Στη μεν Γλυφάδα, έχει ήδη τοποθετηθεί στην κορυφή του Υμηττού, στο δε νησί μου ετοιμάζεται να κρεμαστεί την Πέμπτη από ένα γερανό και να προκαλέσει δάκρυα συγκίνησης στους «Φιλέλληνες» πατριώτες μου. Όλο αυτό μου θυμίζει το εφηβικό … «Έλα να τις μετρήσουμε να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη». Μεταξύ Γλυφάδας και Σαντορίνης δεν υπάρχει όμως μέτρο σύγκρισης γιατί η ματαιοδοξία δεν έχει μονάδα μέτρησης.
Αν οι παραπάνω κινήσεις είχαν σκοπό την καταγραφή στα ρεκόρ Guinness, ο πρώτος που θα ανέβαινε στο γερανό να κρεμάσει τη σημαία θα ήμουν εγώ. Τι καλύτερο από μια διεθνή χαριτωμενιά που θα μείνει και στην ιστορία. Επειδή όμως η ρητορική που συνοδεύει το παραπάνω εγχείρημα δεν αφορά τα Guinness αλλά πατριωτικές ονειρώξεις, τα πράγματα σκοτεινιάζουν. Πρωτεργάτες Γιάννη και Βασίλη, η ιδέα σας ξεκίνησε αυθόρμητα και καλοπροαίρετα αλλά φωτίζετε, άθελά σας, λάθος σημεία της έννοιας σύμβολο. Τα σχόλια δεν στοχοποιούν κάποιον απαραίτητα.
Αλήθεια, αυτός που ξεφεύγει από τα ανθρώπινα μέτρα για να εντυπωσιάσει πατριωτικά, έχει ποτέ κάνει μια ανασκόπηση για να δει τι ρόλο έπαιξε η αμετρία στον Ελληνικό πολιτισμό; Απολύτως καμία. Και στην Αρχαία Ελλάδα και στην Ελληνιστική περίοδο και στο Βυζάντιο το μέτρο ήταν ο νοητός κανόνας. Στην αρχιτεκτονική, στα εικαστικά, στον τρόπο του νοείν. Μία συνθήκη που ξεπεράστηκε μόνο τις τελευταίες 3 δεκαετίες από τους Νεοέλληνες. Μην πάτε μακριά, τα ξωκλήσια μας στις πλαγιές, τα έθιμα του Πάσχα, η Αρχαία Θήρα, η παλιά αρχιτεκτονική των χωριών μας εκπέμπουν λιτότητα, ταπείνωση και αίσθηση του ανθρώπινου μέτρου.
Οι κραυγαλέες πατριωτικές υπερβολές προδίδουν τα μαύρα μεσάνυχτα που έχει ένας ομφαλοσκόπος υπερπατριώτης με τις έννοιες πατρίδα, ιστορική μνήμη, έθνος. Κάπου μέσα στα χωράφια με τον άουστρα έχασε το κορδόνι που τον συνδέει με την ιστορία του. Η σημαία, η φουστανέλα, ο εθνικός ύμνος, είναι σύμβολα παραπομπής στην εθνική μνήμη αλλά και αφορμή περισυλλογής για το κατά πόσο και πως τη συνεχίζουμε σε προσωπικό βαθμό. Δεν είναι εικονολατρικά ψυχοφάρμακα που τα χρησιμοποιούμε όπως γουστάρουμε για να τονώσουμε την εθνική μας καταθλιψη. Και ας παραδεχθούμε και αυτό, όποιος κάνει συχνές παραπομπές σε ένα ιδανικό ιστορικό Ελληνικό μοντέλο, εκτός από αμετροεπής, προσπαθεί να καλύψει την σύγχρονη πολιτιστική ανεπάρκεια της κοινωνίας του.
Όλο αυτό το καρακιτσαριό της Γλυφάδας και (δυστυχώς) του νησιού μου, σε τι διαφέρει αισθητικά από τις γιορτές της χούντας στο Παναθηναϊκό στάδιο, την Τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο της Κύπρου, τις περσινές φιέστες του Ερντογάν στην Αγιά Σοφιά, τους ντυμένους Μακεδονομάχους στις σύγχρονες διαδηλώσεις (που τα Σάββατα πήγαιναν για ρουλέτα στα καζίνο της Γευγελής) και τα τριγωνικά σημαιάκια στα επαρχιακά στρατόπεδα; Σε τίποτα απολύτως δε διαφέρει παρά την καλή πρόθεση. Πίσω από όλες αυτές τις προσπάθειες υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η εντύπωση είναι δείκτης πατριωτισμού. Η αισθητική λατρείας της ιστορικής μνήμης είναι ο καθρέφτης της κατανόησής της.
Θα είμαι λίγο δηκτικός αλλά, μεταξύ μας τώρα, το νησί μου δεν είναι και το πιο ιδανικό περιβάλλον για να απλώνονται σημαίες και μάλιστα τόσο μεγάλες. Ας περιοριστεί σε πιο μικρές και ας τις βγάζει πιο ταπεινά. Αν νιώθουμε τόσο πατριώτες ας σταματήσουμε να χτίζουμε και να νομιμοποιούμε αυθαίρετα, να λαδώνουμε υπηρεσίες, να φοροδιαφεύγουμε, να καταστρέφουμε τη γη μας, να αρμέγουμε τους επισκέπτες, να ξεπουλάμε τα πάντα σε ένα λαό με αταίριαστη κουλτούρα (Κίνα), να καταστρέφουμε την καλντέρα, να ενοικιάζουμε φαβέλες για 600 ευρώ σε δασκάλους και γιατρούς, να αφήνουμε σε ζώνες Α να χτίζονται μεγαθήρια, να, να, να…
Πατριωτισμός σημαίνει ευθύνη στην καθημερινότητά, κατανόηση της λέξης κοινότητα και εξέλιξη ενός δυναμικού πολιτισμού. Αγωνιστές και ήρωες μπορούν να υπάρξουν και σε συνθήκες ειρήνης, πρόσφατο παράδειγμα οι γονείς του 23χρονου Ιάσονα που δώρισαν τα όργανά του. Πράξη φουστανελάτη, Κολοκοτρωνάτη. Οι αφορμές υπέρβασης εμφανίζονται καθημερινά, δε χρειάζεται κάποιος πόλεμος ή επανάσταση. Βασίλη και Γιάννη, η αθόρυβη συνέχιση των εθελοντικών δράσεών σας είναι σαν να σηκώνετε 10 τέτοιες σημαίες το χρόνο.
Το σοφό κάρμα συντόνισε με ακρίβεια την ιστορική επέτειο των 200 χρόνων από την επανάσταση με την κορύφωση της πανδημίας. Τη συντόνισε έτσι για να δείξει την αχρηστία μας ως οργανωμένη κοινωνία και τη μεγάλη ακόμα απόσταση που μας χωρίζει από την κατανόηση του δημόσιου βίου και του κοινού οράματος. Την ώρα που γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας και σηκώνονται κιτσοσημαίες (κρίμα το ύφασμα), ο ανώνυμος Έλληνας ασθενής δεν μπορεί να βρει κρεβάτι σε νοσοκομείο και η εγχειρήσεις των καρκινοπαθών αναβάλλονται. Ο Μπουνιουέλ ζει! Ένα σουρεαλιστικό σκηνικό χαρμολύπης, όπως συνέβαινε πάντα σε αυτή την άμοιρη χώρα.
Εμπρός λοιπόν πατριώτες μου, Θηραίοι και Θηραίες, πλυθείτε, ντυθείτε και δέστε καλά τη σημαία στο γερανό την Πέμπτη. Να τη βλέπουνε από το Ακρωτήρι, τη Θηρασιά, τη Φολέγανδρο, την Πολεοδομία, τον Ευαγγελισμό, το Σωτηρία, από παντού. Να πάρουμε το πατριωτικό μας Zoloft μετά το μπακαλιάρο, να μας τονώσει 2,3 μέρες και μετά να ετοιμαζόμαστε για σεζόν. Εμπρός.
ΥΓ1. Χθες «έφυγε» στο Ιπποκράτειο ο ευπατρίδης φίλος Άγγελος Δενδρινός. Δεν έραβε σημαίες αλλά τιμούσε αθόρυβα τον Ελληνικό Πολιτισμό.
ΥΓ2. Όποιος έχει δυσανεξία στα άρθρα της στήλης να μην ενοχλεί τον κο Σπύρο. Σε κάθε κείμενο εμφανίζεται το email μου (δεν έχω μέσα δικτύωσης), η σκατόφατσά μου ενώ και το τηλέφωνό μου είναι διαθέσιμο. Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος δεν φταίει αν ο ενοικιαστής κάνει φασαρία.
ΥΓ3. Την Πέμπτη φωτογραφίστε καλά τη σημαία να τη θυμόμαστε γιατί σε 5,6 χρόνια προβλέπω να απλώνεται μία κόκκινη με 5 αστέρια πάνω αριστερά.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
