Στη γνώριμη εικόνα των γονιών που συνόδευαν τα παιδιά τους, ξεχώριζε πατέρας που με ύφος Νικολάι Καρπόλ έψεγε τον Κ13 γιο του. Περάσαμε την Ομήρου, τη 2ας Μαϊου, άντε και την Αγίας Φωτεινής και οι υποδείξεις για το πως έπρεπε να μαρκάρει, να πασάρει και να βγαίνει στην αντεπίθεση συνεχίζονταν. Σε μια διασταύρωση χώρισαν επιτέλους οι δρόμοι μας και ο πατέρας-Κλοπ συνέχισε χωρίς τη νοητή παρουσία μου το θεάρεστο παιδαγωγικό του έργο. Καμία έκλπηξη, καμία αναστάτωση. Το φαινόμενο οικείο πλέον σε όλους που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό. Δεν ξέρω αν είναι, πλέον, ο κανόνας στις αθλητικές ακαδημίες, όσο όμως υφίσταται, τρώγομαι να καταθέσω σήμερα τα σχόλιά μου.
Η σύγχρονη Ελληνική οικογένεια, παρά τα όποια διαχρονικά πλεονεκτήματά της, παρουσιάζει κρυφές παθογένειες που οφείλονται στην μικροαστική της κουλτούρα. Παθογένειες που προσπαθεί (και σπάνια τα καταφέρνει) να ξεκολλήσει από το πετσί της η αντίστοιχη γενιά έως την ηλικία των 40 +. Μοιάζει με ένα χαλί Bukhara που από κάτω κρύβονται λόφοι από σκόνη. Η μητέρα κρατάει καθημερινά ένα ψαλίδι και αντί να κόβει τον ομφάλιο λώρο των παιδιών της, επιλέγει να κόβει σιγά σιγά τους γεννητικούς τους αδένες καθιστόντας τα άβουλους και ετερόφωτους ευνούχους. Στον δε πατέρα, σπίτι, αυτοκίνητο και παιδί αποτελούν νοητικές προεκτάσεις του φαλλού του. Και με τα 3 ταυτόχρονα, συνουσιάζεται καθημερινά στο μικρόκοσμό του διεκδικώντας την ηδονή της αναγνώρισης από τους άλλους και της κάλυψης των ανασφαλειών του.
Πως όμως οι παραπάνω παθογένειες επιδρούν στον αθλητισμο; Πέρα από τις παράπλευρες αλλά τόσο οδυνηρές απώλειες (γονείς-μάνατζερ, αμφισβήτηση προπονητών, χαμένα ταλέντα, οικογενειακά δράματα, ώθηση στο ντόπινγκ, χρηματισμός κλπ) η σημαντικότερη παρενέργεια είναι η λανθάνουσα μύηση των παιδιών στις αρχές του συλλογικού αθλητισμού. Κάποιος ψυχολόγος είχε πει πως η εφηβεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μετάβαση της αποδοχής μας από το οικογενειακό περιβάλλον προς τον έξω κόσμο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, μετά το σχολείο, τι πιο ιδανική σχεδία κοινωνικοποίησης από τη συμμετοχή σε ένα σύλλογο ; Τι ασφαλέστερη μετάβαση από την θερμοκοιτίδα της οικογένειας προς τη σκληρή κοινωνία ; Ένας αθλητικός σύλλογος συμπυκνώνει στο μέγιστο βαθμό την έννοια της ομάδας. Του μικρόκοσμου εκείνου όπου ευδοκιμούν στο μέγιστο ο σεβασμός στην ιεραρχία, η αξιοκρατία, η δοτικότητα, η υπέρβαση, η πειθαρχία και η αυτόνομη προσωπικότητα. Όταν λοιπόν ένας γονιός υπογράφει χαροπός χαροπός τη συμμετοχή του παιδιού του σε έναν αθλητικό σύλλογο, ταυτόχρονα τη σβήνει με την εν γένει συμπεριφορά του στην πορεία. Αγνοώντας την έννοια «ομάδα», δεν αφήνει το παιδί του να μάθει επιτέλους να κολυμπάει μόνο του.
Το παραπάνω φαινόμενο είναι έκφραση μιας συνολικής κοινωνιολογικής πραγματικότητας που πηγάζει από το βαθιά ριζωμένο νεοελληνικό DNA. Είναι λοιπόν δύσκολο να αντιμετωπιστεί με αποφάσεις ή με νόμους κεντρικής αθλητικής ηγεσίας. Είναι πρόβλημα διμερές, μεταξύ των εκάστοτε συλλόγων και των ίδιων των γονιών. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υφίστανται σύλλογοι, με παράδοση στις ακαδημίες, που καθορίζουν αυτοί τους όρους της συνεργασίας και του παιχνιδιού. Δυστυχώς, υπάρχουν και σύλλογοι που λειτουργούν ως αθλητικά χαμαιτυπία και προκειμένου να μη χάσουν το 30ρι του μήνα, αφήνουν ανεξέλεγκτες τέτοιες συμπεριφορές.
Το ίδιο παθητικά αντιδρούν και σε επιφανή πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας (με πολύ μεγάλα cojones) που κάνουν υποδείξεις για το πως και πότε πρέπει να παίζει ο κανακάρης ή η θυγατέρα τους. Θύμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, ο εκάστοτε προπονητής ο οποίος εγκλωβισμένος στο δίλημμα ανεργία ή σιωπή επιλέγει συνήθως το δεύτερο. Ιδανικά, θα έπρεπε να επιβάλλει με Θατσερική πυγμή (αγαπημένη μου Μάργκαρετ, πόσο μας λείπεις) υπό τις ευλογίες του συλλόγου, το πλαίσιο της συνεργασίας. Θυμάμαι με έκπληξη πως ένας προπονητής, στα μάτια κάποιων γονιών, από γλυκύτατος και φιλικότατος με τα παιδιά, όταν εφάρμοζε παιχνίδι στις μικρές ηλικίες, γινόταν άσχετος μετά από ένα χρόνο στην κατηγορία των αγωνιστικών τμημάτων όταν εφάρμοζε αξιοκρατία στη συμμετοχή των αθλητριών στους αγώνες.
Ο Νίκος Δήμου είχε γράψει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι περήφανος ΜΟΝΟ για τα δικά του επιτεύγματα. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι γονείς ήσυχα τα τέκνα τους να βιώσουν το όμορφο ταξίδι της αθλητικής συμμετοχής όσο και όπως κρατήσει. Ο ρόλος τους δεν είναι να κλείνουν τις τρύπες της δικής τους ανεπάρκειάς μέσω αυτών ούτε να τα χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους. Όσο για τις διοικήσεις κάποιων σωματείων, ας ασχοληθούν λίγο πιο σοβαρά με αυτό που προσφέρουν. Όπως στις σχολές γονέων, μπορούν να συνεργαστούν με εξειδικευμένο συνεργάτη για να ανοίγει τα μάτια πρώτα στους γονείς και μετά τα δικά τους.
Όχι δάκρυα, λοιπόν, για κάποια ταλέντα που χάθηκαν άδοξα. Ούτε για κάποιες καριέρες που έμειναν στη μέση. Αξίζει μεγαλύτερη οδύνη για εκείνους τους μεγάλους έρωτες των ανώνυμων εφήβων με τον αθλητισμό που κατάντησαν εφιάλτες.
Γιώργος Νομικός
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
