Θα μου πείτε άλλοι στα τριάντα τους έχουν βγάλει σκληρή δουλειά, ενώ εσείς… παίζατε μπάλα. Ακριβώς εκεί είναι ο δεύτερος παράγοντας δυσκολίας. Ο πρώτος είναι, κυρίως, ότι μας λείπουν οι αγώνες. Τους βλέπουμε από την τηλεόραση και σαν τον έμπειρο οδηγό που κάθεται συνοδηγός και το πόδι του «πάει στο φρένο» ενώ δεν έχει πετάλια μπροστά του, έτσι και εμείς τεντώνουμε το πόδι σε μια παράλληλη σέντρα με τη γραμμή του τέρματος, για να τη σπρώξουμε στα δίχτυα (έχω βάλει και εγώ τέτοια γκολ). Η αντίδραση αλλάζει ανάλογα με τη θέση που έπαιζε ο καθένας μας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Πάμε στο δεύτερο παράγοντα. Σκληρή δουλειά; Ας μην είμαστε αχάριστοι. Όταν κάνεις κάτι που το λατρεύεις, παρά τους τραυματισμούς και τα προβλήματα που προκύπτουν –για κάποιους και αρκετά χρόνια μετά από τη στιγμή που σταματούν– δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις «δουλειά». Στο ερώτημα σε κάθε ποδοσφαιριστή «αν ξαναγεννηθείς αύριο, πάμπλουτος, τι θα ήθελες να ξαναζήσεις;» η απάντηση είναι προφανής σε όλους σας. «Να παίξω μπάλα». Όπως λέει και η ψυχολογία, το εσωτερικό κίνητρο σε κάθε αθλητή είναι πολύ πιο σημαντικό από το οποιασδήποτε μορφής εξωτερικό.

Ο τρίτος παράγοντας –ο λόγος που γράφω και το συγκεκριμένο άρθρο– είναι «τι κάνουμε τώρα;». Κατά κανόνα, ακόμα και αυτοί που απόκτησαν χρήματα από το ποδόσφαιρο δυσκολεύονται να τα διαχειριστούν. Είτε από έλλειψη ειδικών γνώσεων, είτε από έλλειψη εμπειρίας, επιχειρηματικά δεν τα πάνε καλά (ευγενικός, συναδελφικός χαρακτηρισμός). Αρκετοί, έχουν χάσει τα λίγα ή πολλά που απόκτησαν από το ποδόσφαιρο και έχουν θέμα βιοπορισμού.

Αυτοί όμως που απέκτησαν κάποια χρήματα, άσχετα αν τα έχασαν ή όχι, είναι η συντριπτική μειοψηφία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών δεν έβγαλε, όπως λέμε, λεφτά από το ποδόσφαιρο. Αν συνυπολογίσουμε και αυτούς που λόγω σοβαρού τραυματισμού σταμάτησαν νωρίς, τότε το ποσοστό μεγαλώνει κι άλλο. Το ποσοστό αυτό είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα, και είναι παγκόσμιο.

Ίσως έχετε καταλάβει γιατί τα γράφω όλα αυτά. Για να σταματήσει (έστω να περιοριστεί) ο μύθος που ενισχύει το κοινωνικό πρόβλημα, ότι οι ποδοσφαιριστές παίρνουν πολλά λεφτά.

Στις αρχές του 21ου αιώνα ασχολούνται με το ποδόσφαιρο περισσότεροι από 250 εκατομμύρια ποδοσφαιριστές, σε περισσότερα από 200 κράτη. Υπάρχουν 1.752 εκατομμύρια ομάδες στον κόσμο. Μην προσπαθήσετε να βγάλετε ποσοστό στο νούμερο των 250 εκ. ποδοσφαιριστών που θα αποκομίσουν πολλά λεφτά, γιατί θα χρειαστείτε φοροτεχνικό. Βγαίνει κάτι σε 0,000… κάτι.

Αφήστε, λοιπόν, τα παιδιά να απολαύσουν το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο και να αποκομίσουν τα θετικά του αθλητισμού, που όπως συχνά γράφω είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα παιδείας. Μην βάζετε στο μυαλουδάκι τους ιδέες ότι «θα τα οι…κονομίσεις από το ποδόσφαιρο». Αν προκύψει… προέκυψε.

Να κλείσουμε με κάτι θετικό. Ήδη από δεκαετίας οι προηγμένες ποδοσφαιρικά ακαδημίες μαθαίνουν στους ποδοσφαιριστές τους στις ομάδες νέων (17 έως 21) και μία τέχνη. Για δύο λόγους. Ο πρώτος, για να περιοριστεί το κοινωνικό πρόβλημα που προανέφερα. Ο δεύτερος, γιατί η εφαρμοσμένη αθλητική ψυχολογία έδειξε ότι οι νέοι αυτοί στο διάστημα της αναμονής τους, που κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα επιλεγεί για την πρώτη ομάδα, ανέπτυσσαν υψηλά επίπεδα άγχους, που είχαν σαν αποτέλεσμα μειωμένες αποδόσεις. Και μιλάμε για παίκτες που ήδη έχουν προεπιλεγεί και παίζουν λ.χ. στη δεύτερη ομάδα της Μπάγιερν Μονάχου.

Μην προσπαθήσετε να κάνετε συγκρίσεις επί ελληνικού εδάφους, γιατί ακόμα περιμένουμε σήμα από τον πύργο ελέγχου. Και ο νοών νοείτω…

Σημ.: Προς αποφυγήν οποιασδήποτε παρανόησης, διευκρινίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ταλέντα. Είναι μάλιστα τόσο μεγάλα, που αποδεικνύεται από το ότι το ταλέντο τους καλύπτει τη διαφορά και την άνιση μάχη που δίνουν με τους αντίστοιχους νέους προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών, όσον αφορά τις προϋποθέσεις εκμάθησης, τις εγκαταστάσεις κ.ά.

Πέτρος Κένερ

Καθηγητής-Προπονητής Ποδοσφαίρου