Ας ξεκινήσουμε από την ίδια τη διοργάνωση. Με διαφορά λίγων ημερών, ο μεν τελικός κυπέλλου στο μπάσκετ έγινε στο επιβλητικό «Δύο Αοράκια» ενώ το final four του βόλλευ έγινε στο μικρούλι Λίντο. Ο υπουργός, βουλευτής Ηρακλείου γαρ, κατάφερε να δώσει και τις 2 διοργανώσεις στην πόλη του. Βλέπετε, έρχονται εκλογές σε 2,3 μήνες και ότι ψηφαλάκι πάρουμε καλό είναι. Όμως, τι εντύπωση προκάλεσε, αλήθεια, σε έναν ουδέτερο άνθρωπο του αθλητισμού αυτή η υποτιμητική επιλογή για το βόλλευ; Δεν ξέρω αν ο υπασπιστής της Ντόρας ήταν τσακωμένος με το Δήμο Ηρακλείου, ούτε τι εισηγήσεις είχαν γίνει. Το αποτέλεσμα είναι πως σε ένα κοινό σκηνικό, την πόλη του Ηρακλείου, το ένα έγινε εκεί και το άλλο αλλού. Ρίξιμο, ανισότητα, φτύσιμο. Σαν να βγαίνεις με 2 κοπέλες ταυτόχρονα και τη μια να την πηγαίνεις στη σουίτα του Ledra Marriot με τις πρωινάρες της και τα spa της ενώ την άλλη στα απλά rooms του Priamos και μετά ταξί για το σπίτι. Είμαστε large με όλες τις γυναίκες κύριε υπουργέ, είναι κανόνας.
Το τάραφλεξ ήθελε λίγο σκούπισμα πριν τους αγώνες. Ακόμα και από την τηλεόραση φαινόταν η σκόνη.
Μας άρεσε πολύ το χορευτικό πριν την απονομή. Ωραίες φορεσιές, υπέροχοι χορευτές, χορεύτριες και μουσικοί. Ο πιτσιρίκος είναι ταλέντο, προσέξτε τον. Το γεγονός ότι παίκτριες και παράγοντες δεν μιλούσαν μεταξύ τους και χάζευαν το θέαμα σημαίνει ότι η επιλογή ήταν πολύ καλή.
Η Χατζηγρηγορίου της Βούλας μπήκε ακομπλεξάριστη και πήγε να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Αυτό, ωστόσο, που έμεινε είναι το πόσο ευτυχισμένη ένοιωθε σε κάθε πόντο, το πόσο αυθόρμητα γελούσε, το πόσο ζούσε το παιχνίδι. Έδειξε πόσο σημαντικό είναι μια αθλήτρια να διασκεδάζει με το παιχνίδι. Έδειξε ότι η υψηλή απόδοση είναι προϊόν της ψυχικής ελευθερίας και του συνδυασμού των κανόνων της τακτικής με τη χαρά της συμμετοχής. Μπράβο στη Νεφέλη, οι εκφράσεις της μου θύμισαν τον Πανναξιακό του 2018 που με τη δημιουργική χαλαρότητα μιας παρέας κατάφερε να πάει τελικό.
Μάρθα Ανθούλη, Ελληνίδα Γκάμοβα, δεν μπορώ να σε φανταστώ να πηγαίνεις του χρόνου στο παγωμένο Wisconsin, παρά την υποτροφία που έχεις πάρει και παρότι θα πετάγεσαι δίπλα στο Μιλγουόκι να βλέπεις τους Αντετοκούμπο. Είσαι ειδική περίπτωση και απλά θα χάσεις 3,4 χρόνια να ξυπνάς στις 6 για βάρη και να γυρνοβολάς στις πολιτείες της Αμερικής. Με δεδομένο ότι δεν θα ασκήσεις τις σπουδές σου μέχρι τα 35 που έχεις προοπτικές top καριέρας, γιατί δεν κάνεις ότι και η Βασιλαντωνάκη που έφυγε μικρή για Ιταλία; Ούτε ένας χρόνος χαμένος. Οι ειδικές περιπτώσεις πρέπει να τελειοποιούνται και να εξαργυρώνουν το ταλέντο τους στις μεγάλες ομάδες που θα παίζουν. Ξανασκέψου το λοιπόν. Εισιτήριο one way για Ιταλία και απόλαυσε την καριέρα σου χωρίς νοσταλγίες και ανασφάλειες.
Το χαμόγελο της Εύας Χαντάβα αποτελεί ένα τέλειο αγχολυτικό και μια ψυχοθεραπεία υψηλών απαιτήσεων. Είναι ένας συνδυασμός Zoloft, Xanax και Zinovat μαζί. Παραμένει για 31 χρόνια ένα μείγμα παιδικότητας, ευζωίας και χαράς της ζωής. Τα ζυγωματικά και τα χείλη ελεύθερα, χωρίς κάποιο φίλτρο να μπαίνει εμπόδιο στη διαδρομή του συναισθήματος προς την τελική έκφραση. Παρότι με εκνεύρισε πρόπερσι με τις δηλώσεις της περί επαγγελματικού γυναικείου βόλλευ και αναγκάστηκα νυχτιάτικα να γράφω άρθρα, αυτό το παιδικό χαμόγελο είναι σημείο αναφοράς στα μικρά καθημερινά πράγματα που μας αλλάζουν τη διάθεση προς το καλύτερο.
Ο Οικονόμου είναι από το Σάββατο ο μόνος Έλληνας προπονητής με 3 διαφορετικούς τίτλους. Ο ένας, το super cup, έγινε μία μόνο χρονιά και μάλλον δεν θα ξαναγίνει, οπότε θα παραμείνει δια βίου ο μόνος με αυτή τη διάκριση. Θεωρείται δεδομένο ότι θα είναι και ο πρώτος που θα αντισταθεί «σκυλίσια» σε κάθε σκέψη επαναφοράς αυτής της διοργάνωσης στο μέλλον.
Ο κος Καλλιμάνης ήταν άτυχος. Τελείωσαν τα μετάλλια στο δίσκο και έμεινε χωρίς αναμνηστικό στην απονομή. Την επόμενη φορά η ΕΟΠΕ να αφήσει τις τσιγκουνιές και να φτιάξει 5,6 μετάλλια παραπάνω καλού κακού. Αν περισσέψουν, ας τα πάει στο Ριχάρδο και να πάρει τα λεφτά πίσω (σε τιμή κοσμήματος).
Αυτό με τις πλακέτες έχει καταντήσει αηδία. Πλακέτα στον περιφερειάρχη, πλακέτα στον αντιπεριφερειάρχη, πλακέτα στον αντιδήμαρχο, πλακέτα στον υπεύθυνο καθαριότητας, στον πρόεδρο του 15μελούς, στην καθαρίστρια του γηπέδου. Έλεος, σιχαθήκαμε με αυτό το αναχρονιστικό και βαρετό πράγμα. Οι τιμητικές διακρίσεις τέτοιου επιπέδου ας γίνονται πλέον διακριτικά, στοχευμένα και με μεγαλύτερη φαντασία.
Παρατήρησα στο ίντερνετ την κοινή «αντιπολεμική» φωτό» με τα μπλουζάκια BLOCK the WAR και PEACE του ΠΑΟ και του ΑΟ Θήρας, με την υποσημείωση ότι το Ελληνικό βόλλευ έστειλε μήνυμα ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μου από τη Μόσχα, ο Βλαντίμιρ Πούτιν που παρακολουθούσε το final four, συγκινήθηκε και πήρε τηλέφωνο τον Ζελένσκι (που και αυτός έβλεπε το final four) και αποφάσισαν κατάπαυση πυρός και άμεσες συνομιλίες. Η φωτό φόρτισε επίσης συναισθηματικά και τον Ταγίπ Ερντογάν, την Ούρσουλα Φον ντερ Λαϊεν και τον καγκελάριο Σολτς (που επίσης έβλεπαν το final four) και κανόνισαν όλοι μαζί ειρηνευτική συνάντηση στις Βρυξέλλες.
Για να σοβαρευτούμε, ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αντιμετωπίζεται με ένα μπλουζάκι. Πολύ πιο σοβαρό είναι το γεγονός ότι κάποιοι αισθάνονται πως με τέτοιες βιτρινίστικες ενέργειες κάνουν το χρέος τους και κοιμούνται μετά με μια αίσθηση πληρότητας. Ο μόνος κερδισμένος από τέτοιες κινήσεις είναι ο τυπογράφος των t shirt. Ο πόλεμος, πριν ξεκινήσει, χρειάζεται επαγρύπνηση και δημιουργική διπλωματία ενώ όταν γίνει χρειάζεται ακτιβισμό προσωπικού κόστους. Όσοι παράγοντες και αθλήτριες γουστάρουν να βοηθήσουν ας απευθυνθούν στους φορείς που καταγράφουν τους 11.500 πρόσφυγες που έχουν ήδη έρθει και ας φιλοξενήσουν στο σπίτι τους κάποιους από αυτούς. Όταν πάλι έρθει η στιγμή και τελειώσει, ας βοηθήσουν εθελοντικά στην αποκατάσταση της κανονικότητας των περιοχών που υπέφεραν. Τρόποι υπάρχουν.
Είναι κρίμα κάποιες αθλήτριες με προσωπικότητα να αρέσκονται σε τέτοια χαζοχαρούμενα happenings και να μη δηλώνουν είτε την άρνηση τους είτε μια εναλλακτική πρόταση. Η Παπαφωτίου πχ, έχει μια βιωματική εμπειρία ενός project που οργάνωσε η ίδια πριν λίγα καλοκαίρια και είχε σημείο αναφοράς την πράξη και το προσωπικό κόστος. Φτύσε τους στα μούτρα, τουλάχιστον εσύ Αθηνά, γαμώ τα μπλουζάκια μου.
Πάμε τώρα στον ΑΟ Θήρας. Παρακολούθησα με προσοχή και τους 2 αγώνες. Όλος ο οργανισμός ΑΟ Θήρας, αθλήτριες, staff κλπ, εξέπεμπε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε εκφράσει ένα χρόνο πριν, στον τελικό με τον ΠΑΟΚ. Πέρσι, είχε κατέβει στον αγώνα με μια «τουπεδιά» που έκανε, μετά λύπης μου, την κοινωνία των αθλητριών των άλλων συλλόγων να υποστηρίζουν τον ΠΑΟΚ. Προκάλεσε, δηλαδή, την αντιστροφή των άγραφων κανόνων που θέλουν το ουδέτερο κοινό να είναι συναισθηματικά εγγύτερα προς τον πιο αδύναμο σε σχέση με τον δεινόσαυρο. Φέτος, υπήρξε μια στάση ρεαλιστική, μια νοοτροπία … «παλεύουμε και ότι βγει». Αυτό έβγαλε μια θετική αγωνιστική αύρα που τη λάβαμε ξεκάθαρα όλοι μας.
Επειδή άκουσα κάποιες ανοησίες περί ομάδας loser κλπ, να πω τα εξης : Η εννοια του «loser» αναφέρεται στην επαναλαμβανόμενη, εγγενή αδυναμία διαχείρισης σημαντικών αγώνων (συνήθως τελικών) ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ οι συνθήκες είναι τουλάχιστον ισότιμες. Όταν οι συνθήκες είναι μη ευνοϊκές, η έννοια «loser» δεν υφίσταται. Ο ΑΟ Θήρας, μολονότι και στους 3 τελικούς ήταν ένα κλικ αγωνιστικά κατώτερος σε ρόστερ από τους αντιπάλους, έβγαλε ανταγωνιστικότητα που ανταποκρινόταν στις δυνατότητές του με μικρές αποκλίσεις. Δεν «κάθισε», δεν παρέδωσε πνεύμα, δεν λύγισε. Αυτό που μετράει στο κτίσιμο της φήμης ενός συλλόγου είναι η επαναληψιμότητα. Η σταθερή παρουσία στο top και όχι οι ιστορικές κοιλιές. Να τρυπώνει, μέσω της επανάληψης, στο υποσυνείδητο των φιλάθλων.
Τελειώνω, σχολιάζοντας τμήμα ανακοίνωσης του ΑΟ Θήρας . Μετά λοιπόν τον νικηφόρο ημιτελικό, αναφέρεται κάπου η φράση … «με τους 50 ηρωικούς οπαδούς στο πλευρό τους» … κλπ. Στέκομαι στον όρο «ηρωικοί». Ηρωικοί γιατί; Πήγε να τους πάρει ελικόπτερο από τη Μαριούπολη; Ήρθαν με κομβόι από το Χάρκοβο; Έφτασαν στο Ηράκλειο από τη Σαντορίνη κολυμπώντας; Μήπως ο όρος όχι απλά ήταν υπερβολικός αλλά έφτανε στο κατώφλι της ιεροσυλίας; Δεν πειράζει όμως, αυτές οι «Βαλαωρίτιες» ανακοινώσεις του Πολίτμπιρο του ΑΟ Θήρας είναι το ψωμί μας. Με αυτές μεγαλώσαμε, αυτές αναμένουμε κάθε Σάββατο. Απλά, τις αγαπάμε.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
