Πέμπτη, 26 Μαΐου 2016 17:35

Δύο παράλληλες διαδρομές, δύο ωραία αφηγήματα‏

Το πρόσφατο ματς του ΑΟ Πάρου με τον Πάγο δεν ήταν το τελευταίο μόνο για τον Β. Πετρόπουλο. Το πρόσφατο ματς του ΑΟ Πάρου με τον Πάγο δεν ήταν το τελευταίο μόνο για τον Β. Πετρόπουλο. Πετρόπουλος-Κορτιάνος: Δύο παράλληλες διαδρομές, δύο ωραία αφηγήματα

Ακόμη ένας ποδοσφαιριστής με πλούσια καριέρα στο Παριανό ποδόσφαιρο, ο Αντώνης Κορτιάνος αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, σκοράροντας μάλιστα στην τελευταία του εμφάνιση.

Ο Α.Κορτιάνος που ήδη έχει προπονητικό πόστο στις ακαδημίες του Νηρέα,επέλεξε να μην κοινοποιήσει την απόφαση του και θέλησε να έχει διακριτικό χαρακτήρα το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας.

Ο Μιχάλης Παπαδάκης επί σειρά ετών συμπαίκτης και εσχάτως προπονητής των δύο παικτών που τερμάτισαν την καριέρα τους μας έστειλε την παρακάτω επιστολή τιμώντας τους κα αποχαιρετώντας τους!

Μόλις το περασμένο Σάββατο το Κυκλαδίτικο ποδόσφαιρο αποχαιρέτησε από την ενεργό δράση δύο σημαντικούς ποδοσφαιριστές που για μένα υπήρξαν δύο ανεκτίμητοι συμπαίκτες. Δύο παιδιά που τη διαδρομή τους οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε, όχι γιατί είναι δική τους ικανοποίηση να την αναδείξουμε, αλλά επειδή είναι δική μας υποχρέωση.Ο λόγος για τον Βαγγέλη Πετρόπουλο και τον Αντώνη Κορτιάνο, δύο ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές με πάνω από 25 χρόνια στα γήπεδα, οι οποίοι αφού είδαν ότι ήταν αδύνατο να σταματήσουν το πλήρωμα PETROPOULOS SYN TELEYTAIAτου χρόνου, φρόντισαν να το καθυστερήσουν όσο μπορούσαν. Το τράβηξαν όσο έπαιρνε, δεν πήγαινε άλλο. Όλα αυτά τα χρόνια είχα την τιμή να συνυπάρξω και με τους δύο άλλοτε ως συμπαίκτης, άλλοτε ως αντίπαλός και πρόσφατα ως προπονητής τους. Θυμάμαι κάμποσα παιχνίδια τους που δεν τους πήγαν. Που υπέφεραν, στην κυριολεξία, από ανώτερους αντιπάλους. Που κόλλησαν. Που αντιλήφθηκαν τα όριά τους. Αλλά δεν θυμάμαι ούτε ένα παιχνίδι τους όλα αυτά τα χρόνια, να βγήκαν για να κοροϊδέψουν.

Ο Βαγγέλης ήταν σχεδόν πάντα ένας απίστευτα ήρεμος άνθρωπος. Η δική του εσωτερική ηρεμία, αναδιδόμενη, γινόταν και ηρεμία της ομάδας. Με αυτόν αποκτούσαν τα αποδυτήρια οντότητα και οι μικροί ένα ασφαλές στήριγμα. Αναδείχθηκε ως μια σημαντική προσωπικότητα για τον Α.Ο.Πάρου και η προσωπικότητα ως γνωστόν δεν αγοράζεται, αποκτάται. Με πάρα, μα πάρα, πολύ κόπο και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Την έχεις ή δεν την έχεις.  Και ο Βαγγέλης την είχε. Αγωνιστικά, η σιγουριά και η άνεσή του ξεχώριζαν. Πάντα με το κεφάλι ψηλά και με ανεπτυγμένη την αίσθηση του γηπέδου είχε τον απόλυτο έλεγχο στις πάσες, κοντινές ή μακρινές. Είχε σημαντικό ρόλο πάντοτε στην όλη διανομή του παιχνιδιού της ομάδας του. Πάντοτε ήξερε τι θέση θα πάρει, έβγαινε ένα βήμα μπροστά και έτσι κέρδιζε όλες τις εναέριες μονομαχίες που τον καθιέρωσαν στην ποδοσφαιρική μας συνείδησή. Νοητικά φέτος, που τον έζησα από πολύ κοντά, η επιθυμία του ήταν εκεί. Το ποδόσφαιρό του όχι και τόσο. Η επιθυμία δίχως το ποδόσφαιρο ήταν καταδικασμένη, να εξατμιστεί. Το πλέον αξεπέραστο, για τον ίδιο, νοητικό μπλοκ ήταν ότι έβλεπε μπροστά του έναν πήχη να ανεβαίνει σε ύψος και κατά βάθος ήξερε ότι δεν είχε τη δυνατότητα να τον υπερβεί. Αυτό τον έβαλε σε σκέψεις, γιατί εκείνο που στα 19 ή τα 29 ή τα 39 του χρόνια δεν αλλάζει στον Βαγγέλη, ήταν η ανάγκη να νιώθει σημαντικός.

Από την άλλη, ο Αντώνης δεν ήταν ποτέ το παιδί που θα μπερδευτεί και θα πιάσει να ρωτάει, τι-κάνει-η-ομάδα-για-μένα. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν, τι θα έκανε αυτός για την ομάδα. Ομολογουμένως, η διπλωματία ποτέ δεν ήταν το φόρτε του και γι’ αυτό την όποια αντίρρησή του την εξέφραζε (κυρίως στους διαιτητές!). Ότι είχε να σου πει θα στο έλεγε. Δεν φυλαγόταν. Επιθυμούσε όσο κανείς άλλος το όνειρο για μια δυνατή ομάδα στο νησί κι αποδείχτηκε ότι κυνηγούσε χίμαιρες. Αγωνιστικά, έπαιζε και τις τέσσερις θέσεις σε ολόκληρο το πλάτος των χαφ. Είχε εκείνο το ελκυστικό στο μάτι στυλ, με το σώμα ριχτό μπροστά, σαν έτοιμος να μπει και να τρυπήσει. Με μυαλό πλούσιο σε απρόβλεπτες ιδέες. Έδινε άψογα ανοίγματα περιφερειακής όρασης. Σε κάθε ματς έκανε την ίδια προσπάθεια. Με την ομάδα, για την ομάδα. Ακόμα και στα 41 του ένας καταρράκτης σε ενέργεια. Έσκιζε το παιχνίδι. Θα εκτελούσε στημένα, θα γύριζε πίσω, θα έβγαινε στο πλάι, θα πήγαινε να κρυφτεί στην πλάτη των αμυντικών, θα έπαιρνε τη μπάλα να μπουκάρει κατά μέτωπο, θα μοίραζε ασίστ ή θα εκτελούσε, και τα δύο με αξιοπρόσεκτη ακρίβεια. Μες στο κεφάλι του θαρρεί κανείς ότι είχε σκοράρει πολλές φορές… προτού ακόμα βάλει το γκολ. Πιθανότατα, ήταν και ο λόγος που έβαζε γκολ ακόμη κι όταν τη στιγμή της φάσης έπαιρνε τη λανθασμένη, στη θεωρία, απόφαση. Άλλωστε, όταν πίστευε κάτι, και το λάθος το έκανε να φαίνεται σωστό. Κι ο Αντώνης στο παιχνίδι του είχε πίστη, είχε τσαγανό.

Εν κατακλείδι, και των δύο η διαδρομή στον χώρο του Κυκλαδίτικου ποδοσφαίρου θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ ωραίο αφήγημα. Και για τους δύο ισχύει απόλυτα το δόγμα: «Μην αφήνεις λεπτομέρειες να χαλάνε ωραία αφηγήματα». Το ποδόσφαιρο, στον χρόνο, έχει την ιδιότητα να κατατάσσει. Με δικαιοσύνη, τον καθένα. Επίσης, υπάρχει και το υπέρτατο κριτήριο της καταξίωσης, αυτό της λεγόμενης λαϊκής συνείδησης. Αυτή επίσης κατατάσσει. Τον καθένα, εκεί που αξίζει. Και η λαϊκή συνείδηση στο δικό τους κατευόδιο είναι όλοι οι Κυκλαδίτες ποδοσφαιρόφιλοι που έτυχε να τους συναντήσουν κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο σε κάποιο γήπεδο.

Δείτε το βίντεο με την αλλαγή του Βαγγέλη Πετρόπουλου και το τελευταίο γκολ στην επίσημη καριέρα του Νίκου Κορτιάνου.

 

Κατηγορία ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Σχολιάστε το άρθρο

© 2004 - 2024 All Rights Reserved. | Φιλοξενία & Κατασκευή HostPlus LTD

hostplus 35

0
Shares