Βραζιλία-Ελλάδα 0-0, με μία Βραζιλία εξευρωπαϊσμένη παίζοντας ένα ανιαρό ποδόσφαιρο και μία Ελλάδα ταμπουρωμένη στο δικό της αμυντικό μισό. Οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο έχουν αδειάσει τα αποδυτήρια και επιβιβάζονται στο λεωφορείο, οι φροντιστές του γηπέδου τελειώνουν και με τις τελευταίες λεπτομέρειες λίγο πριν αποχωρήσουν και όσοι πουλούσαν κασκόλ, σημαίες και «βρώμικα» έξω από το γήπεδο μαζεύουν την πραμάτεια τους και κάνουν ταμείο. Στα δημοσιογραφικά θεωρεία το σήμα «ON AIR» σβήνει και ο Αλέξης Σπυρόπουλος, εμφανώς καταπονημένος από αυτό που περιέγραψε, βγάζει την κάσκα με τα ακουστικά και τα μικρόφωνα, την αφήνει τακτοποιημένη πάνω στο τραπέζι και φεύγει προς το αεροδρόμιο για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα λησμονώντας ότι κάτω από το τραπέζι έχει αφήσει έναν παράξενο φάκελο που του δώρισε πριν το ματς ο Θοδωρής Πούλος. Ο Θοδωρής -με ρίζες από τη Λακωνία και την Πάρο- ήταν ένας συνταξιούχος καθηγητής Πανεπιστημίου που είχε 40 χρόνια να έρθει στην Ελλάδα και το μόνο που ζήτησε ως αντάλλαγμα ήταν να σταθεί δίπλα στον Αλέξη Σπυρόπουλο καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς για να ακούει τα ελληνικά που τόσο του είχαν λείψει.
Στο Μαρακανά και ο τελευταίος υπάλληλος έχει φύγει και το γήπεδο είναι, πλέον, ερμητικά κλειστό. Μία εκκωφαντική σιωπή επικαλύπτει τα πάντα μέσα στο στάδιο όταν μετά από λίγο κάποια περίεργα πράγματα αρχίσαν να συμβαίνουν. Ξάφνου, το τραπεζάκι στα δημοσιογραφικά θεωρεία άρχισε να τρεμοπαίζει και όσο κυλούσε ο χρόνος σειόταν δίχως σταματημό. Ο παράξενος φάκελος άνοιγε ένα-ένα τα λαστιχάκια του κι από μέσα του αναδύονταν σελίδες, πολλές σελίδες με θαμμένα κείμενα. Σελίδες με κείμενα που ξεχείλιζαν από συνειρμούς. Ο παράξενος φάκελος περιείχε την ανθολογία των άρθρων του Αλέξη Σπυρόπουλου και ο Θοδωρής, αυτός ο φανατικός αναγνώστης του, λέρωνε τα δάκτυλά του στο μελάνι των εφημερίδων επί 25 χρόνια για να τα μαζεύει και να τα ταξινομεί! Οι σελίδες ξεχύνονταν κατά χιλιάδες και με έναν μαγικό τρόπο έπαιρναν σάρκα και οστά και άρχισαν να μεταμορφώνονται σε ποδοσφαιρανθρώπους, χιλιάδες ποδοσφαιρανθρώπους οι οποίοι έτρεχαν να πάρουν τη θέση τους στο γήπεδο. Με μιας ο τόπος ευωδίασε με ποιητές της μπάλας και αναμνήσεις! Από τα έγκατα του σταδίου άρχισαν να ακούγονται φωνές. Η μνήμη και το μουσείο του οικουμενικού Μαρακανά είχαν ζωντανέψει! Ευδαιμονία ποδοσφαίρου! Τα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ξεχύθηκαν στον αγωνιστικό χώρο και τις κερκίδες με σκοπό να αποζημιώσουν το Μαρακανά για το φτωχό θέαμα που έζησε λίγες ώρες νωρίτερα και να του προσφέρουν ακόμα έναν αγώνα ορόσημο για τις διηγήσεις του μέλλοντος. Αντίπαλοι θα ήταν οι Παγκόσμιοι με τους Πολυμήχανους Έλληνες!
Σε ένα κατάμεστο, πλέον , γήπεδο η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται καθηλωτική μιας και όλοι συμμετείχαν σ’ ένα πάρτι αλλιώτικο απ’ τα άλλα. 200.000 θεατές με ροκάνες και τρομπέτες έπαιζαν μια μουσική που απολάμβανες να την ακούς (όλες οι βουβουζέλες είχαν κατασχεθεί κατά την είσοδο) και τα ιπτάμενα γαϊδούρια της Κιέβο Βερόνα πετούσαν πάνω από το γήπεδο τρώγοντας παντόρο… το καλύτερο κέικ της Ιταλίας. Στις κερκίδες μπορούσε να συναντήσει κανείς τους πιο συμπαθείς Έλληνες παράγοντες: τον Νίκο Γουλανδρή, τον Λουκά Μπάρλο τον Δημήτρη Καρέλλα, τον Θεόδωρο Βαρδινογιάννη, τον κυρ-Απόστολο Παπουτσάκη και τον Γιώργο Παντελάκη. Όλοι τους πρόεδροι που έμπαιναν στο ποδόσφαιρο πρωτίστως για να προσφέρουν παρά ν’ αποκομίσουν απ’ αυτό. Πρόεδροι που βρισκόντουσαν στις κερκίδες εκείνο το βράδυ για να αποθεώσουν τους ποδοσφαιριστές και όχι να τους καπελώσουν.
Ο Ούγκο Βάλκερ και ο Τιερί Ζιλαρντί φόρεσαν την κάσκα με τα ακουστικά και τα μικρόφωνα και το δίδυμο αυτό έμελλε να ήταν η «φωνή του ποδοσφαίρου» για τις επόμενες ώρες, ενώ δίπλα τους ως σχολιαστής ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης. Ο Ούγκο και ο Τιερί «κρέμοταν» από τα χείλη του Διακογιάννη συγκεντρωμένοι με ευλάβεια όχι στο τι θα γίνει στο γήπεδο, αλλά αφού γίνει, στο πως θα το σχολιάσει! Ακριβώς από κάτω τους κάθονταν ως απεσταλμένοι των εφημερίδων τους ο Νίκος Καραγιαννίδης και ο Ηλίας Μπαζίνας, ενώ υπεύθυνος της στατιστικής υπηρεσίας ήταν ο Σταύρος Πετρακόπουλος με τα περίφημα, τελευταίας τεχνολογίας, τετράδιά του. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο φακός του Νίκου Φλώρου ήταν έτοιμος να αποθανατίσει κάθε στιγμή!
Σε ένα κατανυκτικό τελετουργικό οι δύο ομάδες έκαναν την είσοδο τους στον αγωνιστικό χώρο συνοδευόμενοι από τα οκτώ «μωρά» του σερ Ματ Μπάσμπυ με μπροστάρη τον Ντάνκαν Έντουαρντς. Λίγο πιο πίσω η τριάδα των διαιτητών με αρχόντισσα του αγώνα το «κορίτσι-λάστιχο» Θάλεια Μήτση και επόπτες τον Καρδόνα από την Κέρκυρα και τον Ιταλό Σέρτζο Γκονέλα. Οι Παγκόσμιοι και οι Πολυμήχανοι Έλληνες έκαναν την εμφάνισή τους εν μέσω αποθέωσης! Για τους Παγκόσμιους προπονητές ήταν ο «σοφός της Ορταλέθα» Λούις Αραγονές και ο Δον Ελένιο Ερέρα οι οποίοι παρέταξαν την ομάδα τους σε διάταξη 1-2-3-5! Τερματοφύλακας ο «μονόφθαλμος» Γκόρντον Μπανκς, στην άμυνα ο αγέραστος Πάολο Μαλντίνι και ο κοκκινομάλλης κάπτεν Μπίλι Μπρέμνερ, στο κέντρο ο διάσημος ΤσαβΙνιέστα (σε ένα σώμα), ο «νεφεληγερέτης» Ζινεντίν Ζιντάν και ο «γιος της πλύστρας και του μανάβη» Γιόχαν Κρόιφ. Στην επίθεση παρέταξαν πέντε επιθετικούς -θέλοντας να κάνουν πιο αμυντικογενή την ομάδα τους ώστε πιέζοντας μπροστά να μη δεχθεί γκολ-, τον «πρέπει να τον δεις για να το πιστέψεις» Λιονέλ Μέσι, την «χαρά της ζωής και του ποδοσφαίρου» Ροναλντίνιο, την «σίγουρη φανέλα» Ράιαν Γκίγκς, τον «Πελέ της Ευρώπης» Εουσέμπιο και τον Αλμπίνο Φριάσα, που ονειρευόταν από μικρό παιδί να σκοράρει σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου στο μεγαλύτερο στάδιο του κόσμου, το Μαρακανά. Οι προπονητές των Πολυμήχανων Ελλήνων ήταν ο «κοσμοπολίτης» Αλκέτας Παναγούλιας και ο μεγάλος Ολλανδός (από την Ελιά Κρήτης) δάσκαλος Ευγένιος Γκέραρντ. Οι οποίοι επέλεξαν το… συντηρητικό 1-3-4-3! Τερματοφύλακας ο Σάββας Χατζηιωάννου του ΠΑΟΚ, στην άμυνα ο «αντιδημοσιογραφικός» Στέλιος Μανωλάς, η «σημαία» του Ηρακλή Δανιήλ Παπαδόπουλος και ο «αυθεντικός» Γιάννης Καλλιτζάκης. Στη μεσαία γραμμή ο «μάτια δεν έχω παρά μόνο για σένα» Βασίλης Χατζηπαναγής, ο Δεληκάρης με μια κάλτσα ως το γόνατο και την άλλη στον αστράγαλο , ο Γιάννης Γεωργαράς του Απόλλωνα Αθηνών και ο «στραβοσουγιάς του Πειραιά» Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Οι τρεις της επίθεσης ήταν ο «ήρωας-πυλώνας για την λαϊκή μυθολογία της Νέας Σμύρνης» Θανάσης Σαραβάκος, ο Γιάννης Σαμαράς του Βύζαντα Μεγάρων (και μετέπειτα του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού) και ο ποδοσφαιριστής «συνώνυμο της πίστης στο σωματείο» Πέτρος Βουζουνεράκης.
Και οι 22 που ξεκινούσαν τον αγώνα είχαν ένα κοινό. Ήταν όλοι τους παίκτες τιμημένοι στη συνείδηση του ευρέος κοινού. Βγαλμένοι μέσα απ’ όλα τα μέρη του ποδοσφαίρου, κάποιοι έζησαν σε διαφορετικές εποχές και ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά με έναν παράξενο τρόπο επικρατούσε μία… οικειότητα. Το σπουδαιότερο ματς όλων των εποχών ξεκίνησε και η μαγεία που πρόσφεραν οι πρωταγωνιστές στην οικουμένη ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Τα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ άρχισαν να συστήνονται, να κουβεντιάζουν, να «χορεύουν» κάνοντας τσαλιμάκια πάνω στο χορτάρι και να φλερτάρουν με τη στρογγυλή θεά! Ο Αλμπίνο Φριάσα σκοράρει ξανά στο Μαρακανά και αμέσως οι προπονητές του στέλνουν στα αποδυτήρια το «εξωτικό πουλί» Αλσίδες Γκίτζα για να μην μπει στο ματς και του χαλάσει το όνειρο! Λίγο πριν το ημίχρονο, ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος από έξω αριστερά δίνει την ασίστ για το γκολ της ισοφάρισης και όρθιος στις κερκίδες ο Μίκης Θεοδωράκης τον χειροκροτά με δέος! Κατά την ανάπαυλα το στόμα του όχλου στις κερκίδες ήταν ο πρωταγωνιστής. Ένα στόμα όμως με παιδεία, κουλτούρα, πνεύμα, επίπεδο! Οι Ελβετοί διαφωνούσαν με τους Ιταλούς διεκδικώντας αμφότεροι την πατρότητα του catenaccio, ενώ οι Ολλαδοί διαφωνούσαν με τους… Ολλανδούς για το total football. Μισοί υποστήριζαν ότι έμεινε στην ιστορία ως η επιτομή του θεάματος και της επιθετικής διάθεσης και οι άλλοι μισοί ότι η φιλοσοφική του βάση ήταν τελείως αμυντική! Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με πολλές αλλαγές κι από τις δύο ομάδες και οι Πολυμήχανοι Έλληνες πήραν το προβάδισμα με γκολ από ένα τσαμπουκαλεμένο νιάτο γεμάτο φωτιά, τον Παναγιώτη Κατσούρη. Στο τελευταίο λεπτό του αγώνα ο Ρένσενμπρινγκ, μετά από μία μπαλιά απελπισίας, τσίμπησε την μπάλα περνώντας τη πάνω από τον τερματοφύλακα με κατάληξη το δοκάρι και… μέσα. Το σπουδαίο αυτό παιχνίδι οδηγήθηκε στα πέναλτι. Ο Μασάρο έχασε το τέταρτο πέναλτι και οι Πολυμήχανοι Έλληνες είχαν ένα ισχνό προβάδισμα. Λίγο πριν εκτελέσει το πέμπτο πέναλτι ο Ρομπέρτο Μπάτζο φύσηξε ένας ζεστός άνεμος και το πρώτο φως της αυγής ξεπρόβαλλε. Ήταν σημάδι για να αποχωρήσουν. Το παιχνίδι, δυστυχώς, έπρεπε να διακοπεί. Η παράξενη μοίρα ήρθε έτσι που ο Μπάτζο δεν εκτέλεσε ποτέ το πέμπτο πέναλτι και πλέον κανείς δεν θα τον θυμόταν ως μοιραίο… Η αδικία αποκαταστάθηκε! Μόλις είχε γίνει ένας αγώνας τρικούβερτος, έστω για μερικές φευγαλέες ώρες λυτρωτικός, η τέλεια απόδραση απ’ το φρικτό 0-0. Τα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ είχαν δώσει μια συγκλονιστική παράσταση αλλά τώρα άρχισαν να τρέχουν ανεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλιά της κερκίδας που οδηγούσαν στα δημοσιογραφικά θεωρεία για να προλάβουν να χωθούν ξανά μέσα στις σελίδες τους! Ο παράξενος φάκελος έκλεισε μια για πάντα…
Υ.Γ.1: Το ποδόσφαιρο χρειάζεται τον μύθο για να ζει στις καρδιές των ανθρώπων!
Υ.Γ.2: Το βιβλίο «Τα διαμάντια είναι παντοτινά» του Αλέξη Σπυρόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις SportBook και μέσα από την αισθαντική γραφίδα του συγγραφέα θα διαβάσετε για θρύλους του ποδοσφαίρου, για πράγματα ανατριχιαστικά, για σπουδαίους ανθρώπους που έχουν γίνει… «έπαθλο» και παίρνουν τον χώρο τους στις βιβλιοθήκες μας, ενώ ακόμα θα βρείτε πολλές ιστορίες και αφηγήσεις από την πολυετή επαγγελματική διαδρομή του συγγραφέα! Ο Αλέξης Σπυρόπουλος ξεχωρίζει γιατί αρθρογραφεί με έναν τρόπο που είναι ολότελα δικός του και είναι ένας από τους πυλώνες πολιτισμού στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας!
Υ.Γ.3: (αναπαραγωγή από άρθρο του Αλέξη Σπυρόπουλου στην Αθλητική Ηχώ την 1/1/2002, πόσο επίκαιρο σχεδόν 20 χρόνια μετά!)
«...Είναι λοιπόν, για να επανέλθουμε, οι ημέρες που όλοι βάζουμε στόχους. Τι λέτε, πώς θα σας ακουγόταν η ιδέα για στόχο φέτος να βάλουμε το να υπηρετήσουμε το ποδοσφαιράκι; Ή, μάλλον, να το απελευθερώσουμε. Να το αφήσουμε, αφού αναπνεύσει, εκείνο να μας υπηρετήσει. Γιατί είναι πέραν πάσης αμφιβολίας βέβαιον ότι, εφόσον το αποενοχοποιήσουμε και το... αποδηλητηριάσουμε, τότε το ίδιο το ποδόσφαιρο θα 'ρθει και θα (εξ)υπηρετήσει, θα ικανοποιήσει στο εκατό τοις εκατό, το παλαιό μεράκι μας γι΄αυτό. »
