Πήγαμε στο γήπεδο με το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη " «Αρχίζει το ματς, αδειάσανε οι δρόμοι, η ώρα ζυγώνει, αρχίζει το ματς. Πω, πω, γουστάρω να βλέπω κασκόλ, να βλέπω σημαίες, να μπαίνουνε γκολ».
Μπορούσαμε να έχουμε μαζί μας αντιπάλους, στην ίδια εξέδρα και να κάνουμε πλάκα μαζί τους ακόμη κι όταν ο ένας έβαζε γκολ στον άλλο...
Τα παιδιά, οι οικογένειές ήταν μέσα στο γήπεδο χωρίς να αισθάνονται απειλή...
Έως και την δεκαετία του 90 η Κυριακή ήταν μία μεγάλη γιορτή για όλους μας.. Μία ιεροτελεστία ακόμη και για αυτούς που δεν ήταν μυημένοι με το ποδόσφαιρο...
Από τη 1 το μεσημέρι έξω από το "Απόστολος Νικολαϊδης", το "Καραϊσκάκη", τη Νέα Φιλαδέλφια ή την Τούμπα και το Χαριλάου....
Για ένα "βρώμικο"... Για ένα αναψυκτικό... Η αγορά του εισιτηρίου και πάνω στις τσιμεντένιες εξέδρες να περιμένουμε την εμφάνιση των παικτών για ζέσταμα. Το πρώτο χειροκρότημα... Και μετά την έναρξη... Την αγωνία για το γκολ... Το χαμόγελο ή τα νεύρα...
Όμως, όλα τελείωναν με το σφύριγμα του διαιτητή. Ψηλά το κεφάλι σε περίπτωση νίκης. Χαμηλά όταν έχανες. Tίποτα περισσότερο. Υπήρχε πάντα, η επόμενη αναμέτρηση...
Τώρα; Οι Κυριακές χάθηκαν. Τα γήπεδα άδεια. Και όχι λόγω πανδημίας. Φίλαθλοι; Μόνο οι σκληροπυρηνικοί, οι "οπαδοί" και οι φανατικοί... Οικογένειες; Ούτε για δείγμα; Αστυνομικοί; Εκεί που ήταν ελάχιστοι και με διακριτική παρουσία, τώρα περισσότεροι από τους οπαδούς...
Δακρυγόνα, τα γκλοπ στο χέρι, οι ασπίδες, τα άσπρα κράνη, τα κασκόλ αντί στα χέρια στο πρόσωπο για την ανωνυμία και μάχη με τον ... εχθρό. Αδιαφορία για το αποτέλεσμα για τους παίκτες...
Ο μοναδικός λόγος που πηγαίνει κανείς πλέον στο γήπεδο είναι η εκτόνωση, ο τσαμπουκάς, η έκρηξη αδρεναλίνης...
Η πρόσφατη δολοφονία του 19χρονου Αλκη στην Θεσσαλονίκη, αίφνης μας αφύπνισε
και μας έκανε να αισθανθούμε ότι πρέπει να πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας...
Να φέρουμε και πάλι τα παιδιά, τις οικογένειές, το χαμόγελο, την αθλητική άμιλλα στα γήπεδα.
Να φύγουν οι οπαδοί, οι αστυνομικοί, να επιστρέψουν οι φίλαθλοι
Δεν είναι εύκολο αλλά είναι στο χέρι μας...
Και μπορούμε. Αρκεί να το αποφασίσουμε
Και στη Νάξο σήμερα το μεσημέρι οι εκπρόσωποι απ όλα τα σωματεία του νησιού ανέβηκαν στην Πορτάρα, το ιερό σύμβολο της Νάξου...
Και έστειλαν το δικό τους μήνυμα ενότητας....
Φορώντας απλά τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδα. ...
Φωτογραφήθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο. Αγκαλιάστηκαν και έδωσαν το έναυσμα για ένα διαφορετικό CHALLENGE .
«Όποια ομάδα και να υποστηρίζεις, ανεξαρτήτου χρώματος, δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα με τον συνάνθρωπό σου.
Ο αθλητισμός, τα σπορ είναι κάτι που μας γεμίζει, μας κάνει να ξεχνάμε τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν βλέπουμε ένα συνάνθρωπό μας, άλλης ομάδας, σαν εχθρό.
Όλοι έχουμε ένα κοινό. Την αγάπη μας για την ομάδας μας, αλλά δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι»,
Για την Ανάγκη να γίνει η Κυριακή και πάλι ημέρα γιορτής, χαράς, ενότητας και ημέρα αθλητισμού.. Και όχι μάχης...
Και βέβαια έστειλαν ένα μήνυμα ότι το αίμα του Αλκη που χάθηκε με τόσο άδοξο, απάνθρωπο τρόπο μπορεί να ποτίσει ένα νέο δέντρο αγάπης για τον αθλητισμό...
Μακάρι...
Και να πάμε πάλι στο γήπεδο ακούγοντας το υπέροχο τραγούδι του Λουκιανού... Και όχι μόνο...
Άλλωστε η Κυριακή πάντα ήταν ημέρα αγάπης.. .Γιορτής...
Πηγή: naxospress.gr
