Ένας τέτοιος ήταν κι ο Τζιανλούκα Βιάλι. Όπως ο Μαραντόνα μεγάλωσε τη Νάπολη, ο Μπατιστούτα τη Φιορεντίνα, ο Τότι τη Ρόμα, έτσι κι ο Βιάλι μεγάλωσε τη Σαμπντόρια.
Ο Τζιανλούκα Βιαλί ξεκίνησε την καριέρα του από την ταπεινή Κρεμονέζε. Στη συνέχεια πήγε στην πόλη της Γένοβας και στη Σαμπντόρια, στην οποία και έμεινε οχτώ χρόνια. Την πήρε από το χέρι και μαζί με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι τη μετέτρεψε από μια απλή επαρχιακή ομάδα, από μια σταχτοπούτα του Καμπιονάτο, σε πρωταθλήτρια το 1991. Πρωταθλήτρια σε μια εποχή που το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το κορυφαίο του κόσμου και στο Τορίνο και στο Μιλάνο το χρήμα έρεε άφθονο. Με τη Σαμπντόρια κατέκτησε επίσης το κύπελλο Ουέφα. Με συνοδοιπόρους τον Παλιούκα και τον Λομπάρντο το 1992 η Σαμπντόρια αγωνίστηκε στο Γουέμπλεϊ, στον τελικό του σημερινού Champions League, απέναντι στην Μπαρτελόνα, όπου και ηττήθηκε με 1-0.
Τότε ήταν που ο Τζιανλούκα Βιάλι μετακινήθηκε στη Γιουβέντους. Ήξερε πως με τη «μεγάλη κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου είχε πιθανότητες να κατακτήσει τον τίτλο που τόσο του έλειπε, αυτόν δηλαδή του Champions League. Και τα κατάφερε, τέσσερα χρόνια αργότερα, απέναντι στον Άγιαξ. Τότε έκλεισε και το κεφάλαιο Γιουβέντους στην καριέρα του. Μόλις το αγγλικό πρωτάθλημα άρχισε να γίνεται μόδα, ο Βιάλι εντάχθηκε στο δυναμικό της Τσέλσι. Μαζί της πήρε, εκτός των άλλων, το Κύπελλο Αγγλίας και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης.
Με την εθνική ομάδα της Ιταλίας ο Βιάλι δεν διέπρεψε, αναλογικά πάντα με την προσφορά του στα σωματεία. Πέτυχε μαζί της μόλις 16 γκολ. Σαν βοηθός προπονητή όμως της «Σκουάντρα Αντζούρα», με προπονητή το φιλαράκι του απ’ τη Σαμπντόρια, Ρομπέρτο Μαντσίνι, πήρε το 2021, ελέω covid, το Euro του 2020. Και πού αλλού; Στο γήπεδο Γουέμπλεϊ, εκεί που μαζί, πριν δεκαεννιά χρόνια, είχαν ηττηθεί στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών, από την Μπαρτσελόνα. Φαίνεται λοιπόν πως ο Θεός κάτι του χρωστούσε…
Ο Τζιανλούκα Βιάλι πέτυχε στην καριέρα του 23 γκολ στη δεύτερη εθνική κατηγορία της Ιταλίας, 123 στην πρώτη και 21 στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο Βιάλι ήταν ένας ολοκληρωμένος επιθετικός. Ήταν γρήγορος, δυνατός, ντριπλαδώρος, εκρηκτικός. Το μεγαλύτερο προτέρημά του όμως, ήταν άλλο. Αγαπούσε να στέλνει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Ήταν αυτό που λέμε δεινός γκολτζής. Τα τελειώματά του δε χρειάζονταν δεύτερη επαφή με την μπάλα. Ήταν ουσιαστικά, και μάλλον ενστικτώδη.
Ο Τζιανλούκα Βιάλι, γιος ενός βιομηχάνου, είχε τέσσερα αδέρφια. Μεγάλωσε πλουσιοπάροχα κι η παιδική του ηλικία δεν είχε τίποτα απ’ τις μελό ιστορίες ποδοσφαιριστών που πάλεψαν για να επιβιώσουν. Έπαιξε ποδόσφαιρο χωρίς να έχει ουσιαστικά άμεση ανάγκη τα πολλά χρήματα που έβγαλε απ’ αυτό. Έπαιξε ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο γιατί το γούσταρε πολύ, γιατί ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί του.
Ερωτευμένος ήταν και με την Αυστραλή σύζυγό του, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Ήταν άψογος στις παρέες του και ένας πραγματικός τζέντλεμαν στη συμπεριφορά του, εντός και εκτός γηπέδων. Κομψός και αρχοντικός, ακριβοδίκαιος, μα και κυνικός όταν χρειαζόταν. Έτσι αντιμετώπισε και την ασθένειά του. Με μεγαλοπρέπεια και ψυχραιμία, όπως όλοι οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι. Γιατί κατά βάθος ήξερε. Ήξερε ότι μπορεί να μην έζησε όσα χρόνια ονειρευόταν να ζήσει, αλλά ότι έζησε μια ζωή που όλοι ονειρεύονται…
