε πρόσφατο τελικό έχασε μέσα στην Αγγλία από την Ιταλία. Τα γήπεδα «έβραζαν» από δωδέκατους παίκτες των γηπεδούχων.
Δια ταύτα; Δεν υπάρχει δια ταύτα. Δυο κουβέντες μόνο, έτσι για να κλείσουμε πιο ευχάριστα.
Το μεγαλύτερο κίνητρο για τον επόμενο αγώνα ενός ποδοσφαιριστή είναι να ξέρει ότι ο κόσμος τού έχει συγχωρέσει τα λάθη του προηγούμενου αγώνα. Είναι αυτό που λέμε και στη ζωή «στα δύσκολα θέλω να κρατήσεις χαρακτήρα». Πιστέψτε με, του ανεβάζει την αυτοεκτίμηση, την ψυχολογική του κατάσταση και θέλει να ανταποδώσει.
ΥΓ: Όταν ακούτε «η ομάδα δεν έχει καλή ψυχολογία» είναι σαν να λέμε για κάποιον που έχει καρδιακό πρόβλημα «ο ασθενής δεν έχει καλή καρδιολογία». Κάποιοι από αυτούς που το λένε έχουν και εκπομπές στην τηλεόραση. Ψιλά γράμματα; Ψηλά ή χαμηλά, να προσέχεται τα ψιλά…
Πέτρος Κένερ
Καθηγητής ποδοσφαίρου – Δημοσιογράφος
(Βετεράνος ποδοσφαιριστής)
