Γιατί οι μεν ομάδες μας θα λυτρώνονταν και θα έμπαιναν σε λεωφόρο διαφυγής από τη μιζέρια, οι δε χορηγοί που θα συνεισέφεραν θα ακούμπαγαν τα χρήματά τους σε ένα ενωμένο σωματείο με μεγάλη δυναμική σε όλη την Πάρο. Με προδιαγραφές να εξελιχθεί σε συνήθη μνηστήρα του εισιτηρίου που οδηγεί στη Δ’ Εθνική και γιατί όχι να μονιμοποιούταν εκεί. Ετούτο, λοιπόν, τον προφανή και δικαιολογημένο ενθουσιασμό των υγιών Παριανών φιλάθλων και ποδοσφαιριστών η ψυχρή λογική έλεγε πως κάποιος «δαίμονας» ωστόσο όφειλε να αναλάβει (τον άχαρο, ομολογουμένως ρόλο) να τον χαλιναγωγήσει.
Αρχικά, για να συζητάς τέτοια θέματα ουσίας, προϋποτίθεται ότι νωρίτερα έχεις λύσει κάποια άλλα (τοπικιστικά), τα οποία- αν αναφερθούμε στο δικό μας νησί- χρονίζουν από τότε που οι παππούδες μας έμαθαν τι πα’ να πει ποδόσφαιρο.
Ο Μαρπησσαϊκός και ο Νηρέας (έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και) συντάχθηκαν με τις προθέσεις του Α.Ο.Πάρου για τυχόν συνένωση, δημιουργώντας μια σοβαρή πιθανότητα να γίνει επιτέλους αυτό που επιθυμούσαν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι του νησιού. Επίσης, επέδειξαν, πέραν της αρετής και της καρτερίας, την ευελιξία του νου. Ήξεραν με τι ανθρώπους είχαν να κάνουν και είχαν στην άκρη του μυαλού τους ένα εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που δεν συναινούσε ο Α.Ο.Π.. Οι δύο ομάδες έδωσαν εξουσία στον Α.Ο.Π. (προσφέροντας του τα δελτία των αθλητών τους και βοηθώντας στην ανεύρεση οικονομικών πόρων) και ο Α.Ο.Π., μεθυσμένος από την (ψευδ)αίσθηση της- συγκεντρωμένης στα χέρια του- (υπερ)εξουσίας, άπλωσε το χέρι πιο μακριά να πάρει περισσότερα απ’ όσα δικαιούταν δίχως να προβεί σε καμία υποχώρηση (απαιτώντας να μην αναμειχθεί κανείς, παρά μόνο το δικό του Διοικητικό Συμβούλιο, στην άτυπη φετινή συνένωση). Η (πολύπτυχη)δράση του ήταν νομοτελειακώς βέβαιον ότι θα έφερνε την αντίδραση. Ο (αναπόφευκτος)συσχετισμός των δικών του ενεργειών σε σύγκριση με εκείνες των άλλων δύο ενόχλησε και έτσι φτάσαμε στην ένωση Νηρέα και Μαρπησσαϊκού (και όχι νωρίτερα όπως διαδιδόταν).
Κατά κυριολεξίαν, ο Α.Ο.Π.- που ούτως ή άλλως κουβαλάει μια έπαρση ως στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του- προκάλεσε. Και ως τέτοιος, προκλητικός δηλαδή, δεν είχε τη συμπάθεια κανενός εκ των δύο άλλων ομάδων, ώστε ν’ «ακουμπήσουν» πάνω του από κοινού και να ξεκινήσουν από φέτος το εγχείρημα της συνένωσης. Από την αρχή των συζητήσεων απώλεσε μονομιάς την έξωθεν καλή μαρτυρία και την τυχόν συμπάθεια των δύο να τον (υπο)στηρίξουν και να κατέβουν όλοι σε μία ομάδα υπό τον Α.Ο.Π. Από την πλευρά του νέου διοικητικού συμβουλίου του Α.Ο.Π. όσο δεν ξεπερνιόντουσαν αντιρρήσεις και έριδες, πικρίες και κόμπλεξ, καχυποψίες και μικροσυμφέροντα (όσο, δηλαδή, η…ικανή και αναγκαία συνθήκη της «καθολικής στήριξης» του καινούριου φαινόταν χίμαιρα), η επιτυχία της επικείμενης- και όχι φημολογούμενης- συνένωσης δεν φαινόταν να οδηγεί, αυτή καθαυτή, πουθενά! Από μόνη της…
Στην κρίσιμη τελευταία συνάντηση όπου δεν «βασίλευε» η κοινή λογική, εφευρέθηκαν επιχειρήματα που δεν άντεχαν ούτε απέναντι σε παιδάκια νηπιαγωγείου. Αποθεώθηκε ο στρουθοκαμηλισμός και θριάμβευσε η ένοχη υποκρισία. Εν ολίγοις: ρεζίλι των…γλαστρών! Το ευτύχημα, άλλωστε, ακριβώς αυτό είναι. Ότι «ξεβρακώθηκαν» οι…μη θέλοντες τη μία ομάδα.
Κλείνοντας, «καλή την πίστη» που αυτή η συνένωση δεν έγινε ποτέ, διότι αν ήταν να μας βγει η ψυχή ώσπου να συνενωθούμε οι Παριανοί σε μία ομάδα, θα χρειαζόντουσαν…επτά ψυχές για να τη διατηρήσουμε
Υ.Γ. Κανένα νόμισμα, ειρήσθω εν τέλει, δεν έχει μία όψη μονάχα.
