Η καρδιά σταμάτησε, οι αναπνοές τερμάτισαν. Ο αληθινός όμως Ντιέγκο Μαραντόνα είχε πεθάνει 23 χρόνια νωρίτερα. Όταν με την τελευταία κλωτσιά που έδινε στο χορτάρι του Λα Μπομπονέρα, αποχωρούσε η ψυχή, το πνεύμα και το αποτύπωμά του σε αυτή τη γη. Το περιφερόμενο, μετα-ποδοσφαιρικό «κουφάρι» του, λίγους ανθρώπους ενδιέφερε. Πόσο μάλλον εμάς, τη γενιά του 80, που είχαμε τη μεγάλη τύχη να ρουφήξουμε τις σημαντικότερες ποδοσφαιρικές μας μνήμες εκείνη την εποχή.
Οι προσωπικότητες που μένουν στην ιστορία δεν χρειάζεται να καταθέτουν αδιάλειπτα την ιδιαιτερότητά τους μέχρι να πεθάνουν. Αρκούν μερικά λεπτά, μερικά χρόνια, μερικοί στίχοι, μερικές πινελιές, μερικά έργα, μερικές ντρίπλες. Γίνονται ξεχωριστοί επειδή κατάφεραν με τον ιδιαίτερο τρόπο τους να συντονίσουν τον υπόλοιπο κόσμο. Να τον συντονίσουν σε μια ψυχική και εγκεφαλική διέγερση που δεν μπορεί να ερμηνευτεί με φυσικούς νόμους. Είναι μία ερωτική, εικονολατρική σχέση μέσα από την οποία ο δέκτης λαός ταυτίζεται νοητά με τον ήρωά του.
Άκουσα διάφορες εξηγήσεις στους πρόσφατους (ανόητους) δημοσιογραφικούς επικήδειους για την ιδιαιτερότητα του Μαραντόνα. Δεν είναι ότι ήξερε καλύτερη μπάλα, δεν είναι ότι ήταν επαναστάτης, δεν είναι ότι ανέβαζε τις ομάδες μόνος του.
Ο Μαραντόνα ήταν η ενσάρκωση ενός παραμυθιού με αφήγηση που πάντα έλκει. Φτώχεια, επιτυχία, αντίδραση, παρασκήνιο, πειρασμοί, αμαρτίες, δαίμονες, θάνατος. Πέρασε από όλα τα στάδια. Ήρθε την κατάλληλη εποχή, έκανε ότι έκανε καλύτερα από άλλους και τέλος. Αρκούσαν 10 χρόνια για τον ερωτικό συντονισμό πρώτα της Αργεντινής, μετά της Νάπολη και τέλος ολόκληρου του κόσμου.
Στη ζωή ερωτευόμαστε συνήθως το λάθος πρόσωπο. Εκεί το πάθος αυξάνει γιατί υπάρχει το αχ του ανεκπλήρωτου. Στην ιστορία, αντίστοιχα, οι λαοί ερωτεύονται αυτόν που θα έχει στο πετσί του την ανθρώπινη φθορά, την αμαρτία, την παρακμή σε συνδυασμό με την ιδιοφυία του. Τον Van Gogh, τον Caravaggio, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον George Best, τον Γκαρίντσα. Και αυτό γιατί τους θυμίζει την δική τους φθορά μαζί με μια χαραμάδα αγιοποίησης.
Αν ο Μαραντόνα ήταν ευσυνείδητος ποδοσφαιριστής, πήγαινε στην ώρα του στις προπονήσεις, δεν εκνευριζόταν, δεν πηδούσε call girls τα Σάββατα πριν τους αγώνες, δεν έκανε το χέρι μπροστά στον Σίλτον, δεν γυάλιζε το μάτι του από την ντόπα στην πρεμιέρα του Μουντιάλ του 94, αν, αν. αν … σήμερα δεν θα υπήρχε καμία ουρά στην Casa Rosada. Το ποδοσφαιρικό του ταλέντο το εμπλούτισε με αυτά τα όμορφα για το πλήθος μπαχάρια που είναι ο καθρέφτης της ίδιας της ζωής. Ο ρόλος του σε αυτό τον κόσμο τελείωσε στις 4 γραμμές, η αυλαία έκλεισε όταν δεν ξανακλώτσησε μπάλα. Ο μύθος χρειάστηκε να φτιαχτεί μόλις 6,7 συναρπαστικά χρόνια.
Όταν αποχωρεί ένα ίνδαλμα από το φυσικό του χώρο, λίγη σημασία έχει το μετά. Ότι και να κάνει, ότι και να πει. Δεν ενδιαφέρει ο Μαραντόνα των 40 ή των 50. Όχι γιατί προκαλούσε τον οίκτο με την σερνόμενη παρακμή του. Αλλά γιατί το ίχνος του σε αυτή τη ζωή άρχισε και τερμάτισε στο χορτάρι. Το υπόλοιπο είναι μάταιο, αφορά μόνο τους εικονολάτρες. Κατάφερε και προκάλεσε ηδονή ευτυχίας σε ένα ταλαιπωρημένο κόσμο εκεί που έπρεπε. Αρκεί. Η αυλαία είχε πέσει.
Ντιέγκο Αρμάντο, πέθανες πριν 23 χρόνια. Όταν αποχωρούσες για τελευταία φορά από το Λα Μπομπονέρα. Οι ρομαντικοί ηδονιστές της ζωής σε κηδέψαμε με όλες τις τιμές που σου αρμόζουν μέσα στις μνήμες της εφηβείας μας.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
